Δεν αποτελεί έκπληξη πως όταν είμαστε καψουρεμένοι, κάνουμε πράγματα τα οποία δε θα συνηθίζαμε υπό κανονικές συνθήκες. Αντιδρούμε κατά τρόπους που δεν ταυτίζονται απόλυτα με τον πραγματικό μας εαυτό. Τρόπους πιο απότομους και οριακά δραματικούς -ιδίως σε κάτι που μπορεί να μας πει ή να κάνει η καψούρα μας- που θα μας χαρακτήριζαν άνετα ως μια «ευαίσθητη ζυγαριά» η οποία έχει φτάσει ήδη το όριο και ένα μόνο γραμμάριο ακόμη μπορεί και να τη σπάσει. Ας πούμε ότι αυτό το αποδεχόμαστε και είναι ένα δεδομένο στάδιο από το οποίο όλοι περνάμε.
Περνώντας από αυτό, γινόμαστε παράλληλα και πρόθυμοι να κάνουμε τα πάντα για εκείνο το άτομο, να εξυπηρετήσουμε, να θυσιαστούμε και να βάλουμε τις ανάγκες και τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα, αρκεί να κάνουμε εκείνο το ξεχωριστό για εμάς άτομο να νιώσει καλύτερα. Είμαστε πιο πρόθυμοι να κάνουμε εκείνο το έξτρα βήμα γι’ αυτούς, πολλές φορές μάλιστα κρυφά, σαν αφανείς αλτρουιστές ήρωες. Κι ας μην το μάθουν ποτέ.
Είναι εκείνος ο συνάδελφος που από την πρώτη στιγμή που τον είδες σε μαγνήτισε και ήθελες όσο τίποτε να τον γνωρίσεις. Μιλούσατε σποραδικά στους διαδρόμους αλλά τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. Κάθε ευκαιρία που σου δινόταν, σαν γνήσιος καψούρης, την άρπαζες και προσπαθούσες απ’ αυτήν να οδηγήσεις τα πράγματα εκεί όπου ήθελες. Σε κάτι πιο προσωπικό, σ’ ένα μεταξύ σας αστείο. Όπως άρπαζες κάθε ευκαιρία που έβρισκες σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση, έτσι άρπαξες και την ευκαιρία όταν ο συνάδελφος εκείνος έλειψε για δύο μήνες εξαιτίας μιας επέμβασης που είχε κάνει.
Εσύ τρωγόσουν, ήθελες να μάθεις πώς πάει, πώς είναι. Ήθελες να δείξεις ότι νοιάζεσαι. Δεν είχες στοιχεία επικοινωνίας, δεν είχες τηλέφωνο να στείλεις ένα «πώς είσαι και περαστικά». Σου ‘χε καρφωθεί να στείλεις λουλούδια όμως. Και θα το έκανες πάση θυσία. Έτσι είχες επισκεφτεί όλα τα ανθοπωλεία που γνώριζες μέχρις ότου να βρεις εκείνο το ένα που δέχτηκε να επικοινωνήσει με το άτομο μέσω messenger (το μοναδικό μέσο που γνώριζες κι εσύ). Πήρε τηλέφωνο διεύθυνση κι έστειλε τα τριαντάφυλλα. Μαζί και την κάρτα την οποία είχες γράψει και στην οποία δεν αποκάλυπτες ποιος ήσουν. Εννοείτε δεν αποκαλύφτηκες ούτε έπειτα. Δεν ήτανε αυτός ο σκοπός άλλωστε. Ήθελες να πάρει αυτήν τη χαρά ότι κάποιος σκέφτηκε τον πόνο του, κάποιος του έστειλε λουλούδια κι ευχήθηκε ένα «περαστικά». Και τη χάρισες απλόχερα. Και θα την ξαναχάριζες με όποιον άλλον τρόπο.
Ή σαν την άλλη τη φορά, που με μια απύθμενη χαρά σου ανακοίνωσε πως πήρε καινούργιο αμάξι κι έκανε σαν μικρό παιδί. Σου είχε πει πως στην κοινή εκείνη συνάντηση που είχατε την επόμενη βδομάδα θα σ’ έπαιρνε ένα γύρο. Επίδειξη του καινούργιου αποκτήματος, τίποτα παραπάνω, μα ό,τι κι αν ήταν εσύ άλλο που δεν ήθελες. Πρόσμενες πώς και πώς για εκείνη τη συνάντηση. Είχες μάλιστα αγοράσει κι ένα μικρό δώρο για το νέο αμάξι. Τίποτα μεγάλο, τίποτα ευφάνταστο, κάτι συμβολικό που έδειχνε πως σκέφτηκες το άτομο εκείνο. Είχες φορέσει κι εκείνα τα ρούχα με το χρώμα και τα κοψίματα που κολακεύουν τόσο τα χαρακτηριστικά σου.
