Και ποιος δε θέλει να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που είναι θετικοί και σ’ ενθαρρύνουν σε κάθε βήμα σου; Που σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι, όπως είσαι, που σε στηρίζουν στις αποφάσεις σου, σ’ αγαπούν οργανικά, εύκολα. Είναι προγραμματισμένος ο άνθρωπος να ζει καλύτερα όταν τον αποδέχονται. Όταν τον ζητούν. Κι όταν αυτό δε γίνεται, μοιάζει λες και το σύστημα βραχυκυκλώνει.
Η θεμελίωση αυτών των αρχών τοποθετείται κατά την παιδική μας ηλικία κι εξελίσσεται στην πορεία, καθώς μεγαλώνουμε. Καθώς ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας από παιδιά, αντιλαμβανόμαστε σιγά-σιγά τι είναι αυτό που μας καλύπτει, όχι όμως πάντα αξιολογώντας σωστά τις καταστάσεις. Είναι αρκετά δύσκολο να εντοπίσει κανείς τις συναισθηματικές του ανάγκες εντελώς μόνος του, να τις κατανοήσει και να τις διαχειριστεί σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη φάση, όπως αυτή των παιδιών. Και σ’ αυτό ακριβώς θα συμβάλλει η ενθάρρυνση από τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τις ζωές μας.
Αυτό που πρέπει να μας μάθουν από την αρχή της ανάπτυξής μας είναι να παρατηρούμε και ν’ αποδεχόμαστε πρωτίστως, αυτό το οποίο μας συμβαίνει. Από τη στιγμή που αντιληφθούμε τη δύναμη της συνειδητοποίησης, η ζωή μας μπορεί να αλλάξει. Παρατηρώντας τα συναισθήματά μας, μπορούμε να καταλάβουμε και πώς μπορούμε να τα αναπτύξουμε, να τα επικοινωνήσουμε, να τα αλλάξουμε ή να τα κατευθύνουμε.
«Τα συναισθήματά σου είναι πραγματικά κι έχουν σημασία», μια φράση που από μόνη της φαίνεται αρκετά δεδομένη ως αλήθεια, μα λέγοντάς την κι εφαρμόζοντάς την σε ένα παιδί, καλλιεργείται η ενσυναίσθηση τόσο απλά και φυσικά. Όταν κανείς νιώσει ότι γίνεται αποδεκτός, ακριβώς όπως είναι και δίχως να νιώθει ότι δεν είναι αρκετός, όταν επιβεβαιωθεί πως ο θυμός του, η λύπη του, η χαρά του έχουν αντίκρυσμα κι επηρεάζουν κι άλλους ανθρώπους, θα μάθει να το βλέπει κι εκείνος με τη σειρά του και να το αξιολογεί ως σημαντικό.
Επιπλέον, σημαντική είναι και η θετική ενέργεια και σκέψη στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτό που νιώθει ο άνθρωπός μας, το παιδί μας, ο φίλος, ή ο συνάδελφός μας. Προτιμότερο είναι να αρκούμαστε στις θετικές παρατηρήσεις και να μην τις μαγειρεύουμε μαζί με κριτική. Η ενθάρρυνση να μην υπονοεί προσδοκίες που πρέπει να υλοποιούνται σταδιακά. Είναι η σημασία που δίνουμε στις ψυχικές αποχρώσεις των ανθρώπων μας που κάνουν τις ζωές μας όμορφο να μοιράζονται, αλλά και την επικοινωνία να ανθίζει. Κι ίσως, καμιά φορά, είναι αρκετό να πιστέψει κάποιος άλλος σε εμάς για να πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αυτό μας δίνει την ώθηση και την πίστη που χρειαζόμαστε, ώστε να στραφούμε με αυτοπεποίθηση στον εαυτό μας.
Όταν τα συναισθήματα υποτιμούνται, όταν αντιμετωπίζονται επιπόλαια κι όχι με την ανάλογη σοβαρότητα που απαιτούν και τα διαχειριζόμαστε σαν να είναι ασήμαντα, δίχως χρησιμότητα κι αξία, είναι σαν να αποδεχόμαστε πως οτιδήποτε μας συμβαίνει κακώς μας συμβαίνει ή το παθαίνουμε γιατί είμαστε ανάξιοι να το λύσουμε, ή απλώς τυχεροί- στις καλές περιπτώσεις. Αρχίζουμε και περιμένουμε πως οι άλλοι τριγύρω μας θέλουν να αποτύχουμε, μέχρι να πειστούμε πως είναι και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.
Ναι, ό,τι αισθάνεσαι έχει σημασία. Μεγάλη. Όχι μεγαλύτερη από ό,τι αισθάνεται ο δίπλα σου. Κι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, αν αρχίσεις να φέρεσαι στους ανθρώπους σου με την ενσυναίσθηση που ενδεχομένως να σου είχε λείψει ως παιδί, ή να σου λείπει τώρα. Γιατί ο φαύλος κύκλος της μη κατανόησης, μπορεί να σπάσει μόνο με την απόφαση να δεχτούμε πως αυτό που νιώθουμε, είναι οκ να το νιώθουμε κι αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι μέσα του. Γιατί κι αλλάζει και μοιράζεται και μεγαλώνει. Αρκεί να το προσέξουμε επιτέλους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μελίνα Κοσμίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
