Είναι διάχυτη η ένταση, τη νιώθεις παντού. Είναι στα σφιγμένα χείλη, στα βρεγμένα βλέμματα, στα αγκυλωμένα απ’ τον θυμό σώματα, βρίσκεται στον χώρο. Εκείνο τον χώρο που μέχρι λίγο ήταν ο χώρος σας και τώρα μοιάζει με πεδίο μάχης, έτοιμο να υποδεχτεί μια ακόμα διένεξη για το ποιος έχει κάνει τα περισσότερα και τα πιο σημαντικά λάθη, για το ποιος φταίει. Μπορείς να καταλάβεις τη θολή σκέψη και τις καρδιές που πονάνε και φωνάζουν για λίγη αγάπη, χωρίς να ακούγονται. Απλώς χτυπάνε πιο δυνατά, έτοιμες να δεχτούν κι άλλες πληγές, κι άλλα λόγια που θα τις συντρίψουν. Το μυαλό σε ετοιμότητα να παράγει όλο και περισσότερες κατηγορίες για τον άλλο και δικαιολογίες για σένα. Τον τελευταίο καιρό οι τσακωμοί ήταν όλο και συχνότεροι. Όλα τόσο ίδια μα μέσα σου αυτή τη φορά νιώθεις πως πρέπει να ετοιμαστείς για σφοδρότερο χτύπημα που όμως δεν ξέρεις ακόμα ποιο θα είναι.
Ξαφνικά παρατηρείς το απέναντι σώμα να χαλαρώνει, βλέπεις ένα σκύψιμο του κεφαλιού και ακούς κάτι που δεν περίμενες. «Δε νιώθω πλέον έρωτα για σένα». Το κεφάλι παραμένει κάτω κι εσύ το μόνο που ακούς είναι τους χτύπους της καρδιάς σου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο κοιτάς το ρολόι απέναντι, προσπαθείς να επιβεβαιώσεις με κάποιον τρόπο ότι ο χρόνος δε σταμάτησε και ότι εσύ δε μεταφέρθηκες σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Στο ρολόι οι δείκτες γυρνάνε για να σου αποδείξουν πως αυτό που ζεις είναι αλήθεια και ό,τι άκουσες δεν το φαντάστηκες. «Δε νιώθω πλέον έρωτα για σένα, έχει σβήσει κάτι μέσα μου εδώ και καιρό, συγγνώμη», ακούς και πάλι από απέναντι. Οι παλμοί ανεβαίνουν κι άλλο, ακόμα δεν έχεις βγάλει άχνα και στο κεφάλι σου γυρνάνε χαζές σκέψεις, άκυρες με το παρόν. Σκέφτεσαι το φαγητό που ξέχασες να ζεστάνεις πάνω στα νεύρα σου και αναρωτιέσαι τώρα τι θα φάτε. Λένε πως το μυαλό έχει άμυνες απέναντι στον έντονο πόνο. Μάλλον αυτό θα εννοούν. Σιγά σιγά ανεβαίνουν τα δάκρυα στα μάτια, δεν μπορείς να τα συγκρατήσεις. Πλέον ο πόνος είναι παντού.
«Συγγνώμη», ακούς ξανά. Αν δεν κάνεις λάθος, ο ήχος από την απέναντι φωνή είναι τώρα πιο δυνατός, πιο ξεκάθαρος. «Πώς μπορεί να δυνάμωσε τόσο», αναρωτιέσαι. Κοιτάς απέναντι και δε βλέπεις πια ένα σκυμμένο κεφάλι αλλά δύο μάτια να σε καρφώνουν, την ώρα που μια φωνή σου λέει «δεν ξέρω πότε άρχισε να σβήνει αυτό που ένιωθα αλλά σιγουρεύτηκα πως δε σε θέλω πια ερωτικά. Πάντα θα σ’ αγαπάω σαν άνθρωπο για όλα αυτά που ζήσαμε αλλά ο έρωτάς μου για σένα έχει τελειώσει». Τα νιώθεις τα λόγια σαν καυτό σίδερο στο δέρμα. «Δεν μπορεί να είναι αυτό το τέλος», σκέφτεσαι. Μέχρι πριν λίγο φώναζες για να σε αγαπήσει, για να απλώσει τα χέρια και να σε τυλίξει και τώρα αυτά τα χέρια δεν είναι εκεί για σένα. Ακόμα η φωνή σου δεν έχει ακουστεί, πλησιάζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τα βήματά σου είναι φοβισμένα αλλά πας εκεί που μέχρι ένιωθες ασφάλεια. Απλώνεις το χέρι, προσπαθείς να ακουμπήσεις το χέρι που αγαπάς, νιώθεις το ζεστό δέρμα του και τα δάχτυλά σου ακουμπάνε τα δάχτυλα του άλλου. Ακούγεται η φωνή σου αχνή να λέει «κράτα μου το χέρι και θα τα φτιάξουμε όλα, σίγουρα μπορούμε, τόσα λάθη διορθώσαμε άλλωστε».
Νιώθεις το χέρι να απομακρύνεται, κοιτάς ένα βλέμμα άδειο και ακούς «τόσα χρόνια κρατούσα το χέρι σου, δεν μπορώ να το κρατάω άλλο, με κούρασε, συγγνώμη». Τα δάκρυα τρέχουν, «έτσι χωρίζουν τελικά οι άνθρωποι», σκέφτεσαι. Τραβάς το χέρι σου, κοιτάς την πόρτα. Πρέπει να φύγεις από εκεί που δεν ανήκεις. Τα βήματα βαριά, ακόμα ελπίζεις να σε γυρίσει και να σου πει «σ’ αγαπάω, μη φεύγεις». Δεν ακούς όμως τίποτα, νιώθεις το πόμολο να υποχωρεί στο βάρος της κίνησης και τον αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο. Η πόρτα κλείνει πίσω σου και στο κεφάλι σου ακόμα ηχεί το «δε νιώθω πλέον έρωτα για σένα». «Τελικά, για να αρχίσει μια σχέση χρειάζεται δύο αλλά για να τελειώσει αρκεί να θέλει ένας», σκέφτεσαι και φεύγεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