Η απογοήτευσή σου στην περίπτωση που δεν εμφανίστηκε ποτέ, ήταν έκδηλη. Η απογοήτευσή σου αν δεν ενημέρωσε καν για την απουσία σε πλήγωσε. Δεν έμαθε ποτέ για την πρόθεσή σου, για το δώρο που έμεινε τελικά στο τσαντάκι του. Δεν έμαθε ποτέ για το πώς ένιωθες και πώς ανέμενες εκείνη τη συνάντηση. Μα ξέρεις γιατί δεν έμαθε; Επειδή δεν είπες. Κι εκείνο το δώρο; Τώρα κοσμεί το δικό σου αυτοκίνητο σαν μια υπενθύμιση του αυθορμητισμού σου και της επιθυμίας να προσφέρεις. Ούτε αυτό θα το μάθει ποτέ, γιατί ούτε αυτό το μοιράστηκες.
Όπως δε θα μάθει ποτέ πως για αρκετούς μήνες ξύπναγες κι έλεγες ένα καλημέρα στο άτομο αυτό. Κι ας μην ήτανε εκεί να το ακούσει, ας μην έφτανε ποτέ στα αυτιά του. Το ίδιο έκανες και τα βράδια λίγο πριν πέσεις για ύπνο. Έλεγες το καληνύχτα μ’ έναν καημό, με μια λαχτάρα. Και ίσως σκεφτόσουν να στείλεις ένα μήνυμα, να πεις επιτέλους όσα σκέφτεσαι ή αν αυτά δε βγουν, να πεις τουλάχιστον αυτές τις δυο λεξούλες που βαρέθηκε να τις ακούει το μαξιλάρι σου. Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τότε που δεν ήτανε καλά ψυχολογικά και ήθελε κάποιον να ακούσει, να συμβουλευτεί; Τότε που σου έστελνε μηνύματα και ζητούσε έμμεσα συμπαράσταση; Πώς δε θυμάσαι. Ήταν η περίοδος που ούτε εσύ ήσουν καλά, που βρισκόσουν στο κρεβάτι για τρίτη συνεχόμενη ημέρα. Που δεν είχες δύναμη να μετακινηθείς, να φας, να μιλήσεις. Παρ’ όλ’ αυτά όμως ήσουν εκεί για εκείνο το άτομο. Δεν είπες τίποτα για τη δική σου κατάσταση. Δεν ήθελες να το αποθαρρύνεις, δεν ήθελες να μη σου ανοιχτεί, να τα κρατήσει μέσα του. Δεν ήθελες να μην είναι καλά. Ήθελες να βοηθήσεις να νιώσει καλύτερα, να είσαι εκεί κι ας χρειαζόσουν εκείνες τις ώρες κι εσύ κάποιον.
Είναι ίσως το άτομο στο οποίο έκανες αυτήν την πολύ προσωπική εξομολόγηση, εκείνο το βράδυ που καθόσασταν και μιλούσατε μέχρι τις τέσσερις το ξημέρωμα. Η άνεση με την οποία το έκανες σε ξάφνιασε κι εσένα. Ένιωθες ασφάλεια όταν μίλαγες, δε φοβήθηκες, δεν ντράπηκες. Σου βγήκε τόσο φυσικά που δεν κατάλαβε καν ο άλλος τι μπορεί να σήμαινε για σένα αυτή η εξομολόγηση. Δε γνωρίζει πως εκείνη τη στιγμή σου δεν την ξέρει κανένας άλλος. Πως ουσιαστικά έδωσες στον άλλο ένα δικό σου μυστικό κι ας μην ξέρει καν ότι το κρατάει στα χέρια του.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τα έκανες για να κερδίσεις κάτι. Όλα έγιναν διότι το ένιωθες και το ήθελες. Αν υπήρχε μια κρυφή ελπίδα ανταπόδοσης με όποιον άλλον τρόπο; Ναι υπάρχει. Πάντα υπάρχει όταν πρόκειται για το άτομο με το οποίο είμαστε καψουρεμένοι. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι αυτό είναι και το κίνητρο. Ακριβώς αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που το άλλο άτομο δεν τα μαθαίνει ποτέ και δεν έχουμε πρόθεση να τα μάθει ποτέ. Γιατί σκοπός μας είναι ο άλλος να νιώσει καλά, να προσφέρουμε χαρά σ’ ένα άτομο για το οποίο έχουμε αισθήματα.
Δεν τα λέμε, γιατί γνωρίζουμε πως δεν κάνουν αυτά τον άλλο να δημιουργήσει αμοιβαία αισθήματα. Δε λειτουργεί έτσι το πράμα. Γι’ αυτό παραμένουν απλά κινήσεις που κάναμε για χάρη ενός ανθρώπου ο οποίος σήμαινε κάτι για εμάς, που όμως δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλύψουμε. Και προσωπικά το βρίσκω μαγικό. Γιατί θεωρώ πως μας υπενθυμίζουν πώς μπορούμε εν δυνάμει να είμαστε στην καθημερινότητά μας και με άλλους ανθρώπους γύρω μας. Αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε αυτά για ένα άτομο του οποίου δεν κερδίσαμε καν την αγάπη κι εκτίμηση, σκεφτείτε πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτούς που είναι όντως δίπλα μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Μετόχη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
