«Να ξέρεις πως ό,τι λέω το λέω από αγάπη. Για καλό σου. Δε θέλω να σε βλέπω έτσι. Ξύπνα. Είχες πει ότι θα έκανες τόσα πράγματα. Και τελικά; Τίποτα. Με τη δουλειά τι έκανες; Τη βιταμίνη C πότε σκοπεύεις να την ξεκινήσεις; Τα τραγούδια τα σταμάτησες, τις βόλτες, τα ταξίδια. Αλήθεια τι έχεις πάθει; Έχεις μαύρους κύκλους. Ξενυχτάς; Πάλι δεν έφαγες τίποτα για πρωινό, ε; Τι να σου πει κανείς. Γιατί δε σε προσέχεις; Μη με κοιτάς έτσι και μη θυμώνεις. Εγώ για σένα τα λέω. Θέλω να σε βοηθήσω, επειδή σε αγαπώ».
Σιωπή. Νιώθεις τους παλμούς σου στον λαιμό. Κοιτάς αμήχανα το ποτήρι με τον διπλό εσπρέσο. Έπειτα το κρατάς σφιχτά, ενώ παρατηρείς τα σημάδια που αφήνει ο καφές στο χείλος του ποτηριού. Μοιάζουν με τους λεκέδες που αφήνουν καμιά φορά οι άνθρωποι στην καρδιά χωρίς να το θέλουν.
Δεν έχεις τι να πεις. Πάντα ένιωθες περίεργα όταν οι άλλοι νόμιζαν πως μπορούν να ξέρουν το δικό σου καλό καλύτερα από σένα μόνο και μόνο επειδή σε αγαπούν. Ψάχνεις απεγνωσμένα μια έξοδο κινδύνου από αυτή τη συζήτηση. Πώς γίνεται κάποιος που λέει πως σε αγαπάει να σε κάνει να νιώθεις απειλή; Να σε κάνει να νιώθεις τόσο άβολα;
«Μεγάλωσε η μέρα, ε; Κοίτα, έξι πήγε η ώρα και ακόμα να νυχτώσει», απαντάς, με την ελπίδα να γίνει δεκτό το αίτημά σου για αλλαγή συζήτησης και τα φώτα να φύγουν από πάνω σου. Αλλά όχι, αυτοί που σ’ αγαπούν δεν τα παρατάνε τόσο εύκολα. Η κριτική και η καθοδήγηση μεταμφιεσμένη με τη στολή της αγάπης συνεχίζεται. Δεν μπορείς να θυμώσεις όμως. Σκέφτεσαι πως ο καθένας έχει τον τρόπο του να σε ταρακουνήσει. Από την άλλη, αυτός ο τρόπος δε λειτουργεί στην περίπτωσή σου. Κι όχι μόνο δε λειτουργεί, αλλά σου δημιουργεί άγχος αντί για ελπίδα.
Το στόμα του συνομιλητή συνεχίζει να ανοιγοκλείνει. Οι φωνές από τα γύρω τραπέζια στο καφέ μπαρ της γειτονιάς σε κάνουν να μην μπορείς να ακούσεις τι σου λέει. Ή μπορεί και να μη θες τελικά. Η συζήτηση σού προκαλεί εκνευρισμό. Αλήθεια, γιατί οι άνθρωποι βιάζονται τόσο να ξαναβρούμε το κέφι μας; Τελικά είναι δική μας αδυναμία ή δική τους; Γιατί όταν μας συμβαίνει κάτι δύσκολο δεν έχουν την υπομονή να το αντέξουν και μας πιέζουν να το ξεπεράσουμε γρήγορα; Νοιάζονται τόσο για μας ή δεν αντέχουν οι ίδιοι; Αν η αγάπη είναι όντως σεβασμός, κατανόηση και αποδοχή, τότε γιατί βιάζουν καταστάσεις; Γιατί δεν αφήνουν τον καθένα να βιώσει αυτό που βιώνει με τον δικό του τρόπο, με τον δικό του ρυθμό;
Μην πέσεις στην παγίδα και βιαστείς. Οι άνθρωποι που σε αγαπούν θα βρουν τον τρόπο να σε βοηθήσουν. Εκείνο τον τρόπο που θα λειτουργεί σε σένα. Θα σταθούν δίπλα σου μέχρι να περάσει κι αυτό. Οι υπόλοιποι απλώς δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Σου λένε να συνέλθεις και να γίνεις όπως πριν, γιατί η αλλαγή σου δεν είναι υπέρ τους, τους ταράζει τις ισορροπίες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και θέλουν να επαναφέρουν τα πράγματα στη δική τους τάξη, να αποκτήσουν και πάλι τον έλεγχο. Να γίνουν το τηλεκοντρόλ και να διαλέξουν εκείνοι ταινία στη δική σου τηλεόραση. Δεν τους ενδιαφέρει πώς σε κάνουν να νιώθεις οι αμέτρητες γνώμες που δε θες ν’ ακούσεις. Λίγο τους νοιάζει αν δε σε βοηθάει ο τρόπος τους. Αυτόν έχουν και δεν μπήκαν στον κόπο να τον αλλάξουν.
Κοιτάς την απόδειξη και αποφασίζεις να πληρώσεις εσύ τους καφέδες αυτή τη φορά. Για τα λάθη άλλων όμως αρνείσαι πεισματικά να την πληρώσεις εσύ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαριέττα Ματθαιάσσου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
