Μες στις σχέσεις, καλό είναι να στηριζόμαστε πάντα στην κατανόηση που πρέπει να έχει ο ένας απέναντι στον άλλον. Να σεβόμαστε τις ανάγκες του άλλου ατόμου και να μπορούμε να του αφιερώνουμε χρόνο. Φυσικά χρειαζόμαστε χρόνο και για τον εαυτό μας, χρόνο που θα μπορούμε να κάνουμε ό,τι χρειαζόμαστε για την ανάπτυξή μας και την ψυχολογία μας.
Δυστυχώς, με τους γρήγορους ρυθμούς ζωής της κοινωνίας σήμερα, ο χρόνος που απομένει για να περάσουμε μόνοι μας ή με τον σύντροφό μας, είναι περιορισμένος. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο να θέτουμε αυστηρά προτεραιότητες -που πολλές φορές ούτε εμάς τους ίδιους δεν ικανοποιούν. Συνήθως τις κατανέμουμε έτσι ώστε να έχουμε χρόνο για εμάς, γιατί αλλιώς θα κλατάρουμε. Όμως, με αυτό τον τρόπο, πολλές φορές αφήνουμε παραμελημένο τον σύντροφό μας, που και εκείνος, όπως όλοι μας, έχει κάποιες ανάγκες. Μες στο πιεστικό μας πρόγραμμα, μπορεί να μην έχουμε χρόνο για εκείνον, αλλά αυτό τον στεναχωρεί και τον πληγώνει.
Πώς να μην πληγώνεται ο άνθρωπος, όταν απελευθερώνει χρόνο για εμάς, αλλά εμείς δεν έχουμε μία ώρα για εκείνον;
Εκεί, έρχεται η γκρίνια -όχι αδικαιολόγητα. Συνήθως, όταν κάποιος γκρινιάζει λέμε πως θέλει να σώσει κάτι ή να μας πει κάποια πράγματα που τον ενοχλούν. Εμείς, καθόμαστε, μιλάμε μαζί του, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε και κάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Και πάλι συζητήσεις από μεριάς του επειδή πληγώθηκε και πάλι εμείς το τροπάριό μας μαζί με δικαιολογίες.
Εκεί έρχεται το συμπέρασμα. Αντί να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτά που ενοχλούν τον άλλον ή που μας ενοχλούν εμάς, καθώς γίνονται αυτές οι συζητήσεις, προτιμούμε να τα περνάμε όλα παθητικά, να μη δίνουμε τόσο πολύ σημασία στα αισθήματα του συντρόφου κι απλά να γκρινιάζουμε, επειδή γκρινιάζει ο άλλος. Είναι λίγο παράλογο όλο αυτό. Φοβόμαστε να μην γκρινιάξει ο σύντροφός μας, αντί να του δώσουμε όσα μας ζητά και να το σώσουμε -και τις περισσότερες φορές δεν είναι καν ουτοπικά αυτά που ζητάει. Είναι χρόνος, χάδια, συζητήσεις -ή να θυμόμαστε να πετάμε τα σκουπίδια φεύγοντας.
Ξεχνάμε φυσικά, πως το ίδιο θέλουμε και εμείς. Θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ απασχολημένο για να ασχοληθούμε με κάτι τέτοια. Δεν πάει έτσι όμως. Έχει και το άλλο άτομο υποχρεώσεις, χόμπι, φίλους, αλλά όπως φαίνεται, βρίσκει χρόνο για εμάς. Έχει διάθεση να διορθώσει αυτό που φαίνεται να χαλάει, εμείς γιατί όχι; Ρίχνουμε στον άλλον την ευθύνη ότι είναι γκρινιάρης και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα δικά μας θέλω και τις δικές μας δυνατότητες. Πως δεν είναι ικανοποιημένος, πως είναι αχάριστος και δε βλέπει τι του προσφέρουμε. Τέτοια ποιηματάκια άλλωστε, έχουμε ακούσει όλοι μας στο παρελθόν.
Κι όλοι έχουμε υπάρξει το τελευταίο άτομο στη λίστα με τις προτεραιότητες του συντρόφου. Κι όλοι πληγωθήκαμε.
Αλλά, ας το σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά. Όταν είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο, έχουμε δεσμευτεί κατά μια έννοια, πως θα δίνουμε στον άλλον κάποια πράγματα -άυλα-, για να ανθίσει η σχέση. Άλλωστε, για την αγάπη ξεκινάμε τις δεσμεύσεις και τους έρωτες. Άρα όπως και να το κάνουμε, μια σχέση έχει και κάποιες ευθύνες. Μέσα σε αυτές τις ευθύνες είναι να ακούμε τον άλλον, να του δίνουμε χρόνο, να τον σεβόμαστε. Όταν προσπερνάμε αυτό το κομμάτι, τότε είναι που υπάρχει το πρόβλημα που δημιουργεί συνεχώς καινούρια. Αλλά ζούμε και σε μια εποχή που προβάλλεται περισσότερο η δική μας ικανοποίηση κι όχι απαραίτητα και των δύο.
Κάπως έτσι επηρεαζόμαστε κι ας μην το καταλαβαίνουμε και τόσο. Αλλά, όταν όλα τελειώνουν, τότε ξυπνάμε και λέμε πως ο άλλος είχε δίκιο για όλα τα παράπονα που εμείς δε βλέπαμε. Ας ακούμε λοιπόν τον άλλον όταν μας μιλάει, ας τον παρατηρούμε. Να μην αφήνουμε την κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο, γιατί δεν ήμασταν πρόθυμοι να ακούσουμε πριν απαντήσουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
