«Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη,
δώστης κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει.»
Τι να συμβαίνει άραγε όταν τα 88 ντολμαδάκια και τα 33 ροζ ρουμπίνια μαζί με τον Άβυ το Κουνάβι και τη Φιφίτσα τη Νυφίτσα συνάντησαν τις Γιαγιάδες με τα γιο-γιο κι Όπου φύγει, φύγει; Το τι έγινε τότε δε λέγεται και δεν περιγράφεται με λόγια! Οι μόνοι ίσως κατάλληλοι να μας πουν είναι η Χαρά και το Γκουντούν. Ας τους ακούσουμε λοιπόν προσεχτικά γιατί αυτό το παραμύθι φαίνεται να έχει ενδιαφέρον!
Όλα ξεκίνησαν στις 8 Σεπτεμβρίου του 1946 στην Αθήνα, όταν όχι ένα παραμύθι αλλά πολλά, γεννήθηκαν μαζί με τον Ευγένιο Τριβιζά. Κι ήταν πολύ μελετηρός και καλός μαθητής ο Ευγένιος, αυτό το αγόρι σκάρωνε ιστορίες με το μυαλό του από πολύ νωρίς, από τη νηπιακή του ηλικία σύμφωνα με τη μαμά του. Μολύβια φάμπερ, τετράδια και μπλοκ ήταν τα αγαπημένα του είδη. Κι όσο μεγάλωνε τόσο έγραφε με το «μπολίλι» -μολύβι μας εξήγησε ότι σημαίνει, άκου τώρα λέξη. Και λάτρεψε τη λέξη «λουκουμόσκονη» και με δαύτη πασπάλιζε τις ιστορίες του κάθε φορά. Κι όσο τον απωθούσε η αριθμητική κι η γεωμετρία τόσο προσπαθούσε να ισιώσει μια τεθλασμένη γραμμή.
Και σε μια γιορτή μια φίλη της μαμάς του, τού δώρισε την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Και το μοναδικά συναρπαστικό ταξίδι στη φαντασία ξεκίνησε. Αλλά ήταν κι ο μπαμπάς του φυσικά που έπαιξε το ρόλο του μ’ εκείνη την τεράστια βιβλιοθήκη που είχε στο γραφείο του. Τόσο κόπο έκανε να πιάσει έναν τόμο από την εγκυκλοπαίδεια εκεί ψηλά. Κι όταν το κατάφερε εν μέρει απογοητεύθηκε, αλλά βρήκε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Κάπως έτσι, βροχοποιός ανακοίνωνε στο εξής περήφανα όταν τον ρωτούσαν! Και μπορεί με την Αλίκη να έγινε η αρχή αλλά με τον Έκτορ Χιου Μονρό δόθηκε η συνέχεια. Σε μια ιστορία του ένα αγόρι τιμωρήθηκε επειδή ήταν άτακτο και δε συμμετείχε στο οικογενειακό δείπνο. Δυστυχώς τα μανιτάρια που έφαγε η υπόλοιπη οικογένεια ήταν δηλητηριώδη κι έτσι όλοι βρήκαν έναν επώδυνο θάνατο. Εκτός του μικρού παιδιού. «Ζώ επειδή ήμουν άτακτος» είπε στην αστυνομία το αγόρι όταν το βρήκαν στη σοφίτα. Κι ο Ευγένιος ρώτησε τους μεγάλους πώς γίνεται να λέμε ότι «το καλό ανταμείβεται και το κακό τιμωρείται» κι εδώ να συμβαίνει το αντίθετο. Απάντηση ικανοποιητική να ξέρετε δεν πήρε όμως. Ίσως και για αυτό να αποφάσισε να γίνει εγκληματολόγος. Ναι καλέ αλήθεια σας λέω. Το επιβεβαιώνει κι η Χαρά.
Ο Ευγένιος ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική κι ύστερα στις Πολιτικές κι Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι διδάκτωρ Νομικής στο London School of Economics and Political Science και διδάσκει Εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο του Reading. Επίσης η Σύνθια, ο πολύξερος παπαγάλος του Ευγένιου που παραμιλάει στον ύπνο της, είπε πως διευθύνει το Τμήμα Εγκληματολογικών μελετών στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Βέβαια έχει και βοηθό σε όλα αυτά, τον Οράτιο Αοράτιο, το αόρατο πράσινο καγκουρό του Ευγένιου που πηγαίνει χαρούμενο σε κάθε σχολείο που διδάσκει.
