Ξεχνάς να πάρεις ανάσα μα πόσο ν' αντέξει ένα κουρδιστό ρομποτάκι;

Ξεχνάς να πάρεις ανάσα. Δεν είναι πως η κούραση σε εποπτεύει από ψηλά σαν γεράκι ή σε παρακολουθεί κρυμμένη στη γωνιά, περιμένοντας να σου βάλει τρικλοποδιά στην επόμενη στροφή. Είναι πως πλέον έχετε αγκαλιαστεί και σχεδόν με συμπάθεια αποδέχεστε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, βαδίζετε πλάι πλάι, περιμένοντας να δείτε ποιος απ’ τους δυο θα πέσει πρώτος.

Δεν είναι πως προλαβαίνεις να σκεφτείς, ώστε να καταλήξεις στο παράπονο, ούτε πως παιδεύεσαι από το ασφυκτικά γεμάτο πρόγραμμα και μόνιμο τρέξιμο. Απ’ τη στιγμή που ξυπνάς παίρνεις μια απόφαση και λες πως «και σήμερα θα δώσω τα πάντα, θα είμαι συνεπής» ή «ναι, έχω χορτάσει ύπνο, θα τα προλάβω». Οι δικαιολογίες για να παραμελήσεις τον εαυτό σου συνεχίζουν και δε μοιάζουν να τελειώνουν ποτέ. Ξεχνάς να πάρεις ανάσα και δεν ανησυχείς. Έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. Ακολουθείς ή μάλλον κυνηγάς με ανεπτυγμένες ταχύτητες το όνειρο. Η στάση σου κάθε άλλο παρά παθητική είναι κι αυτό κακό δεν το λες.

Μα, ρε φίλε, ξεχνάς να πάρεις ανάσα, να ρίξεις λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό σου, να κοιμηθείς μια ώρα παραπάνω. Κι εκείνη τη στιγμή που θα καθίσεις, που θα προλάβεις να σκεφτείς, που θα θυμηθείς πως πρέπει να χαλαρώσεις λιγάκι, πάλι θα αγχωθείς και θα το αναβάλλεις. Το αφήνεις για το αόριστο μακρινό «μετά». Τότε που θα σταματήσεις να τρέχεις, που θα ‘χεις τη δυνατότητα να κοιμηθείς πάνω από πέντε ώρες. «Τότε που θα», ακούγεται τόσο γλυκιά η φράση αυτή, και περιέργως δε σε μαραζώνει, ούτε σου ρίχνει το ηθικό. Γιατί προς το παρόν ξεχνάς να πάρεις ανάσα κι ίσως έχεις μετατραπεί σε κουρδιστό ρομποτάκι, ίσως έχεις αφήσει πίσω την ξεγνοιασιά. Την έχεις θυσιάσει στον βωμό της μεθοδευμένης κι υπολογισμένης αρπαγής κάθε ευκαιρίας. Η μιζέρια δεν έχει θέση στο εδώ, στο τώρα.

Όχι, δε χρειάζεται να ανησυχείς. Το οξυγόνο έχει εγκαταλείψει τους πνεύμονές σου εδώ και καιρό, και δεν έχεις ούτε τον χρόνο, ούτε την ενέργεια για άγχη κι υποθέσεις. Ταυτοχρόνως όμως υποθέτεις πως τα πόδια σου θα συνεχίσουν να σε κρατούν, και πως κάποτε η μέρα θα ακούσει τις προσευχές σου και θα αποκτήσει τέσσερις ωρίτσες παραπάνω. Έτσι, για να προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα, ακόμα κι αυτά που αφήνεις σε δεύτερη μοίρα, αυτά που θα σου δώσουν πίσω την ανάσα σου. Κι οι υποθέσεις παραμένουν αμφίβολες, όσο αμφίβολο είναι κι αυτό το «κάποτε». Δεν τα βάζεις κάτω, λοιπόν, δεν κάνεις διαλείμματα κι ελπίζεις απλώς σε κάποιο θαύμα.

Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Άραξε λίγο και πάρε μια ανάσα. Υπενθύμισέ το στον εαυτό σου ανά τακτά χρονικά διαστήματα και θα ‘σαι μια χαρά. Θα τα κάνεις όλα. Και ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε το καλοκαίρι έρθει ξανά. Ίσως φέρει μαζί του τις ανάσες σου, την ξεγνοιασιά και την απόλαυσή σου. Ίσως καταφέρει να σου υπενθυμίσει πως η ζωή δεν είναι μονάχα χειμώνας. Ας ελπίσουμε τότε να μπορείς να θυμηθείς ποιος είσαι και να σπάσεις τα δεσμά της παγίδας του χρόνου ή της κοινωνίας Έτσι, με μια βουτιά στη θάλασσα, κάτω απ’ τις ακτίνες του ήλιου που μόλις θα ‘χουν ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.

Προς το παρόν απλώς θυμήσου να πάρεις καμιά ανάσα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!