Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Εύα Π.
Θυμάμαι, από μικρά που ήμασταν, τα παιχνίδια τ’ αγαπημένα μας, τα κρατούσαμε κοντά μας. Μήτε να τα μοιραστούμε θέλαμε, μήτε να τα ακουμπήσει άλλο παιδάκι. Τα αγκιστρώναμε όλη μέρα πάνω μας κι αν το βράδυ έπεφταν από το κρεβάτι, το πρωί που ξυπνάγαμε τρέχαμε να τα βρούμε.
Κι ας μην είναι παιχνίδια οι άνθρωποι, δικούς μας τους θέλουμε. Όταν αγαπάς, δεν μπορείς να μοιραστείς, αυτό είναι το θέμα. Όταν αγαπάς βαθιά, θέλεις κάθε σκέψη κι ανάσα να παίρνεται για σένα. Χωρίς περιθώρια κι αναστολές. Έτσι, βυθίζεσαι σε μαύρη τρύπα αβεβαιότητας κι ανασφάλειας, όταν μοιράζεσαι παρά τη θέλησή σου. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που λαχταράς, έρχεται για λίγο. Σαν διάλειμμα από τη ζωή του, σαν ανάπαυλα που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις ν’ αγαπάς.
Κι αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Δεν είσαι αρκετός, άραγε; Δεν είναι αρκετός ο έρωτας που αισθάνεται κι η φωτιά, για να σε θέλει από δίπλα συνέχεια; Μένεις μόνος και μοιάζεις αβοήθητος κάτι τέτοιες νύχτες σαν αυτή, που οι σκέψεις κάνουν πραγματικά το χειρότερο δυνατό σενάριο κι η ανάλυση φτάνει πάνω από υπέρ. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν να γυρνάς σ’ ένα ζεστό σπίτι που μυρίζει φαγητό κι αγάπη. Να περιμένει ένας άνθρωπος, ο δικός σου. Όλες οι μέρες κι οι νύχτες να του ανήκουν. Χωρίς άγχος κι ενοχές, να έχει η αγάπη περιβάλλον ν’ ανθίσει και να μοσχοβολήσει πάνω από το δικό σου κρύο κι άγονο χώμα.
Πώς μπορεί μια ερωτευμένη καρδιά ν’ αντέξει τέτοιες σκέψεις; Πώς να σηκώσει τόσο βάρος και ν’ απαιτείς εσύ μετά να είναι γερή και δυνατή;
Δε μου φτάνει, να ξέρεις. Δε μου φτάνουν οι προγραμματισμένες στιγμές που γεμίζουν τα βράδια μου προβληματικές σκέψεις. Τα θέλω όλα! Έχω ανάγκη να είμαι τα πάντα, μικρά και μεγάλα, ουσιαστικά κι ανούσια.
Αν ζεις τον έρωτα, όπως λες, καταλαβαίνεις κάθε λέξη που γράφω τώρα. Κι αν δεν καταλαβαίνεις, θα με ρωτήσεις γιατί δε φεύγω. Γιατί δεν αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ. Γιατί δεν μπορώ. Γιατί προτιμώ το περίπου από την απουσία, τις λίγες στιγμές που αποτυπώνονται ισχνά, μα κρατάνε και πέρα από το ντους μέχρι την επόμενη φορά. Κι ας έρχομαι στη δεύτερη θέση. Θα έρχονται οι σκέψεις κι εγώ θα τις διώχνω μακριά. Όταν έχω δύναμη. Όχι απόψε όμως.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
