Κατά περιόδους και σε κρίσεις αυτοκριτικής, σκεφτόμαστε ότι ενδεχομένως κάτι να μην πηγαίνει καλά με τον τρόπο που επιλέγουμε να διαχειριζόμαστε τα πράγματα, πως ίσως κάτι φταίει, κάτι πρέπει ν’ αλλάξουμε για να έχουμε σχέσεις πιο ουσιαστικές. Όλα για την αποδοχή και την αγάπη. Από την άλλη πάλι, σε στιγμές πανικού και βαθιάς ανασφάλειας, νιώθουμε ότι κανείς δε μας αγαπά, κανείς δε θα ήθελε να είναι μαζί μας και φυσικά, κανείς δε μας εκτιμά όσο θα ‘πρεπε. Κι όταν ο κόσμος γύρω μας καταρρέει, πού είναι αυτός ο κάποιος για να μοιραζόμαστε τα ευχάριστα νέα όταν αυτά έρχονται;
Κι έτσι, άλλοτε ευάλωτοι και χωρίς καθαρή κρίση κι άλλοτε με τα μυαλά στο κεφάλι μας, ψάχνουμε τον έρωτα, που όμως ποτέ δεν έρχεται κατά παραγγελία. Πόσο βολικό, να ήταν σαν τις εφαρμογές φαγητού, να έμπαινες ωραία κι όμορφα και να έλεγες «στείλε μου έναν άνθρωπο αποφασισμένο να μείνει στη ζωή μου, αυτή την περίοδο είμαι έτσι κι έτσι και θέλω αυτά» και τσουπ, να σου κάνει αποστολή κατ’ οίκον. Αντ’ αυτού, πρέπει να προσπαθήσεις για να βρεις τον άνθρωπο που θέλεις, χωρίς ν’ αφήσεις τον εαυτό σου να θεωρήσει ότι τον έχει βρει σε κάθε έρωτα -ή ενθουσιασμό- που μπορεί να σου προκύψει εξαιτίας της ανάγκης σου να βρεις αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο.
Συνηθίσαμε, όμως και βολευτήκαμε σ’ αυτό, να περιμένουμε τα πάντα έτοιμα από κάποιον τρίτο, να παρακαλούμε θεό, σύμπαν και μοίρα να μας στείλει ό,τι ποθούμε, όσο εμείς καθόμαστε απλώς σ’ αναμονή με σταυρωμένα τα χέρια. Μα ακόμη κι αν βρούμε τον έρωτα, νιώθουμε ότι ρίχνουμε τους εαυτούς μας όταν απλώς κάνουμε τον εγωισμό μας λίγο πίσω για να δώσουμε και στον άνθρωπο που θεωρούμε δικό μας κάτι που θέλει. Αν διεκδικήσουμε λιγάκι παραπάνω το έτερον ήμισυ, πιστεύουμε ότι θα μας θεωρήσει δεδομένους κι ότι μετά δε θα μας θέλει αρκετά. Προτιμούμε να μας διεκδικεί εκείνο, να μας κυνηγά κι εμείς απλώς ν’ απολαμβάνουμε το παιχνίδι, ενώ αργότερα, όταν δεν ευδοκιμήσει -γιατί δε θα ευδοκιμήσει- παραπονούμαστε για το πόσο μόνοι νιώθουμε και πόσο θέλουμε ν’ αγαπηθούμε ειλικρινά από κάποιον.
Βιώνουμε αυτό το συναίσθημα της απόγνωσης, εξαιτίας της βαθύτατης ανάγκης μας ν’ ανήκουμε σε κάποιον -να ανήκει η καρδιά μας κι η δική του σ’ εμάς- που δεν ικανοποιείται. Δεν έχουμε βρει τρόπο να γίνεται η διαδικασία αυτή λιγάκι πιο ήρεμα πιο ξεκάθαρα και φυσικά πιο ισότιμα. Δεν αποδεχόμαστε στην πραγματικότητα το διαφορετικό του συντρόφου μας, αλλά εξαρχής επιδιώκουμε να τον φέρουμε προς τη δική μας κατεύθυνση, δημιουργώντας έναν έρωτα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, που ανάθεμα κι αν ξέρουμε ποια είναι. Όμως, επιμένουμε να πιστεύουμε πως το «άλλο μας μισό» πρέπει πράγματι να εφάπτεται στα κενά μας, να συμπληρώνει τα δικά μας κομμάτια, ώστε να μπορούμε κι εμείς να συμπληρώσουμε τα δικά του χωρίς να χρειαστεί ν’ αλλάξουμε λιγάκι τις άκρες μας.
Ο έρωτας όμως, δεν είναι παζλ ούτε χειροτεχνία για να παίξουμε τον άνθρωπό μας έτσι ώστε να κολλήσει στο κατάλληλο σημείο. Δεν είναι ανάγκη να συμπληρώνουμε πλήρως ο ένας τα κενά του άλλου, είναι ανάγκη να έχουμε έναν άνθρωπο που δε θα θέλουμε να σταματήσουμε να διεκδικούμε, θα του λέμε καθημερινά πώς αισθανόμαστε και θα είμαστε σίγουροι ότι στα εύκολα και τα δύσκολα εκείνος θα μπορεί να σταθεί δίπλα μας και θα θέλει να το κάνει, όπως κι εμείς αντίστοιχα. Να ξέρεις γιατί επιλέγεις τον άλλον, αυτό είναι που κάνει μια σχέση να κρατάει. Κι αυτό ποτέ δε θα γίνει περιμένοντας, απλώς, να το μάθεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
