Λέμε πως οι επιλογές μας, όσον αφορά τους ανθρώπους, καθορίζουν μια αρκετά σημαντική προέκταση για το πώς εμείς βλέπουμε εμάς. Έτσι λοιπόν, οι φίλοι και τ’ άτομα γύρω μας αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που αγαπάμε, σεβόμαστε κι εκτιμάμε τον εαυτό μας, αφού η αγάπη που δεχόμαστε, είναι μια ακριβής αναλογία της αγάπης που δίνουμε ταυτόχρονα στο «εγώ» μας.
Ενώ όσον αφορά τον τρόπο που ξοδεύουμε τα λεφτά μας τείνουμε να παίρνουμε πιο ασφαλείς αποφάσεις και να προσέχουμε πού και πώς τα σπαταλάμε, στην αγάπη και τα αισθήματα εν γένει τείνουμε να είμαστε πιο ριψοκίνδυνοι και ποντάρουμε το όλα ή τίποτά μας για να κερδίσουμε την αποδοχή συγκεκριμένων ανθρώπων. Συνεπώς τη δική μας αυτοεκτίμηση.
Οι δικοί μας από επιλογή άνθρωποι είναι σε τεράστιο βαθμό καθοριστικοί για μας, αφού διαθέτουμε καθημερινά από τον χρόνο μας για να βγούμε μαζί τους, να τους μιλήσουμε, να μοιραστούμε στιγμές και συναισθήματα. Επιλέγουμε πάντα τα σωστά πρόσωπα; Επιλέγουμε αυτούς που θα μας επιλέξουν και θα μας δείξουν την ανάλογη κι αμοιβαία προσπάθεια, όσο θα δείξουμε κι εμείς; Και πώς ζυγίζεται τελικά το βάρος μιας σχέσης για να βγει ανάλογο;
Νομίζω πως όλα απαντώνται με την ερώτηση «περνάς καλά;». Μερικές φορές, αν παρατηρήσεις κάποια άτομα που έχεις τώρα στη ζωή σου ή στο παρελθόν, θ’ ανακαλύψεις πώς νιώθεις ή ένιωθες για τον εαυτό σου την περίοδο εκείνη. Για να γίνω πιο σαφής, μερικές φορές επιλέγουμε είτε για φίλους ή για ταίρι μας, ανθρώπους που δε μας δείχνουν κατανόηση, που είναι επικριτικοί ή συναισθηματικά απόμακροι και μη διαθέσιμοι. Οι επιλογές μας αυτές κατοπτρίζουν μια «μάχη» για ν’ αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε την αγάπη και τη σημασία, ή αντιστοίχως ο φόβος ότι δεν την αξίζουμε οπότε ορθώς και δεν τη λαμβάνουμε.
Πιστεύουμε εσφαλμένα ότι αν καταφέρουμε να «κατακτήσουμε» την αγάπη τους, μόνο τότε θ’ αξίζουμε κι έτσι μόνο θα μπορούμε ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας. Ο αγώνας να κερδίσουμε τη σημασία τους γίνεται πείσμα κι οδηγεί στο τίποτα. Αν το καλοσκεφτείς, το να μπλέκεις σε μια σχέση που εξ αρχής βλέπεις πως δε σε καλύπτει είναι σαν να παραδέχεσαι ενδόμυχα πως αυτό το κενό καλώς υπάρχει και δε γίνεται να μην υπάρχει, ή ότι είναι σημαντικό και μάλλον σύνηθες να δίνεις μάχη για να καλυφθεί. Κάνοντας με τον τρόπο αυτό τις σχέσεις είτε εξ αρχής αδιέξοδες, είτε φοβερά δύσκολες.
Ίσως κι από ένα σημείο και μετά να γίνεται κάτι σαν σπορ. Καθώς κερδίζουμε λίγο από το ενδιαφέρον των ανθρώπων μας, γεμίζουμε με αδρεναλίνη σε σημείο που πιέζουμε τον εαυτό μας να προσπαθήσει περισσότερο και περισσότερο για να κερδίσουμε ακόμη παραπάνω την αγάπη τους, οπότε να νιώθουμε ότι μπορούμε να είμαστε πλήρεις συναισθηματικά. Πράγμα που σαφώς είναι εξουθενωτικό.
Αυτό που δεν παρατηρούμε, είναι το γεγονός του ότι όσο επιλέγουμε τους ανθρώπους αυτούς κι εναποθέτουμε όλες μας τις δυνάμεις στο να τους κατακτήσουμε, εν τέλει καταλήγουμε να γεμίζουμε τον εαυτό μας καθημερινά με ανασφάλειες και φόβους, ότι ίσως μια μέρα τα άτομα αυτά θα μας εγκαταλείψουν. Αποτέλεσμα; Να προσπαθούμε περισσότερο κάνοντας μεγαλύτερες και πιο «γενναίες» πράξεις απόδειξης της αγάπης μας, για να τους δωροδοκήσουμε για τη δική τους.
Είναι πολύ σημαντικό να φύγει η ενοχή και να καταλάβουμε πως όταν κάτι δεν είναι ανάλογο, είναι σημαντικό ν’ αφήνουμε τον εαυτό μας να φύγει απ’ αυτό. Δεν πρέπει να χαραμίζουμε την αγάπη ή τον μόχθο μας για ανθρώπους που δε νιώθουν το ίδιο για εμάς ή δεν ταιριάζει ο τρόπος που εκφραζόμαστε. Δεν είναι ήττα, είναι ξεκούραστη καρδιά. Η ζωή είναι αρκετά μικρή κι εμείς έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ζήσουμε όμορφες στιγμές κι αναμνήσεις. Ας αρχίζουμε να τις μοιραζόμαστε με τα άτομα που όταν τους επιλέγουμε θα μας επιλέξουν κι αυτοί και θα μας αγαπήσουν με τρόπο που μπορούμε να καταλάβουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Στέλιος Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