Ο κάπτεν Βαρθολομαίος Μπόρφιν, ο θαλλασοδαρμένος φαλαινοσώστης κι επιστήθιος φίλος του Ευγένιου τον συντροφεύει σε κάθε νέο ταξίδι του. Κι έτσι ανακάλυψαν και το νησί των πυροτεχνημάτων. Κι εκεί ήταν ο Ναυαγός Κοκκινοτρίχης που είχε τόσες απορίες κι έκανε άλλες τόσες ερωτήσεις. Κι ο Ευγένιος κανένα πρόβλημα δεν είχε να απαντήσει σε αυτές κι έβαζε τον Πουκιπόν, τον μικρό Ελέφαντα, να ζωγραφίζει όσα έλεγε ο Ευγένιος. Και ξέρετε τι είπε; «Τόσο ο εγκληματολόγος όσο κι ο συγγραφέας παραμυθιών παρατηρεί εκείνο που για πολλούς περνάει απαρατήρητο. Και είναι πραγματικά ευεργετική η συνεχής εναλλαγή αισθήσεων και παραστάσεων. Το φαινομενικά ασήμαντο έχει και για τους δύο σημασία.».
Μα δε σας έχω πει και το άλλο σημαντικό. Ο Ευγένιος είναι εφευρέτης! Μάλιστα, έχει εβδομήντα τρεις εφευρέσεις. Ο γαργαλιός είναι τόσο χρήσιμος, αποτελεί την απόλυτη συσκευή, αφού σε γαργαλάει όταν είσαι λυπημένος. Και το μουσικό μωσαϊκό που όταν βαδίζεις πάνω του παίζει μουσική ανάλογα με τη διάθεσή σου. Και η χαμαιλεοντική μπογιά που αν βάψεις με αυτήν το δωμάτιό σου τότε αυτό αλλάζει χρώμα κάθε πρωί ανάλογα με το όνειρο που είδες το βράδυ. Όλα εφευρέσεις του Ευγένιου είναι!
Και ξέρετε τι λέει ο Ευγένιος πως τον ενοχλεί πολύ; «Ότι οι μεγάλοι φορούν τις παρωπίδες της σοβαροφάνειας. Και το κατά πόσο τελικά έχουμε υπαρκτή ελευθερία.». Κι έτσι έφτιαξε τα παραμύθια του και το καθένα κάθε φορά έχει ένα διαφορετικό τέλος. Γιατί όταν διαβάζεις μπορείς κάθε φορά να αλλάζεις την ιστορία και την κατάληξή της. Κι αυτό λέει το έκανε γιατί όταν ήταν μικρός ενώ απολάμβανε να διαβάζει απογοητευόταν όταν έβλεπε συνεχώς την ίδια φράση «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» στο τέλος κάθε βιβλίου.
Επίσης να ξέρετε πως έχει μια μεγάλη συλλογή από κομμάτια παλιών παραμυθιών κι ένα πούπουλο από το μαξιλάρι της πριγκιποπούλας και το φιτίλι από το λυχνάρι του Αλαντίν. Σαν αυτήν τη συλλογή που έχει η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Μινεσότα στη Μινεάπολη όπου έχει συγκεντρώσει όλα τα λογοτεχνικά του βιβλία, μελέτες για το έργο του ακόμα και χειρόγραφο υλικό. Και να ξέρετε πως δεν είναι ένα και δύο αλλά περίπου εκατό. Κι από γλώσσες ένα σωρό. Αγγλικά, ισπανικά, γερμανικά, ολλανδικά, σουηδικά, ιαπωνικά κι άλλες πολλές μαζί μ’ ένα σωρό βραβεία μέσα σε αυτές. Και το σημαντικότερο από αυτά το διεθνές βραβείο παιδικής λογοτεχνίας Astrid Lindgren Memorial Award το (2013).
Εγώ μπορεί να είμαι ένα περίεργο κι άτακτο Γκουντούν και να ξεσηκώνω σε νέες περιπέτειες τη Χαρά όμως μια φορά ο Ευγένιος μου είπε ψιθυριστά «Αν τα παιδιά πειστούν για κάτι, μπορούν να επηρεάσουν θετικά και τους μεγάλους. Όσο πλουσιότερη η φαντασία, τόσο ελαστικότεροι οι τοίχοι.». Και ξέρετε τι νομίζουμε όλοι εμείς οι φίλοι του Ευγένιου; Η ζωή μας δεν έχει νόημα με υπέρμετρο ρεαλισμό και καθόλου φαντασία. Και μη θαρρείς πως πρέπει να είσαι παιδί για να διαβάζεις παραμύθια. Ίσως σαν ενήλικας να τα έχεις περισσότερο ανάγκη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Αγρίτη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
