Επιλέγεται ποτέ η μοναξιά;

«Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι, ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις τον μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός» είπε κάποτε ο Σεφέρης. Πολλές φορές γνωρίζεις ανθρώπους και θεωρείς πως στο πρόσωπό τους βλέπεις τους κατάλληλους φίλους ή συντρόφους, χωρίς όμως να μπορείς ουσιαστικά να τους καταλάβεις. Κι έτσι, μπορεί να είστε μαζί, μα τελικά είστε μόνοι, δυο άνθρωποι που μπήκαν σε μια διαδικασία ψεμάτων, για να μπορέσουν να είναι κοντά ο ένας στον άλλο.

Φτάνει κάποτε η στιγμή που ανοίγεις την πόρτα της ζωής σου, καλωσορίζεις τους επισκέπτες σου και μετά από λίγο καιρό κι από εκεί που αισθανόσουν άνεση μαζί τους, πια νιώθεις άβολα, σχεδόν ικετεύεις για την προσοχή που δεν είσαι καν σίγουρος ότι θες. Αυτό που ξέρεις είναι πως δε θες να είσαι μόνος. Εθελοτυφλείς όμως για όλα τα υπόλοιπα, ακόμη και τη στιγμή που το τέλος φαίνεται στον ορίζοντα πιο καθαρά κι από κεραυνό.

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά, παρ’ όλο που μέσα από εκείνη αντιλαμβάνονται καλύτερα τον εαυτό τους. Από μικρά παιδιά ακούμε τους μεγαλύτερους να λένε «μόνος του κανείς ούτε στον παράδεισο», εν αντιθέσει με τη φράση που μερικοί άλλοι ασπάζονται «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Η δεύτερη ρήση έρχεται μεν σε αντιδιαστολή με την πρώτη, ωστόσο το νόημά της δείχνει μια μεγάλη αλήθεια: Όταν πορευόμαστε μόνοι, ό,τι και να κάνουμε, σπάνια πληγώνουμε και πληγωνόμαστε.

Από την άλλη, ίσως φοβόμαστε τη μοναξιά γιατί πρέπει ν’ αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, με τα λάθη μας και τα σωστά μας. Γιατί στην πραγματικότητα, όταν τα φώτα σβήσουν και λίγο πριν πέσει η αυλαία, όταν καταλαβαίνουμε πως μένουμε μόνοι, είναι σχεδόν σωτήριο να ρίχνουμε το φταίξιμο παράλληλα με το ανάθεμα, στους άλλους. Διαφορετικά χρειάζεται να κάνουμε μόνοι ένα είδος απολογισμού για να κατανοήσουμε τι έχουμε κάνει λάθος και τι σωστά, τι οδήγησε ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μας να βγουν απ’ αυτή, είτε χωρίς εξηγήσεις ή ακόμη και με δικαιολογίες, πόσο μεγάλο μερίδιο έχουμε εμείς και πόσο οι άλλοι.

Η αλήθεια είναι πως περνώντας χρόνο με τον εαυτό σου, μπορείς να περάσεις καλύτερα, ακόμη κι από το να είσαι με άλλα δέκα άτομα. Έχεις όλο τον χρόνο να βρεις ένα χόμπι, να χαλαρώσεις, να δεις μια ταινία ή ακόμη και να βγεις για έναν καφέ παρέα με το αγαπημένο σου βιβλίο. Είναι μια ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τα συναισθήματά μας, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εσωτερικό μας κόσμο και να βάλουμε τους δικούς μας μοναδικούς προσωπικούς στόχους. Ένα διάλειμμα για να μπούμε πιο δυνατοί στην επόμενή μας σχέση- είτε φιλική, είτε συντροφική.

Κι ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει κι αυτή η πάστα ανθρώπων, που επιλέγουν τη μοναξιά. Ακριβώς γιατί πολλές φορές τα πράγματα στη ζωή έρχονται έτσι, που χρειάζεται  να πορευτείς μόνος κι όπου σε βγάλει η διαδρομή. Απόφαση που συνήθως απαιτεί προσωπική δουλειά και καλά αντανακλαστικά, καθώς πολλές φορές μπροστά στα ζόρια πιανόμαστε από όποιον βρεθεί μπροστά μας, χωρίς να σκεφτούμε αν προσφέρει ή όχι χέρι για εμάς. Μεγάλη στιγμή δικαίωσης εκείνη που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα πεις  στο είδωλο απέναντι πως μπορείς να τα καταφέρεις μόνος, όχι τόσο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.

Ίσως μέσα από ένα διάλειμμα που θα διαρκέσει όσο κρίνεις, να μην επιτρέψεις να μπουν ξανά λάθος άνθρωποι στη ζωή σου, να μάθεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου με τις αποφάσεις και την κρίση του και να τον αγαπήσουν έτσι κι οι γύρω σου. Δε μάθαμε ακόμη πως η ζωή έχει τον τρόπο της να μας φέρνει εκεί που εξ αρχής ανήκουμε, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στις πιθανότητες. Και μέχρι αυτό να συμβεί, καλύτερα μόνοι, παρά με τους λάθος ανθρώπους. Άλλωστε, το θέμα είναι να περνάμε καλά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!