Δεν ξεπερνάμε κάποιον γιατί δε θέλουμε, όχι γιατί δεν μπορούμε. Και δε θέλουμε γιατί δε μας συμφέρει καθόλου η ιδέα πως όσο εύκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε κάποιον, εξίσου εύκολα μπορεί να μας ξεπεράσει κι εκείνος. Έτσι, αποφασίζουμε να του χαρίσουμε χρόνο και καημό, όπως πιστεύουμε πως οφείλει να μας αφιερώσει κι αυτός. Πώς να δεχτεί ο εγωισμός μας τέτοια νίλα; Μπα, θα πενθήσουμε τις χαμένες μας προσδοκίες, με την ελπίδα να πενθούν κι οι άλλοι την απουσία μας. Γινόμαστε, λοιπόν, εκδικητικοί. Τιμωρούμε τον εαυτό μας με κλάματα κι απογοητεύσεις για κάτι που ‘χει ήδη λήξει, πιστεύοντας αφελώς πως τιμωρούμε τους άλλους. Θεωρώντας, ανόητα, πως τους δημιουργούμε τύψεις, πως τους χρεώνουμε τη δυστυχία μας κι έτσι ψαλιδίζουμε περίτεχνα τη δική τους ευτυχία.
Μήπως σου φαίνεται αδύνατον να ξεπεράσεις εκείνον τον έναν έρωτα;
Στον έρωτα –ακόμα κι αν αυτός έχει ετοιμάσει από καιρό μπαγκάζια και την έχει κάνει απ’ τις αναχωρήσεις για άλλους ουρανούς– ποτέ δεν είμαστε όσο αθώοι διατεινόμαστε και σιγουρότερα ποτέ δεν είμαστε θύματα χωρίς έστω μια δόση θύτη. Μία απόφαση, λοιπόν, απέχει το παρόν και το παραλίγο μέλλον απ’ το παρελθόν μας. Μία συνειδητοποίηση πως ούτε αυτή τη φορά βρήκαμε το ολόκληρό μας, γιατί ξεχάσαμε πως αυτό θα χρειαστεί να το ψάξουμε μονάχα μέσα μας. Μία διαπίστωση πως ό,τι δεν τράβηξε δεν ήταν για να μας πάει μακριά και μια ανακούφιση πως όλα αυτά που πρώτοι εμείς τους επιτρέψαμε να μας στερήσουν την ευχαρίστηση, πλέον θα τα σκεφτόμαστε και θα χαμογελάμε. Ο χωρισμός είναι μόνο μια λέξη. Μην τη φοβάσαι.
Ήρθε η ώρα να πας παρακάτω!
Κατέβασε το e-book που θα σε βοηθήσει!
