Όταν ο Μάλαμας έγραψε το καλύτερο δώρο γενεθλίων που δόθηκε ποτέ

Όταν μας ρωτάνε «τι μουσική ακούς», συνήθως δεν απαντάμε με είδος, αλλά με όνομα. Σαν από μια ολόκληρη κατηγορία ένας ή δυο καλλιτέχνες να μπορούν να πουν όλα όσα θα θέλαμε στην ψυχή μας. Υπάρχουν όμως και οι «εγώ ακούω Σωκράτη φίλε μου».

Σωκράτης Μάλαμας, που με μια κιθάρα κι ένα ύφος ανεπιτήδευτα χαλαρό μας έμαθε στο πέρασμα των χρόνων τι σήμαινε για τον καθένα από μας να ‘μαστε ένα ακόμα χαμένο ρούχο, και πως όντως τελικά, τίποτα δε χάνεται πραγματικά, ούτε και γυρίζει πίσω σε μας. Ένα τραγούδι, παρ’ όλα αυτά, κουβαλά μια ιστορία λίγο πιο διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες, πιο μοναδική. Ποιος δεν έχει σιγοτραγουδήσει την Πριγκιπέσα, η δεν έχει αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που ώθησε τον Μάλαμα να γράψει κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό;

Η ιστορία της Πριγκιπέσας δεν είναι τελείως άγνωστη, καθώς ο δημιουργός της έχει ερωτηθεί στο παρελθόν γι’ αυτήν. Η σύνθεση και στιχουργία του τραγουδιού τον βρίσκει 30 χρόνια πίσω σ’ ένα διαμέρισμα με την τότε σύντροφό του. Η αφορμή για την δημιουργία του, ήταν όπως λέει η μέρα των γενεθλίων της, όπου δεν είχε χρήματα για να της αγοράσει κάτι. Το τραγούδι γράφεται μέσα σε λίγα λεπτά, και σε ανάλογο ελάχιστο χρόνο, ο Μάλαμας το ντύνει με μελωδία. Η πρώτη του αντίδραση ακούγοντάς το ήταν να λυθεί στα γέλια, καθώς του φάνηκε γελοίο.

Η κοπέλα φαίνεται να είχε αντίθετη άποψη, αφού άφησε κάτω τις κουτάλες, παράτησε τη μαγειρική της και γύρισε και τον κοίταξε έκπληκτη. «Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που γελάς, αυτό πρέπει να το ακούσει κόσμος.» Για όσους θα αναρωτηθούν τι άλλαξε αυτό το τόσο ιδιαίτερο δώρο, ο ίδιος απαντά «την παντρεύτηκα». Και κάπου εδώ έρχονται τα ζουμιά.

Όχι τόσο για το ρομαντικό της υπόθεσης, αλλά για την εκδήλωση της αγάπης ενός ανθρώπου που γίνεται απλά κι έμπρακτα, που δε χρειάζονται φανταχτερές προσθήκες για να πεις σε κάποιον «σ’ αγαπάω» και να το εννοείς, απόλυτα. Όταν πρωτοδιάβασα τη συνέντευξη αυτή, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με μια μικρή θλίψη ήταν αν οι άνθρωποι αγαπάμε ακόμη έτσι, ή αν έχουμε μείνει με δείγματα τέτοιων συναισθημάτων μέσα από τραγούδια κι αφιερώσεις.

Το τραγούδι εμπεριέχεται στον δίσκο «Ο Φύλακας και ο Βασιλιάς», και δε μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση που μέχρι σήμερα παραμένει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Δε μας προκαλεί καμιά έκπληξη επίσης που αγαπήθηκε τόσο πολύ από το νεανικό κοινό, και που θ’ αγαπηθεί από τόσο. Ακριβώς γιατί μας δίνει την αίσθηση από μια πραγματικότητα όπου η επιφάνεια ανάμεσα στους ανθρώπους θεωρούνταν κουσούρι, όχι αποδεκτή πραγματικότητα.

Με μουσικές που αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε, καθημερινά βγάζουμε προς τα έξω έναν καλά κρυμμένο μας εαυτό, μια ευάλωτη πλευρά που μπορεί να συνοδεύεται με δάκρυα χαράς ή λύπης κι ένα τενεκεδάκι μπίρας στο χέρι. Για μένα αυτό είναι ο Σωκράτης Μάλαμας, αν ποτέ με ρωτούσε κανείς. Η αφορμή για μια συνάντηση που όλοι τραγουδάνε αγκαλιά αυτά που τους φέρνουν κοντά, ακόμα κι αν δεν έχουν τίποτα κοινό να μοιραστούν. Τα τραγούδια που εμείς αγαπήσαμε και το ίδιο θα κάνουν κι οι επόμενοι, κρύβουν μέσα τους στιγμές που κάποτε ζήσαμε, ή που ανυπομονούμε να έρθουν.

Έτσι δεν είναι βρε πουλάκια;

Φωτογραφία από: checkin

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!