Στην πορεία προς το όνειρο ξεχνάμε τη φαμίλια

Κάθε μέρα που ξυπνάμε βάζουμε στόχους. Άλλους μικρούς κι άλλους μεγάλους. Και για να πετύχουμε τον οποιονδήποτε στόχο, χρειάζεται να χάσουμε ή να παραμελήσουμε κάτι το οποίο έχουμε στη ζωή μας. Κάποιες φορές οι στόχοι μας αξίζουν να χάσουμε κάποιες δραστηριότητες ή ώρες για εκείνους, μα άλλες φορές καταλήγουμε να στριφογυρίζουμε ένα τσιγάρο γιατί παρατήσαμε κάτι για έναν στόχο, φυτευτό, ανιαρό, ξένο ή δήθεν.

Και ναι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποιος από τους στόχους μας, να μας πάρει μακρυά από τον τόπο που έχουμε μεγαλώσει κι από την οικογένειά μας. Οι φίλοι λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, κάπου θα βρεθούν -σ’ ένα κουτάκι μπύρας ας πούμε και μια κουρδιστή κιθάρα. Όμως τη φαμίλια δε θα τη βρούμε σ’ άλλη πόλη να μας περιμένει με τα χέρια ανοιχτά. Είναι άραγε γραμμένο όσο μεγαλώνουμε, τόσο να λιγοστεύουν οι στιγμές με την οικογένειά μας; Ή είναι στο χέρι μας το πόσο καλά θα διαχειριστούμε μια τέτοια κατάσταση και θα συνεχίσουμε να έχουμε αναμνήσεις και στιγμές με τους δικούς μας; Ο χρόνος είναι κάτι πολύτιμο και δυστυχώς δε μας τρέχει από τα μπατζάκια -πόσο θα το θέλαμε. Οπότε, μεταξύ μας, θα πρέπει και να υπολογίσουμε πως δεν είναι μονάχα ο δικός μας χρόνος καθορισμένος αλλά και των άλλων.

Γιατί αν είναι στο χέρι μας, φεύγοντας από εκεί που πάντα ήμασταν, μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα χάναμε. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει κι όσο μακρυά κι αν είμαστε, μπορούμε να έχουμε επικοινωνία καθημερινά με τα αγαπημένα μας άτομα, να τους στέλνουμε ζεστές αγκαλιές, νοερά φιλιά. Μπορούμε να στείλουμε μ’ ένα μήνυμα το τραγούδι που μας τους θυμίζει και να δούμε το χαμόγελό τους με μια κλήση όταν χρειαστεί. Δεν είναι το ίδιο με το «από κοντά» και μάλλον ποτέ δε θα είναι -για να γελάνε οι θεοί σε κάποια γωνία. Όμως δεν είναι και το τίποτα. Κι όσο μας το επιτρέπουν οι συγκυρίες, μπορούμε να ταξιδεύουμε από το ένα μέρος στο άλλο για να έχουμε φυσική επαφή. Αν μη τι άλλο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορούμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε αναμνήσεις, από αυτές που ξέρουμε, που σκαλίζουμε με τα παιδικά μας ακόμη χέρια, αυτά που κουβαλάνε στόχους.

Όσο και αν παρασυρόμαστε από το γεγονός πως μεγαλώνουμε και πως πλέον έχουμε άλλες ευθύνες, πρέπει να καταλάβουμε πως η ζωή μας τρέχει, πως κάθε λέξη που γράφουμε είναι μερικά δευτερόλεπτα που χάθηκαν. Και μπορούμε τόσα να κάνουμε ώστε να μη χάσουμε στιγμή από τις ζωές των ανθρώπων που αγαπάμε -χωρίς να παρατήσουμε κανένα όνειρο.

Κανενός ο χρόνος δε διαρκεί για πάντα και κανένας δε γουστάρει να παρατήσει όσα κι όσους αγαπάει. Δε χρειάζεται κανείς να αφήσει όσα θεωρεί σημαντικά από τότε που θυμάται τον εαυτό του, λόγω μιας προτεραιότητας. Μπορεί να γίνεται και κάπως αυτόματα αυτό, μόνο με την απόφαση της αποχώρησης που έχει πάρει, όμως πρέπει να το πάρει αλλιώς και να γυρίσει το τιμόνι. Δεν είναι ανάγκη να παραμεληθεί κανείς. Με την ισορροπία και τη θέληση μπορεί να δημιουργήσει στιγμές. Μπορεί να πετύχει, να σπουδάσει, να πάρει την προαγωγή και το ακριβό αμάξι· κι ακόμα να έχει χρόνο να στείλει φιλιά, πολλά.

Μπορείς να τρέχεις στο γραφείο με λιωμένο make-up από χθες ή σάλτσα στο πουκάμισο, να έχεις τρία πλυντήρια να βάλεις σπίτι και να πας στο γυμναστήριο, να δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα, αλλά αν γουστάρεις η ώρα είναι εκεί, σου δίνει πέντε λεπτά, αλλά χρειάζεται να θέλεις να τα εκμεταλλευθείς. Να τα ακούσεις, να τα βάλεις στο πρόγραμμα, να γράψεις «στις 5 θα τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου και θα του πω πόσο τον αγαπάω».

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!