Ας ξεκινήσουμε μ’ ένα βασικό δεδομένο. Όταν λέμε επαφή χωρίς συναίσθημα, το εννοούμε καθ’ όλη την έννοια της φράσης. Ειδάλλως, είναι κάτι σαν σχέση, ελεύθερη σχέση, ή φιλία με προνόμια. Επομένως, πιθανώς μιλάμε είτε για one night stands είτε για αρκετά αραιές συνευρέσεις χωρίς περαιτέρω ουσιαστική επικοινωνία, πέραν των τυπικών, φυσικά.
Πολλοί άνθρωποι, σε κάποιες φάσεις της ζωής τους το επιλέγουν, ειδικά σε μια περίοδο που δεν είναι συναισθηματικά έτοιμοι ή δε θέλουν να συνάψουν κάποια βαθύτερη σχέση. Αν κι είναι μια πραγματικότητα ότι υπάρχουν άτομα που λειτουργούν πιο εύκολα λειτουργούν σε μια τέτοια συνθήκη, υπάρχουν κι άλλα που από περιέργεια ή κατά συνθήκη το επιλέγουν. Ας περάσουμε τώρα στα συν και τα πλην αυτής της συγκεκριμένης συνεύρεσης.
Συν: Σαφώς ικανοποιείς μια ανάγκη
Ίσως σε κάποιους ακουστεί κυνικό, αλλά είναι μια ανάγκη που πολλές φορές έχουμε την έντονη τάση να ικανοποιήσουμε. Μας κάνει πιο λειτουργικούς, πιο χαρούμενους, μας κάνει να νιώθουμε ποθητοί κι ερωτεύσιμοι, χωρίς να προϋποθέτει την ανάγκη επικοινωνίας ή τη συντήρηση μιας σχέσης, αν είναι πράγματα για τα οποία δεν έχουμε χρόνο ή διάθεση.
Πλην: Ενδέχεται να μην περάσεις καλά
Αν μιλάμε για one night stand, τότε οι πιθανότητες να μην περάσουμε καλά είναι πολλές. Η αμηχανία, η πρώτη γνωριμία, η ανοικειότητα του ξένου σώματος, αλλά και της άγνωστης προς εμάς ιδιοσυγκρασίας, λειτουργούν αρνητικά προς την ικανοποίησή μας. Και γενικώς, το κακό κρεβάτι υπάρχει πιο έντονα στο τραπέζι εάν δε γνωρίζουμε τον άλλο τόσο καλά. Απλά μαθηματικά.
Συν: Δε χρειάζεται ν’ αναλώνεσαι συναισθηματικά
Μιλάμε για μια σιωπηρή συμφωνία. Μέχρι κάποιος από τους δυο να πει το αντίθετο, θεωρείται δεδομένο ότι είναι απλώς και μόνο επαφή. Δηλαδή, δε χρειάζεται κανείς να δίνει συναισθηματικό απόθεμα, να αγχώνεται για το μέλλον, ή για τα βαθύτερα συναισθήματα του παρτενέρ του. Δεν είναι κακό όλο αυτό, εφόσον κι οι δυο βρίσκονται σε παρόμοια φάση. Αντιθέτως, είναι ανάλαφρο κι εκτονωτικό.
Πλην: Ελλοχεύει ο κίνδυνος γέννησης μονόπλευρου συναισθήματος
Μπορεί κι οι δυο να πηγαίνουν με τον ίδιο σκοπό, ή να συμβαίνει μια επαφή για κάποιο αραιό διάστημα, όμως μελλοντικά ν’ αναπτυχθούν συναισθήματα (άθελά του) στον ένα από τους δυο. Κι αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα. Διότι το άτομο που αρχίζει να αισθάνεται κάτι παραπάνω, συνήθως φοβάται να το εξωτερικεύσει φοβούμενο την απόρριψη και τη διακοπή της επαφής. Έτσι, καταλήγει να κρατάει αυτή την ελάχιστη επαφή απλώς και μόνον για να είναι κοντά με το άτομο που θέλει. Γεγονός που είναι άκρως ψυχοφθόρο. Από την άλλη, αν τύχει και μελλοντικά αναπτύξουν κι οι δυο συναισθήματα τότε τυχαίνει ακόμη και να το κρύβουν ο ένας από τον άλλον, στερώντας τους την κοινή ανάγκη για να έρθουν πιο κοντά.
Συν: Ίσως είναι ένας πιο αντικειμενικός τρόπος αναζήτησης των ερωτικών μας προτιμήσεων
Επεξηγηματικά, ίσως, με κάποιον που δε γνωρίζουμε τόσο και δε μας ενδιαφέρει αν θα μας κρίνει για την ερωτική μας προτίμηση, εφόσον μόνο αυτή γνωρίζει, να είμαστε πιο ελεύθεροι. Να είμαστε πιο εύκαμπτοι, πιο χαλαροί να ερευνήσουμε καλύτερα, ή και ν’ ανακαλύψουμε, τις ερωτικές μας προτιμήσεις. Σ’ αυτό ίσως βοηθούν κι οι περισσότερες εμπειρίες, έτσι ώστε ν’ απενοχοποιήσουμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς από την ίδια την πράξη, ακόμη και να οικειοποιηθούμε το ίδιο μας το γυμνό σώμα.
Πλην: Μπορεί να «ξεχάσουμε» πώς να δενόμαστε
Ένας μεγάλος κίνδυνος, είναι με μια τέτοια συνεχόμενη για καιρό συνθήκη να δυσκολευτούμε να δεχτούμε μια ενδεχόμενη σχέση. Η ευκολία του να συμβεί και η στάση φυγής που έχουμε απέναντι στους ερωτικούς (περαστικούς) μας συντρόφους να μας ξινίσει όταν θα εμφανιστεί μια πιο ουσιαστική σχέση και να μας φαίνεται άκρως απαιτητική, ενώ απλώς μπορεί να ζητά τα αυτονόητα. Στη χειρότερη, όταν είμαστε για καιρό σε τέτοια συνθήκη, μπορεί να μην αναγνωρίσουμε καν κάποιο έρωτα όταν έρθει στη ζωή μας.
Ακριβώς επειδή έχουμε επαναπαυθεί σε μια συγκεκριμένη νόρμα, δεν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για κάτι άλλο. Σίγουρα δεν πρέπει να βάλουμε τα θεμέλια υπό τον φόβο της δέσμευσης, διότι μετά ο γυρισμός είναι δύσκολος κι επίπονος- συνήθως για εκείνους που προσπαθούν να γκρεμίσουν «το τείχος».
Αν πρέπει κάτι να κρατήσουμε, είναι ότι ναι, η επαφή είναι μια ανάγκη. Σαφώς, πρέπει να καλυφθεί, αλλά σωστά και βάσει των δικών μας προδιαγραφών. Δεν μπορούμε όλοι ή σε όλες της φάσης της ζωής μας ν’ απενεργοποιήσουμε αυτόν τον διακόπτη κι αυτό είναι εντάξει. Αρκεί να είμαστε συνειδητοποιημένοι και να έχουμε ξεκαθαρίσει τη θέση μας. Πρώτα σ’ εμάς κι ύστερα στον άνθρωπο που προσκαλούμε στο κρεβάτι μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
