Πώς θα έρθω απόψε να σου ζητήσω κάτι τέτοιο; Πώς θα σου εξηγήσω όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου χωρίς να τα διαλύσω όλα; Όχι δε μου πέρασε, όχι δε θέλω να τελειώσει. Σε θέλω ακόμη, αλλά χρειάζομαι λίγο χώρο και λίγο χρόνο μακριά σου. Φοβάμαι. Θα καταλάβεις; Θα το πάρεις στραβά; Κι αν δεν το δεχτείς; Όχι δε θέλω να χωρίσουμε, μα δε θέλω και να συνεχίσουμε. Όχι τώρα τουλάχιστον, όχι έτσι. Θέλω να με αφήσεις να σου εξηγήσω, όσα σου έχω πει τα εννοώ, όσα αισθάνομαι τα ξέρεις, απλώς θέλω λίγο χρόνο. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω, αλλά θέλω ένα διάλειμμα από μας.
Ξέρεις πόσο τις σιχαίνομαι αυτές τις βλακείες. «Και τι πάει να πει θέλω ένα διάλειμμα;» Αυτό θα σου έλεγα εγώ αν ερχόσουν με σκυμμένο το κεφάλι να μου ανακοινώσεις κάτι τέτοιο. Όμως αυτήν τη στιγμή νιώθω κάπως, που δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Ούτε σε σένα, μα ούτε καν σε ‘μένα. Θέλω λίγο χρόνο, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό ακριβώς. Δεν ξέρω τι θα κάνω εκείνο το διάστημα, δεν ξέρω καν πόσο θα διαρκέσει. Φοβάμαι αν θα μας βρει ίδιους η «μετά το διάλειμμα» εποχή, φοβάμαι αν έχω πάρει τη σωστή απόφαση, μα δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.
Θα γνωρίσεις άλλους; Θα βρεθώ εγώ με άλλους; Επιτρέπεται αυτό στο διάλειμμα; Δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν πίστευα ότι θα το έκανα σε σένα αυτό, ούτε το ήθελα, μην με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα, δεν ξέρω ήδη πώς θα σε αντιμετωπίσω. Ψάχνω μέρες να βρω την κατάλληλη στιγμή, αλλά καμία στιγμή δε μου φαίνεται αρκετά κατάλληλη γι’ αυτό. Θα στο πω απόψε κι ό,τι γίνει. Προτιμώ να σου πω τις λέξεις που πονάνε κι αμφιβάλλουν, παρά να με ρωτάς και να σου λέω ψέματα. Απόψε θα σου πω αλήθεια, όση έχω παραδεχτεί κι αντέχω να σου κάνω λέξεις.
Η συνέχεια δεν ξέρω τι επιτρέπει και τι απαγορεύει. Πότε ακολουθήσαμε όσα επιτρέπονται εμείς; Θα τρελαθώ αν πας με άλλον. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ όμως πως δε θα το κάνω. Καταλαβαίνεις πόσο μπέρδεμα έχω τώρα; Κι αν μου έχει τελειώσει τελικά και δε θέλω να το παραδεχτώ; Δε θέλω να σε χάσω, αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω να με περιμένεις, όσο κι αν θέλω να το κάνεις. Κι αυτό ίσως είναι το μόνο που ξέρω, γιατί αν ήξερα τι ήθελα στ’ αλήθεια, δε θα σου ζητούσα ένα διάλειμμα- μα δεν έχω άλλη επιλογή. Ξέρω πως νιώθεις σαν να χωρίσαμε με όσα ακούς από το στόμα μου τώρα, μπορεί όμως όλο αυτό να μας βγει και σε καλό. Πες μου ότι το πιστεύεις κι εσύ, κάν’ το μου λιγάκι πιο εύκολο. Βρες μια άκρη στο κουβάρι που δεν μπορώ να ξετυλίξω με τίποτα, που προσπάθησα, στ΄αλήθεια προσπάθησα.
Μα δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα μαζί, να βρούμε μαζί τι σκέφτομαι, τι με απασχολεί, τι με προβληματίζει. Επικρατεί χάος στο μυαλό μου, συναισθηματικό τέλμα στην ψυχή μου κι ίσως είναι πιο δύσκολο απ’ όσο νομίζεις. Επώδυνο και για τους δύο. Αυτό είναι κάτι που δε θέλω να το κάνουμε μαζί, δεν αντέχω. Θέλω να το βρω εγώ. Να ηρεμήσω- όχι δε μου φταις εσύ. Εγώ φταίω κι άλλες τέτοιες παπαριές που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, που τις λένε γιατί σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση και σου βρίσκουν κάτι να πεις. Κάτι να ακούσει ο άλλος για να μην τον χάσεις, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αυτό κάνω κι εγώ τώρα και το ξέρουμε και οι δύο.
