Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μαίρη.
Ξέρω πως κάθε άνθρωπος ήταν κάποιος πριν με πονέσει. Τώρα είναι απλώς αυτός που με πόνεσε κι αυτό ισχύει και για σένα. Γνωρίζω ακόμη καλύτερα πως αυτό φανερώνει πόσο εγωιστικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει πάντα να σκέφτεται και να αντιδρά λες κι όλα γυρνάνε γύρω του. Δεν τελείωσε ο κόσμος με το τέλος της σχέσης μας κι είτε μου αρέσει να το παραδέχομαι είτε όχι, δε φταις ακόμη και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου -γιατί κι αυτό θα μπορούσα να σου προσάψω.
Όπως και να έχει, γνωρίζω ότι ήσουν κάποιος πριν αισθανθώ πως με πρόδωσες, το αν το έκανες πραγματικά ή όχι είναι μια άλλη ιστορία. Ήσουν εκείνος που αγαπούσε τη βιολογία, έπαιζε μπάσκετ, φορούσε πάντα λευκές κάλτσες κι άκουγε Frank Sinatra. Ο ίδιος που μου έφτιαχνε κάθε πρωί καφέ ακριβώς όπως τον έπινα· και να, πάλι σε μένα το γύρισα και στο εγώ μου. Στο είπα πως ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Φορούσες το ίδιο after save πάντα, πήγαινες σταθερή ώρα στο supermarket κάθε εβδομάδα κι αγαπούσες τα ανίψια σου. Και ξέρεις κάτι; Ναι, το παραδέχομαι, ήταν εγωιστικό να σε παρουσιάζω με τρόπο που να επισκιάζει ποιος πραγματικά είσαι.
Γιατί δεν είσαι όσα έκανες σε μένα. Όπως εγώ δεν είμαι τα λάθη που έκανα στη σχέση μας και σε πλήγωσαν. Είσαι ένα παιδί από την πόλη, με σκούρα μάτια και ταλέντο στον προγραμματισμό. Είσαι όσα σου έμαθαν οι γονείς σου, όσα έμαθες μόνος σου κι οι αποφάσεις που παίρνεις κάθε μέρα. Πήρες μερικές αποφάσεις μαζί μου, ναι, αλλά δεν ήταν οι μόνες και, μεταξύ μας, οι γονείς σου έκαναν πολύ καλή δουλειά. Το να σου φορτώνω έναν χωρισμό και να κουνάω το δάχτυλο όταν έκανα κι εγώ λάθη είναι τουλάχιστον παιδικό.
Μη νομίζεις πως σε δικαιολογώ όμως. Ξέρω τα στραβά σου, όπως ξέρω και τα δικά μου. Δεν είναι ότι είμαι χαρούμενη με αυτά και όσα καταφέρανε, μα πλέον τα έχω αποδεχτεί και προσπαθώ να τα βελτιώσω. Αναγνωρίζω πως κι εσύ πάντα προσπαθούσες να βελτιωθείς, το γούσταρες και το κυνηγούσες. Δεν έμενες στάσιμος και δεν έκανες λάθη από αδιαφορία, οπότε ξέχνα για λίγο τα δικά μου λάθη κι έλα να μιλήσουμε στα σοβαρά. Τον ζήσαμε τον δρόμο που αποφασίσουμε να περπατήσουμε μαζί, γιορτάσαμε οι δυο μας τις κατηφόρες του, και τις ανηφόρες του πάλι μαζί τις δεχθήκαμε. Στρίψαμε, τρέξαμε, χορέψαμε, γυρίσαμε πίσω και πάει λέγοντας. Καλώς ή κακώς ήρθε η ώρα να πάρουμε διαφορετικούς δρόμους κι εμείς κάνουμε σαν μωρά παιδιά. Είναι αλαζονικό όμως να είσαι για τους ξένους ο Κωστάκης που πλήγωσε τη Μαιρούλα. Είσαι πολλά παραπάνω- ακόμα κι αν δε γουστάρω μία. Ας τελειώνει, λοιπόν, όλο αυτή η κλάψα κι από μεριάς μου κι από δικιάς σου. Είμαστε ανώτεροι απ’ αυτό.
Σ’ αγάπησα κι είναι ανώριμο και κομματάκι χαζό να αναρωτιέμαι γιατί. Ξέρω γιατί, δεν ξέχασα. Είναι παιδικό να λέω σε κοινούς φίλους πως φταις εσύ για όλα, να σε στολίζω με επίθετα σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και να σε φορτώνω με κατάρες για λαμπάκια. Είσαι ένας πρώην, -μάλλον ο αγαπημένος μου-, αλλά όντως, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που σε προσδιορίζει. Γιατί το πώς συμπεριφερόμαστε στις σχέσεις μας λένε πολλά για μας αλλά δεν τα λένε κι όλα.
Αυτά ήθελα να σου πω, για να ξέρεις πως σταματάω την γκρίνια στο παρεάκι και πως δε θα σ’ αποκαλέσω ξανά με παρατσούκλια που ξέρω ότι δε σ’ αρέσουν. Δε σε συγχώρησα, ούτε κατά διάνοια, εδώ δεν ξέρω να συγχωρώ τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά μαθαίνω σιγά-σιγά πως δεν είσαι μόνο αυτός που εγώ γνώρισα· είσαι κι άλλα, ομορφότερα. Ας μείνουμε κάτι σαν φίλοι, λοιπόν, από τους καλούς που μιλάνε όμορφα ο ένας για τον άλλον.
