Βρήκαμε τις πράξεις που όντως μας κάνουν καλύτερους

Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους. 

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα και πρέπει, φαίνεται ως ένα βαθμό να καταρρέουν. Κοινωνίες καλά θεμελιωμένες στα μάτια όλων, μοιάζουν ν’ αλλάζουν από τα θεμέλιά τους, από εμάς τους ίδιους. Αυτό που μέχρι χθες ήταν δεδομένο σήμερα μοιάζει ιστορία από τα παλιά, αυτό που κάποτε φοβόμασταν να ξεστομίσουμε σήμερα ίσως να αντηχεί στα αυτιά όλων μας, ως σύνθημα κοινό. Μιλάμε για εποχή αλλαγής, που παίρνουμε στροφές για ν’ αφήσουμε πίσω μαύρα σημεία κι αντιλήψεις που μας στερούσαν ελευθερία σε πολλούς τομείς, ακόμα κι αν γινόταν στην αφάνεια.

Οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, η σεξουαλικότητά μας, οι ιδεολογικές μας τοποθετήσεις, το ξεμπρόστιασμα κακοποίησης ο ανοιχτός πόλεμος πια στον σεξισμό και ο αγώνας αυτοαποδοχής φανερώνει μια ανάσα ανακούφισης για το επόμενο τολμηρό βήμα, που άργησε πολύ. Στο τελευταίο ίσως ν’ αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω, καθώς πολλά δείγματα τώρα τελευταία έρχονται στο φως, και γίνονται η αφορμή ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να κοιτάζονται στον καθρέφτη και να χαμογελούν.

Στο πεδίο της στεγνής πραγματικότητας, πολλοί άνθρωποι έχουν βρεθεί στη θέση να νιώσουν ένοχοι για το σώμα στο οποίο γεννήθηκαν, ν’ αποκτήσουν την ανάγκη να το κρύψουν, να το αλλάξουν. Όχι γιατί αυτή η ανάγκη έρχεται αυθόρμητα, αλλά χάρη στο όνομα αυτής της κοινωνίας που αν και προοδευτική, πολλές φορές γυρνάει το κανάλι κάτι αιώνες πίσω. Body shaming θα το πούμε σήμερα, αυτό που στην εποχή της γιαγιάς μου θα έλεγαν ως «χάσε κανένα κιλό». Η διαφορά του τότε με το σήμερα είναι πως πλέον οι άνθρωποι αντιδρούν και βγαίνουν μπροστά λέγοντας φτάνει, αντιλαμβάνονται πια πως το πρόβλημα είναι μια σάπια αντίληψη, κι όχι τα λίγα ή τα πολλά κιλά, η έννοια του φύλου και ούτω καθεξής. Το πρόβλημά μας είναι κυρίως οι ιδέες μας πια, και ο τρόπος με τον οποίο δυστυχώς, κάποιες απ’ αυτές προσπαθούμε να επιβάλλουμε ως φυσιολογικές.

Την αντίθεση σε μια τέτοια λογική φανέρωσαν πολλά γεγονότα στο πολύ κοντινό μας παρελθόν, τόσο στην εγχώρια επικαιρότητα, όσο και στο εξωτερικό. Το μεγάλο «μπράβο» ξεκινά από την απόφαση αεροπορικής εταιρίας στην Ουκρανία, να καταργήσει το άλλοτε «καθωσπρέπει» dress code των γυναικών αεροσυνοδών, που τις συνοδεύει από τις απαρχές του επαγγέλματος. Η στενή pencil φούστα, τα ψηλά τακούνια, η αυτονόητη προβολή του θηλυκού και συνετού για τα την εικόνα που πλάθουμε για μια γυναίκα σε ένα τέτοιο πόστο. Όμορφη, γλυκιά, χαριτωμένη, και «τοποθετημένη» σε μια καλοραμμένη στολή εργασίας. Αυτά που ίσχυαν για τα μάτια του κόσμου, γιατί η στεγνή αλήθεια έβρισκε αυτές τις γυναίκες μέσα σ’ ένα αεροπλάνο με ατελείωτη ορθοστασία υποχρεωμένες να σταθούν μέσα σε ρούχα που μόνο άνετα δεν τις έκαναν να αισθάνονται. Υπήρξαν μάλιστα δηλώσεις γυναικών που έλεγαν πως ένιωθαν κυρίως αμηχανία όταν χρειαζόταν να κάνουν κινήσεις, όπως παραδείγματος χάρη να σκύψουν μπροστά σε όλους τους επιβάτες, αφού λάμβαναν βλέμματα περίεργα. Έφτασε λοιπόν η στιγμή που τα τακούνια αντικαταστάθηκαν από αθλητικά παπούτσια, οι φούστες από μακριά παντελόνια. Κι ας πούμε ότι ένα δείγμα σεξιστικής κι άνισης εργασιακής μεταχείρισης γυναικών έναντι ανδρών μόλις σβήστηκε. Χειροκρότημα πρώτο.

