Μια ιστορία έρωτα που κορυφώνεται στις 14 Φλεβάρη. Ακολούθησέ τη μαζί μας βήμα-βήμα.
Γράφει η Μελίνα Κοσμίδου.
Οι δρόμοι μας ήταν προκαθορισμένο να συναντηθούν. Τρία χρόνια πέρασαν από τότε. Δεν είχαμε τον έλεγχο κι ούτε ήταν εφικτό ν’ αντισταθούμε. Με γνώρισες και δεν πήρες στιγμή την προσοχή σου από μένα, δεν υπήρχε κανένας άλλος, μόνο εσύ κι εγώ. Κι όσο μου μιλούσες, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει μ’ έναν άγνωστο, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο ήταν φοβερά οικείος, λες και τον ήξερα όλη μου τη ζωή.
Από εκείνη την ημέρα, το ήξερες κι έκανες ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου για να σου δώσω την ευκαιρία να με μάθεις καλύτερα. Τότε όλα απέκτησαν νόημα. Γνωρίζαμε καλά απ’ την πρώτη στιγμή που ειδωθήκαμε πως δεν ήταν απλώς μια γνωριμία, ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Κάθε φορά που ερχόσουν να με δεις, με κατέκλυζε μια αναστάτωση που άρχισε να γίνεται επικίνδυνη.
Όποτε συναντιόμασταν δε χρειαζόταν να μιλήσουμε, αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο ήταν αρκετό. Μιλούσαν τα σώματά μας. Κι αυτό το συναίσθημα άρχισε ν’ αλλάζει και να μετατρέπεται σε κάτι εντονότερο. Άρχισα να φοβάμαι, γιατί έβλεπα ότι δένομαι κόμπος. Πίστευα ότι αυτό που νιώθω για σένα ίσως και να με διαλύσει, όμως κάθε φορά που βρισκόσουν εκεί, χάνονταν όλα. Δεν έβρισκαν χώρο ανάμεσα στα τόσο δυνατά συναισθήματα. Κι αυτός ο ενθουσιασμός, σε μια μόνο στιγμή χαλάρωσης, μεταμορφώθηκε σε κάτι που δεν είχα βιώσει ποτέ. Κάτι που άξιζε κάθε ρίσκο, τι κι αν ήξερα βαθιά μέσα μου πώς θα κατέληγε για εμένα.
Έγινε έξαψη. Όταν σ’ έβλεπα μπροστά μου, ήταν όλο και πιο έντονο και πιο ισχυρό. Σαν να σε αντίκρυζα για πρώτη φορά. Μπορεί να είχε περάσει καιρός, τίποτα όμως δεν άλλαζε, λες και μ’ είχες μαγέψει για να μην μπορώ ν’ αντέχω μακριά σου. Πρώτη φορά ένιωσα ανήμπορη- δε γινόταν να κρατήσω τον εαυτό μου, ούτε να θέσω όρια.
Ξέραμε καλά ότι ήταν κάτι πιο βαθύ και καθόλου τυχαίο. Θυμάμαι μια μέρα που ήσουν μακριά μου, σου είχα πει «Δε μετανιώνω για καμία επιλογή μου, ούτε θ’ άλλαζα κάποια, διότι κάθε επιλογή και κάθε λάθος που έκανα, με οδήγησαν σ’ εσένα». Κι αυτό δε θα το άλλαζα για όλα τα σωστά του κόσμου.
Μου έδειξες μέσα σ’ αυτό το διάστημα τι θα πει να είσαι έτοιμος να κάνεις ό,τι σου έρθει στο μυαλό για να δείξεις σ’ αυτόν που αγαπάς πόσα αισθάνεσαι, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο αμφιβολίας. Πριν σε γνωρίσω πίστευα ότι αυτά γινόντουσαν μόνο στις ταινίες, αλλά ήρθες για να με διαψεύσεις. Με έκανες βλέπω την ιερότητα των στιγμών. Κι ήταν πραγματικά σοκαριστικό, ενθουσιώδες, ολοκαίνουριο.
Όποτε κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο, ο κόσμος έμοιαζε να σταματά, σχεδόν να μην υπάρχει. Είχαμε ένα τεράστιο χαζό χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρυφτεί. Η χαρά ξεχείλιζε απ’ τα μάγουλα και κατέβαινε ως και τα χείλη. Κι ακόμη δεν έχει χαθεί ό,τι κι αν έγινε. Σιγοκαίει μέσα μου και περιμένει. Δεν υπάρχει εξήγηση, ούτε λογική στα συναισθήματα. Κι όταν μ’ αιφνιδιάζεις κι εμφανίζεσαι ξαφνικά στη ζωή μου, πιάνω τον εαυτό μου ν’ αγχώνεται. Νιώθω την ίδια λαχτάρα, τον ίδιο ακριβώς ενθουσιασμό. Αυτό ακριβώς που αισθανόμουν απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που κοιταχτήκαμε. Ίσως κι εντονότερο, αφού τώρα δε σ’ έχω όπως κάποτε.
Είναι μοναδικό και σπάνιο να ερωτευτείς κάποιον τόσο δυνατά, τόσο απόλυτα. Μπορεί να μη μας βγήκε έτσι όπως θέλαμε, αλλά, αν είχα τη δυνατότητα, θα επέλεγα κάθε φορά ξανά και ξανά να το ζήσω. Μαζί σου μόνο. Για το ρίγος και την ανατριχίλα των φιλιών σου, για τη χαρά και τους χτύπους που χάνονται όταν με κοιτάς. Κάποια μέρα ίσως αυτή η έξαψη βρει τον τρόπο να εξαφανιστεί, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου προσέφερες με τόση ανιδιοτέλεια. Ίσως αυτός ο κόσμος να μην είναι ακόμη έτοιμος να αντέξει τέτοιου είδους αγάπη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μελίνα Κοσμίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