Φοβάμαι, φοβάμαι κι εγώ όσο κι εσύ. Φοβάμαι μήπως δεν το δεχτείς και φύγεις τελικά. Φοβάμαι μήπως μετά απ΄όλο αυτό ξενερώσεις, καταλάβεις πως μπορείς και χωρίς εμένα. Κι αν εγώ καταλάβω πως δεν κάνω χωρίς εσένα; Τι ήττα Θεέ μου. Τρέμω τι θα βγει μετά απ’ όλο αυτό, αλλά πίστεψέ με, τώρα πνίγομαι. Ψάχνω να βρω μια λύση κι είναι το καλύτερο που έχω να προτείνω για τώρα. Δεν το κάνω για να απομακρυνθώ πιο εύκολα, χωρίς εντάσεις και συνέπειες, μα γιατί είναι το μόνο που θέλω στ’ αλήθεια. Ναι, μάλλον τα θέλω όλα και μαζί και χώρια σου. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. «Δεν είμαστε μαζί για τα εύκολα όμως», θυμάσαι που στο είχα ψιθυρίσει ένα βράδυ;
Φοβάμαι κι ίσως παραπάνω από σένα, γιατί εμένα με βαραίνει η ευθύνη. Η ευθύνη που παίρνω και για τους δυο μας τώρα, για όσα χτίσαμε κι όσα καταφέραμε ως σήμερα. Παίρνω όμως την πρωτοβουλία να μιλήσω και να μην κουκουλώσω βιαστικά όσα με προβληματίζουν. Αυτό άλλωστε θα με συμβούλευες κι εσύ να κάνω. Σταμάτα να με ρωτάς γιατί, μου το κάνεις δύσκολο κι αν είχα απαντήσεις δε θα σου ζητούσα χρόνο. Σκέψου όμως αυτό: χρειάζομαι το διάλειμμα που σου ζητάω για να βρω τις απαντήσεις που περιμένεις από μένα, ακόμα και τις στιγμές που δε μιλάς, τις στιγμές που με κοιτάζεις, που κάνεις ότι κοιμάσαι, ότι χαζεύεις στο κινητό σου, ότι οδηγείς αδιάφορα. Εδώ και καιρό προσδοκάς κάτι από μένα που πεισματικά αντιστέκομαι κι υπομονετικά περιμένεις να σου δώσω.
Χρόνο χωριστά σου ζητάω, αλλά όχι χωρισμένοι. Κι ίσως αυτό να είναι ό,τι πιο εγωιστικό κι αλαζονικό έχω ζητήσει ποτέ. Τα θέλω όλα δικά μου, μα είναι κι αυτό μια λύση, μια αντιμετώπιση. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Θέλω να βγω έξω απ΄αυτήν την ιστορία, να μας παρατηρήσω, να δω καθαρά, να σκεφτώ αν αυτά που ζούμε μαζί είναι όλα όσα θέλω και δεν έχω παρασυρθεί απ΄τη συνήθεια. Ή μήπως γιατί φοβάμαι να φύγω;
Σκέφτομαι ότι τα «θέλω» μου μοιάζουν με τα δικά σου, επειδή όμως πράγματι ταυτιζόμαστε αυθόρμητα ή με έχω κάνει τελείως στην άκρη για να ταυτιστούμε; Για να με πείσω ότι εμείς οι δύο πρέπει και μπορούμε να συνεχίσουμε μαζί. Θέλουμε όμως; Φοράω αυτά τα ρούχα επειδή πραγματικά μου αρέσουν; Αυτό το βάζο σίγουρα δεν είναι δική μου επιλογή, αλλά οι σχέσεις θέλουν υποχωρήσεις λένε. Για τα Σαββατοκύριακα που πηγαίνουμε σινεμά αντί για ορειβασία, γι’ αυτές τις υποχωρήσεις μιλάνε; Δεν ξέρω. Θα μάθω μακριά από σένα; Θα πρέπει να δοκιμάσω με άλλους για να σιγουρευτώ; Αξίζει η προσπάθεια μαζί σου;
Θέλω ένα διάλειμμα, να σταματήσω λίγο τον χρόνο και να παρατηρήσω. Σ’ αγαπάω δεν είναι αυτό που με κάνει να αμφιβάλλω. «Η αγάπη ενώνει τους ανθρώπους πάντα» συνηθίζεις να λες, «μα δε σου εγγυάται κανείς ότι τους κρατάει για πάντα» συνηθίζω να σου απαντάω. Δε θέλω να χωρίσουμε, θα στο έλεγα αν ήταν. Μαλακίες λέω, δεν έχω τα κότσια να το πω έτσι κι αλλιώς κι ίσως θέλω χρόνο για να μας το φέρω πιο μαλακά, λες κι υπάρχει ανώδυνος χωρισμός. Λες κι η απώλεια μπορεί να πονέσει λιγότερο, αν το ξέρεις από πριν. Δεν ξέρω, δεν κοροϊδεύω εσένα, μην το βλέπεις έτσι. Λογικά κοροϊδεύω κι εμένα.
Ίσως θέλω να δω ότι μακριά σου ότι δε μου βαίνει κι έτσι να ΄μαι σίγουρος ότι θέλω να ‘μαι δίπλα σου. Αν σε χάσω για λίγο, αν ταρακουνηθώ, ίσως καταλάβω. Μα φυσικά μπορεί και να ανασαίνω καλύτερα τελικά μακριά σου. Ρίσκο είναι, αντέχεις να το πάρεις;
Απάντησέ μου, γιατί σε λίγο θα πρέπει να φύγω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