Χαμόγελα ενθάρρυνσης κι -αν θα μπορούσε κανείς να το θέσει έτσι-, αφύπνισης, χάρισε και ο μουσικός Harry Styles. Μέσα από συνέντευξή του, δήλωσε πως ο ρόλος του δεν είναι αυτός του σταρ, αλλά του καλλιτέχνη που νιώθει ελεύθερος να δημιουργήσει κι έτσι να απενεχοποιήσει τα λάθη που πιθανώς θα κάνει στην πορεία. Στήριξε τη χαρά να νιώθει κανείς ελεύθερος με αυτό που είναι, με αυτό που τον εκφράζει. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί το free gender style, που με βαμμένα ή όχι νύχια, με ρούχα που σε εποχές άλλες θα χαρακτηρίζαμε αυστηρά ως γυναικεία. Το αποτέλεσμα σήμερα, είναι να εμπνέει αυτούς που τον ακολουθούν, να επιλέξουν να απελευθερωθούν πρώτα με την εικόνα τους, για να ακολουθήσει έπειτα και η ψυχή. Το μήνυμα που στέλνει φωνάζει από μακριά αυτοαποδοχή και self love, όχι ντροπή ή συμμόρφωση με πιστεύω που μας πνίγουν. Και σίγουρα, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα γι’ ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν το βήμα. Χειροκροτούμε ξανά.

Στον αντίποδα βέβαια, δε φαίνεται οι αλλαγές που πραγματοποιούνται να μας βρίσκουν στον ύπνο. Η αλληλεγγύη γίνεται σιγά σιγά η ασπίδα, κι αυτό που προσβάλλει τον δίπλα όχι μόνο δε σε αφήνει αδιάφορο πια, αλλά σε εξοργίζει κιόλας. Θ’ αναπολήσουμε κάπου εδώ ένα λαμπρό insta story του χορογράφου Τάσου Ξιαρχό, όπου σε εστιατόριο με κολλητή του φίλη το μάτι του έπεσε πάνω σε μια κοπέλα που τόλμησε να φορέσει μπλούζα με ρίγες. Και που για τα δεδομένα της, ως εύσωμη, ήταν ανεπίτρεπτο.

Και μια γκάφα που άλλοτε θα περνούσε στο ψιλό, προκάλεσε τόσο μεγάλες αντιδράσεις, ενώ έφερε στην επιφάνεια την ηθική μας φύση, την πολύ ανθρώπινη, αυτή που μας λειπει πού και πού. Ένα κύμα κόσμου επώνυμων κι ανώνυμων έβαλαν στη θέση τους τα πράγματα, στήριξαν την κοπέλα που δέχθηκε μια επίθεση για ένα κομμάτι ύφασμα, τόνισαν τα όρια με τίτλο «ό,τι θέλω φοράω, κι ό,τι θέλω κάνω». Γιατί άσχετα με τον Ξιαρχό, και τον κάθε Ξιαρχό, τέτοια γεγονότα κάνουν αντιληπτό πως τα όρια μεταξύ μας ακόμα δεν είναι ξεκάθαρα. Κι ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως πως η ελευθερία του λόγου δεν συνεπάγεται με κύματα προσβολής σε ότι στο μάτι μας δεν κάθεται καλά.

Αυτό που συμπεραίνει κανείς, είναι πως για να φτάσουμε στο επιθυμητό, έχουμε δρόμο. Κι ως επιθυμητό θα ορίσω την ημέρα που ο καθένας θα μπορεί να κυκλοφορεί, και να ζει και να αισθάνεται ελεύθερος μέσα στο πακέτο που επιλέγει, χωρίς να υπάρχει λογοκρισία ή ο φόβος του bullying. To θέμα των κιλών αρχίζει να μπαίνει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, ακριβώς γιατί όλα τα μεγέθη είναι υπαρκτά, άρα κι όμορφα κι αποδεκτά. Κι εδώ μπαίνει ο μοναδικός κανόνας που υποχρεούμαστε να ακολουθήσουμε, κυρίως γιατί πρόκειται γι’ άλλους ανθρώπους που το μόνο που θα έπρεπε να μας αφορά απέναντί τους είναι η στάση σεβασμού κι αξιοπρέπειας που οφείλουμε να τηρούμε. Γιατί αυτές οι αξίες δε γνωρίζουν από διαφορές μεταξύ gender styles και sizes. Δυστυχώς χρειάστηκαν πολλά ατοπήματα για να δούμε τη ρίζα του προβλήματος, αλλά ο κόσμος πια αντιδρά και διεκδικεί ελευθερία έμπρακτη, όχι αυτή που δηλώνεται μονάχα σε εικονικές καμπάνιες.

Κι ο δρόμος πια είναι ανοιχτός, γιατί δε χωράνε πια αντιστάσεις και νόρμες απέναντι στο σώμα σου, στο σώμα μου. Κι ας το παραδεχτούμε, μόνο χαρά μπορούμε να αισθανθούμε που μέσα σ’ όλα, η κοινωνία σήμερα πετυχαίνει ραγδαία αλλαγές που κάποτε έμπαιναν στο συρτάρι με το πρόσχημα του «αποδέξου το και προχώρα, έτσι είναι ο κόσμος». Ο κόσμος είναι όπως τον φτιάχνουμε εμείς, κι οφείλουμε να τον φτιάξουμε ίσο κι όμορφο.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!