Προγραμματιζόμαστε να περιμένουμε το «όχι»

Ακούν καλά τ’ αυτιά μου;  Συγγνώμη, είπατε ναι; 

Πόσες φορές κι αν μας έχει τύχει να κάνουμε αυτήν την ερώτηση  μέσα μας, έξω μας, διερωτώμενοι αν ακούσαμε καλά.  Είναι γνώριμες σε όλους μας, με μια εύκολη ανάσυρση του short και long-term μνημονικού μας. Τι είναι όμως πραγματικά εκείνο που μας κάνει να μην πιστεύουμε ότι τελικά θ’ ακούσουμε το ναι;

Πιθανότατα, μετά το «μαμά», η αμέσως επόμενη αγαπημένη μας λέξη είναι το «ναι».  Συνδυάζει θετικότητα, αισιοδοξία, σύνεση. Προσδίδει αίσθημα ελευθερίας σ’ αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Ξεκλειδώνει συναισθήματα, ανοίγει νέους ορίζοντες κι αποτελεί μαγιά για νέα όνειρα. Βοηθάει στην ανάταση της ψυχικής μας stamina. Όλα αυτά προκαλούνται από αυτήν τη μονοσύλλαβη, θεσπέσια λέξη.

Θυμόμαστε όλοι εκείνο το ερωτικό ραντεβού που πήγαμε κι είχαμε το άγχος που δεν κρύβεται με τίποτα. Οι κάθε λογής προσωπικές ανασφάλειες ήταν πάντοτε εκεί για να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δε θα υπάρξει θετική εξέλιξη και πως όλα θα τελειώσουν εδώ. Aφήναμε τα λεπτά της ώρας να περνούν και σκεφτόμασταν ανώδυνους τρόπους αποχώρησης για να γλιτώσουμε την ντροπή. Τότε λοιπόν, εμφανιζόταν εκείνη η στιγμή που όλα άλλαζαν στο δευτερόλεπτο. «Ναι, θέλω να σε ξαναδώ.»  Ο χρόνος που χάθηκε μ’ αυτό το υποτιθέμενο «όχι» που θ’ ακούγαμε ήταν πολύτιμος και τα σενάρια που είχαν όλα το ίδιο απαισιόδοξο φινάλε, κατευθείαν εξαφανίστηκαν.

Ήμασταν και είμαστε παιδιά. Πόσες είναι αυτές οι στιγμές που περνούν σαν φλασάκι από το μυαλό, με πράματα που ζητούσαμε από τους γονείς μας και περιμέναμε πάντα ν’ ακούσουμε όχι;  Θες για εκείνο το παιχνίδι που μόλις είχε βγει στην αγορά και σίγουρα θα ήταν ακριβό; Θες για εκείνα τα ρούχα που είχες βάλει στο μάτι για να ήσουν ασορτί με την υπόλοιπη παρέα; Θες για εκείνο το παγωτό με τις πέντε διαφορετικές γεύσεις μέσα στο καταχείμωνο; Και ξαφνικά, όταν τολμούσες να κάνεις αίτημα την επιθυμία σου, αλλά είχες ήδη κατεβάσει το κεφάλι στο πάτωμα και το σώμα σου είχε ξεκινήσει να παίρνει τη στροφή της φυγής, άκουγες: «Ναι, το αξίζεις άλλωστε!» Γεννιόταν μπροστά σου ένας ολοκαίνουριος κόσμος και ξεχείλιζες από χαρά και ικανοποίηση. Δε χρειαζόταν τίποτα άλλο παρά μόνο να το ζητήσεις!

