Πολλές φορές μας έχει τύχει στη ζωή μας, να φεύγουμε. Από καταστάσεις, από δουλειές που μας κούρασαν, από μέρη που χορτάσαμε ακόμα και από αγάπες που μας τέλειωσαν. Φεύγοντας όμως, πάντα υπάρχουν απώλειες και από τις δυο πλευρές. Από τους μεν που για τον οποιονδήποτε λόγο έφυγαν, και από τους δε που έχασαν κάποιον. Κάποιον φίλο, κάποιον συνεργάτη, κάποιον υπάλληλο, κάποιο αγαπημένο άτομο.
Για να φύγεις αγανακτισμένος -και μη- από μια κατάσταση, το μόνο σίγουρο είναι πως έχεις δώσει early signs μέχρι να πάρεις την απόφαση να φύγεις και να πεις «φτάνει, δεν πάει άλλο». Παρ’ όλα αυτά όμως, πώς γίνεται να βγαίνεις πάντα ο κακός; Η κοινή λογική ενός ανθρώπου λέει «Έχω προειδοποιήσει αρκετές φορές πως αυτό με ενοχλεί, άρα αν γίνει η αιτία να φύγω, θα έχω δίκιο.», όμως δεν είναι πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, δεν είναι ποτέ έτσι. Γιατί όταν φεύγεις, πάντα ο άλλος άνθρωπος, είτε είναι η σχέση σου, είτε ο εργοδότης σου, είτε κάποιος φίλος, νιώθει την απόρριψη κι αισθάνεται πως φεύγεις για κάτι καλύτερο.
Κι αυτό δεν το παίρνει κανείς για καλό. Συνήθως, αν μετά από μια φυγή πρέπει αναγκαστικά για κάποιον λόγο να μείνει στη ζωή σου, το άτομο το οποίο απέρριψες, θα γίνει τοξικό. Και ξαφνικά δε θα θέλει το καλό σου, ξαφνικά δε θα είσαι και τόσο καλός στη δουλειά σου, ξαφνικά δε θα είσαι τόσο καλός φίλος ή τόσο καλός σύντροφος. Είναι αλήθεια όμως κάτι από αυτά; Μάλλον όχι.
Γιατί αν όντως δεν ήσουν καλός φίλος, δε θα υπήρχε εξ αρχής φιλία. Γιατί αν δεν ήσουν καλός σύντροφος, δε θα υπήρχε εξ αρχής σχέση. Γιατί αν δεν ήσουν καλός συνεργάτης, δε θα υπήρχε εξ αρχής συνεργασία. Άρα είτε τα λεγόμενα του άλλου ατόμου είναι ψέματα κι απλά θα ειπωθούν λόγο εγωισμού, είτε είναι αλήθεια. Κι αν είναι όντως αλήθεια σημαίνει πως όλη η σχέση, οποιασδήποτε φύσεως ήταν υποκριτική.
Από την άλλη πλευρά, αν κάποιος όντως ήταν αληθινός προς σε εσένα καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης σας -και με την προϋπόθεση πως κι εσύ τον ενημέρωνες για τα λάθη του-, θα έπρεπε να φροντίσει να μη σε αναγκάσει να φύγεις. Όχι να σε κατηγορεί και να σε μειώνει επειδή έφυγες.
Κι όταν το κάνει αυτό σκέφτεσαι, «Μ’ αγάπησε άραγε πραγματικά;» ή «Τι έκανα λάθος; Αφού εγώ ήμουν σωστή στη δουλειά μου.». Σε μια οποιαδήποτε σχέση είναι δεδομένο πως πρέπει να κάνεις υπομονή αν πραγματικά θες να είσαι εκεί. Όμως δεν υπάρχει μονάχα η υπομονή, υπάρχει και η κατανόηση. Η υπομονή είναι δεδομένη αλλά η κατανόηση όχι; Μια σχέση πρέπει να σε κάνει χαρούμενο όχι στεναχωρημένο, μια δουλειά πρέπει να σε κάνει να δουλεύεις με όρεξη και όχι με νεύρα, μια φίλη πρέπει να σε κάνει να νιώθεις χαρά που τη βλέπεις και όχι να φοβάσαι να της μιλήσεις μήπως σε κρίνει. Kι αν εξηγήσεις κάτι απ’ αυτά στον άνθρωπο απέναντι και σε αγνοήσει, δεν έχει θέση στη ζωή σου.
Και όταν συμβαίνει κάτι από αυτά, και σε βγάζουν εσένα κακό που δεν άντεξες, δεν κάνουν τον εαυτό τους καλύτερο. Πώς γίνεται λοιπόν να σε βγάζουν κακό, ενώ ήδη έχεις προειδοποιήσει; Να ξέρεις πως δεν μπορούν. Γιατί δεν είσαι -και το ξέρουν κι οι ίδιοι. Γιατί τελικά έκανες ό,τι κι εκείνοι. Κοίταξες τον εαυτό σου, όσο αυτοί κοιτούσαν τον δικό τους.
Και όλο αυτό που παρουσιάζουν πως είσαι, δεν είσαι. Απλά σέβεσαι τον εαυτό σου. Και το μόνο σίγουρο είναι πως αν δε σεβαστούμε εμείς τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Γιατί τελικά, ό,τι σχέση και να είχαμε με τους άλλους, όσο κοντά μας κι αν νομίζαμε πως ήταν, μάλλον δε μας ήθελαν ευτυχισμένους και μακριά τους, για αυτό είχαν τέτοια αντίδραση. Για αυτό πρέπει πρώτα να κάνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας ευτυχισμένους, τότε θα φανεί ποιος αξίζει να σταθεί δίπλα μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
