«Μίλα ρε! Δείξε ή τουλάχιστον πες πώς νιώθεις!» Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι μια βαθιά ανάσα και δέκα δευτερόλεπτα θάρρους. Ίσα-ίσα για να πάρεις φόρα κι όσα μέσα σου ουρλιάζουν, να βγουν σαν χείμαρρος. Μα δειλιάζεις. Μπορείς να το πεις και φόβο. Φόβο μη χάσεις το άτομο που έχεις απέναντί σου, μην το πιέσεις, μην το απομακρύνεις. Μα, αν με την εξομολόγησή σου, το φέρεις πιο κοντά σε σένα; Αν κι εκείνο ψάχνει μια αφορμή να πιαστεί από κάπου για να εκδηλώσει και το δικό του το συναίσθημα; Μήπως τελικά η υπερανάλυση μας κάνει να χάνουμε στιγμές και κατ’ επέκταση ευκαιρίες;
Τόσο καιρό λοιπόν μαζεύεις μέσα σου σκέψεις και συναισθήματα. Μαζεύεις το θάρρος σου σταγόνα σταγόνα, λες «θα μιλήσω κι ό,τι θέλει ας γίνει» μα την ίδια στιγμή το μετανιώνεις. Φτιάχνεις φανταστικούς διαλόγους στο κεφάλι σου, οραματίζεσαι μπροστά σου το άτομο που θέλεις να του πεις κατά πρόσωπο όλες σου τις σκέψεις, όλα σου τα διλήμματα, όλες σου τις απορίες που ψάχνουν απαντήσεις. Μέσα σου νιώθεις επιτέλους πως βρήκες τη δύναμη να εκφραστείς και να βγεις πανηγυρικά ο νικητής της συνομιλίας που φτιάχτηκε μόνο στο μυαλό σου, μα όταν υπάρξει αυτό το άτομο μπροστά σου με σάρκα και οστά, όλα αλλάζουν.
Έτσι κι όσες φορές σου δόθηκε η ευκαιρία να τα πεις, κατάπιες τη γλώσσα σου και οι συλλογισμοί σου έκαναν άγριο χορό, πηδώντας ανεξέλεγκτα γύρω από τις στιβαρές σκέψεις που έκανες στη φαντασία σου. Φταίει άραγε η στάση του απέναντι; Φταίει που εσύ φοβάσαι πως θ’ ακουστούν τα λεγόμενά σου και θα υπάρξει ανταπόκριση; Φταίει πως στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάνεις πίσω, στη σκέψη πως όσα εκφράσεις δε θα έχουν καλή έκβαση στη μεταξύ σας σχέση με τον συνομιλητή σου;
Ό,τι κι αν φταίει, καταπίνεις το συναίσθημά σου και συμβιβάζεσαι σε λιγότερα, για να μην τα χάσεις όλα. Άλλο ένα απωθημένο, σκέφτεσαι, τι να μας πει τώρα. Συμβιβαζόμαστε όλοι κάπως έτσι, άλλος λιγότερο κι άλλως εντελώς, σε μια κατάσταση που δεν κινείται και δεν προχωρά, αφήνοντάς την στην τύχη της. Αποτέλεσμα αυτού, να μην την παίρνουμε στα χέρια μας φέρνοντάς τη στα άκρα. Κι όταν λέω άκρα, δεν εννοώ ακρότητες. Εννοώ να ψάχνουμε απαντήσεις, εκδηλώσεις συναισθημάτων, ανακούφιση, ακόμα και μια επικείμενη χυλόπιτα, βρε αδερφέ. Με το να μαζεύεις μέσα σου όσα θέλουν να βγουν προς τα έξω και καταπιέζοντας κάθε σου συναίσθημα, δεν πρόκειται να βάλεις τελεία. Η μάλλον, δε θα μάθεις ποτέ ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια.
Είμαστε οι ευκαιρίες που κάποτε κάποιοι έχασαν μέσα από τα χέρια τους. Κάθε μέρα, εμείς οι ίδιοι αφήνουμε ανθρώπους να γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλά μας, αφήνοντας στην άκρη πιθανότητες που θα μπορούσαν να μας απογειώσουν. Όχι, δεν είναι προσφορά στο super market ο άνθρωπος για να πεις ότι την έχασες κι άντε από βδομάδα πάλι. Είναι μάθημα, συναίσθημα, συνοδοιπόρος που ίσως μετανιώσεις που δε διεκδίκησες, που δείλιασες, που έχασες από τη ζωή σου. Κι αυτό επειδή δε μίλησες, δεν πάλεψες, δεν ξεπέρασες τον φόβο έκθεσής σου.
Είναι λογικό να σε πιάσει η αμηχανία κάποιες στιγμές, ή ο φόβος αποτυχίας. Θα φανείς απαθής, ίσως κι αδιάφορος, ενώ θα είσαι αναβλητικός. Θα λες από μέσα σου «άσ’ το μωρέ άλλη φορά», μα θα έχεις επόμενη φορά; Ίσως κι όχι, ίσως και ναι. Για να το μάθεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και πες στον εαυτό σου «ή τώρα ή ποτέ».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εμμανουέλα Μπερτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
