Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει (η) Ταορίμ.
Κοιτάζω το ρολόι μου προσπαθώντας να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Σχεδόν πλησιάζουν μεσάνυχτα. Άλλο ένα βράδυ που περιμένω να τελειώσεις τη δουλειά για να ‘ρθεις κοντά μου. Ακόμη κι αν αυτό το «κοντά μου» είναι τόσο μεταφορικό όταν η πραγματικότητα το βάζει εκατοντάδες χιλιόμετρα ανάμεσά μας. Περιμένω τηλέφωνό σου για ν’ αρχίσω να ετοιμάζομαι. Ξέροντας πόσο δύσκολο είναι μετά από μια γεμάτη μου μέρα στο γραφείο να γυρίζω σ’ ένα άδειο από σένα σπίτι, κουρασμένη αλλά γεμάτη προσμονή για να σε δω, αναρωτιέμαι πόσα μπορεί ν’ αντέξει ένα μαζί που είναι χώρια.
Γελάω σκεπτόμενη πόσο αντιφατικό μου ακούγεται. «Μαζί-χώρια». Έχω πειστεί πως είναι μια πραγματικότητα και τελικά έχω καταλάβει πως είμαστε πολλοί εκεί έξω που παλεύουμε για να καταφέρουμε το μαζί-χώρια. Κι όταν λέω χώρια, εννοώ μόνο εκείνη τη χιλιομετρική απόσταση που αναπόφευκτα έχει μπει στις ζωές μας κι έχει γίνει το στίγμα ενός ταξιδιού που μας κάνει να έχουμε ορίσει δικές μας συντεταγμένες πλεύσης.
Οι σκέψεις με βοηθάνε να μην κοιμηθώ. Αναρωτιέμαι πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας όταν θέλουμε κάτι πολύ. Πολλές φορές σκέφτηκα πως είμαι τρελή. Μια τρελή, αλλά τόσο ερωτευμένη που έκανα την τρέλα μου πίστη για να ζήσω σε ένα μαζί-χώρια. Λένε πως η πίστη μας κρατάει στη ζωή. Έχω αρχίσει και συμφωνώ με όλους εκεί έξω. Η πίστη στον εαυτό μας ν’ αναγνωρίζουμε τα σημάδια της προσωπικής μας ευτυχίας. Ν’ αποκτάμε αρετές όπως η υπομονή, η αντοχή, η ανοχή, η ελπίδα. Η πίστη στην αξία ενός έρωτα. Κανένας από μας δε θα θυσίαζε τις στιγμές του «μαζί» αν το «μαζί – χώρια» δεν ήταν πιο δυνατό από το «μόνος». Γι’ αυτό κι όταν το τολμάς, ξέρεις από πριν πως αν δεν ήταν εκείνοι ο άλλοι, οι μοναδικοί μας, θα ήμασταν πιο μόνοι από ποτέ.
«Τελείωσα, επιστρέφω. Δεν κοιμήθηκες;»
«Όχι, σε περιμένω.»
Κι είναι στιγμές που λέω ψέματα γιατί κλείνουν τα μάτια μου και βυθίζομαι σ’ έναν γλυκό ύπνο, αλλά το υποσυνείδητό μου με ξυπνάει για να μη σ’ αφήσω μόνο σου. Δεν έχουμε μείνει ποτέ μόνοι μας, όσο μακριά κι αν είμαστε. Μόνοι μας, άλλωστε, είμαστε μέσα σε σχέσεις που δεν αναπνέουμε, μέσα σε καταστάσεις που δε μας βγάζουν τον καλύτερο εαυτό μας, σε ιστορίες που το στίγμα τους είναι ασήμαντο. Εμείς είμαστε σ’ ένα μαζί-χώρια σίγουροι πια πως χωρίς αυτό θα ήμασταν ένα άδειο «εγώ».
Γελάω κάνοντας εικόνα τις ζωές μας. Προσπαθώντας να συγχρονίζουμε τα ρολόγια μας για να ξυπνάμε και ν’ απολαμβάνουμε μέσα από μια οθόνη τον πρωινό μας καφέ. Να ορίζουμε τον θυμό μας χωρίς να ξεπερνάμε τις κόκκινες γραμμές γιατί αν συμβεί δε θα μπορέσουμε να χωθούμε σε μια αγκαλιά που είναι χιλιόμετρα μακριά για να το συζητήσουμε. Να έχουμε έτοιμο ή να φτιάχνουμε μαζί ο καθένας το βραδινό του φαγητό και να περιμένουμε για να φάμε μαζί, με μια οθόνη πάντα ανάμεσά μας κι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Κι όλοι εμείς που σήμερα το κάνουμε αυτό, έχουμε περάσει από ένα πρωινό που μοιραστήκαμε το ίδιο τραπέζι με ανθρώπους που δεν είχαμε να πούμε μια λέξη, που περάσαμε τα προβλήματά μας χωρίς να τ’ ακούσουν αυτοί που ήταν δίπλα μας και που φάγαμε το βραδινό μας απέναντι από μια τηλεόραση κι οι δύο ευχαριστημένοι που για μια ακόμη φορά μια τηλεοπτική εκπομπή θα καλύψει τον χρόνο της σιωπής.
«Έφτασα, τα λέμε σε δέκα.»
Και περνάνε δέκα λεπτά, δέκα μέρες κι όλο αυτό είναι μια πραγματικότητα. Αυτό το «μαζί-χώρια» είναι όμως και πόνος και πίκρα. Είναι στιγμές άρνησης και θυμού κι ένα γαμώτο που πλανάται πάνω από έναν ουρανό που περιμένει πως κάποια στιγμή θα τον απολαύσετε μαζί. Και θέλει φαντασία για να νιώσεις το άγγιγμα, θέλει πίστη για να μην αμφισβητείς την καθημερινότητα και θέλει δύναμη για να ζεις δυο ζωές. Εκείνη της κανονικής σου κι κείνη του «μαζί-χώρια».
Όλοι αυτοί οι τυχεροί-άτυχοι που δεν το έχουν ζήσει, δε θα δουν ποτέ τα βλέμματα που κρύβουν αγάπη και προσμονή, δε θα ακούσουν λέξεις με λυγμούς που γίνονται σχοινιά για να δεθείς μην πέσεις και δε θα δώσουν αξία ακόμη και στις πιο ασήμαντες στιγμές που αποτυπώνεις στο μυαλό σου για να κυλάει ο χρόνος.
Θέλει κότσια για να το ζήσεις. Για όλους εμάς του «μαζί-χώρια», η ζωή μας χρωστάει. Και ‘γω περιμένω να μου ξεπληρώσει το χρέος μου. Και σ’ αυτή την αναμονή δεν είμαι μόνη. Είμαι μ’ ένα «μαζί» που μόλις τώρα, όπως και κάθε βράδυ, μου τραγουδάει «όποιο κομμάτι της ζωής μου και να δω, πάντοτε ήσουν ό,τι είχα πιο γλυκό».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