Πότε ήταν που είχαμε προετοιμαστεί τόσο καιρό για εκείνη τη συνέντευξη και την περιμέναμε πώς και πώς; Κάτι όμως μας κρατούσε πίσω στο να πιστέψουμε ότι θα καταφέρουμε να πάρουμε τη δουλειά. Δεν ήταν το φεγγάρι ή ο Ερμής ο ανάδρομος που μας έκαναν να νιώθουμε έτσι.  Μποϊκοτάραμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε πολύ καλοί σ’ αυτό κάποιες φορές.  Κι ενώ προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να δείξουμε ότι είναι για εμάς αυτή η θέση, το μόνο πράγμα που υπήρχε στο μυαλό μας ήταν η αρνητική έκβαση. Σηκώνοντας τα μάτια και προετοιμάζοντας τους εαυτούς μας, κατέφθανε στα αυτιά μας η πρόταση που ξεκινούσε από τη μαγική αυτή λεξούλα: «Ναι, είστε ακριβώς αυτό που ψάχνουμε». Δε χρειαζόταν τίποτα άλλο για να νιώσουμε να υλοποιούνται όλα εκείνα που είχαμε βάλει στην άκρη και σε νάρκη. Ανακτούσαμε την πίστη στον εαυτό μας και συνειδητοποιούσαμε ότι δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα, τελικά.

Υπήρξαν κι υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που αναγκάζεσαι να ρίξεις τα μούτρα σου και να ζητήσεις βοήθεια από τους «εχθρούς» σου. Βαριά λέξη, ας αναπροσαρμοστεί από τον καθένα μας , κατά βούληση.  Υποβιβάζουμε τα εγώ μας σε μέρη που δε θέλαμε να επισκεφθούν, ρίχνουμε την περηφάνια μας στον πάτο γιατί αυτό που πρέπει να πετύχουμε είναι ανώτερο από εμάς. Δε μας απασχολεί εκείνη την ώρα η κατάσταση στην οποία περιερχόμαστε. Να, που συμβαίνει και παραμερίζονται οι διαφορές, αναγνωρίζεται η ανάγκη και μπαίνει μπρος η μηχανή της ανιδιοτελούς προσφοράς. «Ναι, φυσικά και θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε βοηθήσω.»

Και τότε συμβαίνει αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει ποτέ. Να κατατάξουμε τον εχθρό σε φίλο. Ν’ αναγνωρίσουμε ότι ξεπέρασε εαυτό για το καλό του άλλου. Κάπως έτσι δημιουργείται χώρος για να εμφανιστεί η ελπίδα. Φάνταζε απίθανο. αλλά εκεί έγκειται κι η έννοια της ελπίδας.

Το σημαντικότερο λάθος που κάνουμε είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ορίσουμε τα πάντα. Οφείλουμε όμως ν’ ασχολούμαστε με αυτά που μπορούμε να ορίσουμε. Τα θέλω μας, τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες, τους πόθους μας, τις αναζητήσεις μας, τα όριά μας.  Η αναβολή που ζητούμε, έχει να κάνει με την τάση μας να σκεφτόμαστε μόνο τις αρνητικές εκδοχές της κατάστασης. Γιατί να αναβάλουμε το ετήσιο check up μας επειδή φοβόμαστε ότι θα έχουμε χαμηλό αιματοκρίτη ή κι έλλειψη στη βιταμίνη D; Γιατί να μην προτείνουμε στο έτερον ήμισυ εκείνο το ταξίδι που ονειρευόμαστε από φόβο μην αρνηθεί;  Γιατί να μην κινήσουμε τη διαδικασία της υποτροφίας ακόμη κι αν υπάρχουν καλύτεροι φοιτητές; «Το 92% αυτών που φοβόμαστε δε θα συμβεί ποτέ» (Στέφανος Ξενάκης).

Μαγικά φίλτρα δεν υπάρχουν. Αν περιορίσουμε τα αυτογκόλ και σταματήσουμε ν’ αγχωνόμαστε γι’ αυτά που δεν έχουν συμβεί, τότε είναι βέβαιο ότι θα έχουμε καταφέρει να είμαστε πιο κοντά στο να ακούμε το «ναι». Εφόσον ενεργοποιήσουμε τα αποθέματα τόλμης που συνεχώς ανανεώνονται  μέσα μας και τα εκτονώσουμε σε κάθε δυνητικό και κατά φαντασίαν όχι, τότε με μεγάλη έκπληξη θα ζήσουμε την ακρόαση πολλών ναι. Είναι πλέον καιρός να δούμε ότι όλα καταλήγουν σ’ εκείνο το «όχι» που θέλαμε να είναι «ναι» και δεν το ζητήσαμε ποτέ από εμάς.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!