Όταν ο γονέας εμφανίζεται χρόνια μετά σαν να μη σ' άφησε ποτέ

Όταν γίνεσαι γονιός, την ευτυχία και τεράστια χαρά, συνοδεύουν οι ευθύνες και το άγχος να καταφέρεις ν’ αναθρέψεις σωστά τον άνθρωπο εκείνο που μόλις ήρθε στον κόσμο. Να του δώσεις τις κατάλληλες βάσεις και τα εφόδια να στηριχτεί μετέπειτα στα πόδια του, ν’ αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία φανεί στο διάβα του. Να είσαι εκεί.

Υπάρχουν οι γονείς που θα υπερβούν εαυτό με γνώμονα τη σωστή ανατροφή του απογόνου τους, θα προσφέρουν απλόχερα την αμέριστη αγάπη τους, ακόμα κι αν η ζωή τους φερθεί άδικα, θα σταθούν δίπλα του, βράχος ακλόνητος. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που θα λυγίσουν μπροστά στην τεράστια αυτή ευθύνη να μεγαλώνεις και να πλάθεις από το μηδέν τον χαρακτήρα ενός παιδιού, εκείνοι που θα πιστέψουν ότι δεν μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν. Κι αυτό κλιμακώνεται από την αδιαφορία κι αμελή γονική συμπεριφορά, μέχρι εκείνους που θα θεωρήσουν προτιμότερο να παραιτηθούν και ν’ αποσυρθούν από τη ζωή του.

Δεν είναι βέβαιο ότι η φυγή αυτή θα γίνει ελαφρά την καρδία. Το βέβαιο όμως, είναι το κενό που θα δημιουργήσει στη ζωή και την καθημερινότητα του παιδιού, αλλά και πόσο θα επιβαρύνει αρνητικά την ψυχοσύνθεσή του- ειδικότερα αν τα πρώτα χρόνια της ζωής του υπήρχε παρουσία κι εμπλοκή του γονιού που μετέπειτα το εγκαταλείπει.

Περνώντας τα χρόνια, η μορφή του ανθρώπου εκείνου αλλά και τα αισθήματα, δια της απουσίας του, θ’ αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Το παιδί θα μάθει να λειτουργεί χωρίς να έχει στη ζωή του και τους δυο γονείς του- όσο κι αν στο βάθος αυτό δημιουργεί ψυχολογικές αστάθειες. Υπάρχουν βέβαια κι οι περιπτώσεις να μη γνωρίσει ποτέ εκείνον τον γονιό, να μην έχει αναμνήσεις από εκείνον, αν η εγκαταλειψη έλαβε χώρα όταν το παιδί βρισκόταν ακόμα σε βρεφική ή και νηπιακή ηλικία.

Μπορεί όμως να έρθει μια στιγμή και να τα φέρει έτσι η ζωή, που να εμφανιστεί ο γονέας που το εγκατέλειψε, διεκδικώντας μια θέση και πάλι. Αγνοώντας ή σε άρνηση σχετικά με το τι έχει προκαλέσει όσο καιρό επέλεξε να ζει μακριά του. Είναι αδύνατο να λειτουργήσει μια τέτοια συνθήκη; Όχι. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο, αφού αισθήματα ματαίωσης κι εγκατάλειψης θα χρειαστεί ν’ αντιμετωπιστούν. Είναι ανάγκη να οπλιστεί με υπομονή κι επιμονή να αποδείξει πως γύρισε για να διορθώσει και να επουλώσει το τραύμα που δημιούργησε στο παιδί, που χωρίς να είναι επιλογή του και σε μια τρυφερή ηλικία, θεώρησε ενδεχομένως πως δεν ήταν άξιο της αγάπης του γονιού του, σε μια μετάφραση της απουσίας. Υπάρχει βέβαια κι η πιθανότητα να μην τα καταφέρει ποτέ, όσο κι αν προσπαθήσει.

Η αντίσταση που θα βρει, πιθανώς θα είναι σκληρή. Ενδέχεται να υπάρξουν εκδικητικά κίνητρα, αφού ο θυμός θα διαδεχθεί το σοκ της επαναφοράς. Οι άμυνες θα είναι σχεδόν απροσπέλαστες -κι όχι πάντα συνειδητές- καθώς θα υπάρχει ο φόβος πως αν αφεθεί το παιδί, αν εμπιστευτεί τον γονέα που γύρισε, θα εγκαταλειφθεί ξανά από εκείνον.

Όλοι στη ζωή δικαιούμαστε να κάνουμε λάθη κι οφείλουμε να μαθαίνουμε απ’ αυτά, να μην τα επαναλαμβάνουμε. Η εγκαταλειψη ενός παιδιού όμως δεν είναι ένα απλό λάθος. Έτσι, ο άνθρωπος που τόλμησε να επιστρέψει και ζήτησε συγχωροχάρτι, δεν είναι εύκολο, ούτε βέβαιο, ότι θα λάβει την κατανόηση και τη συγχώρεση που αποζητά. Το ψυχικό σθένος που χρειάζεται να έχει ένας γονιός επιστρέφοντας μετά από χρόνια απουσίας να διεκδικήσει τη αγάπη του παιδιού του, χρειάζεται να υπερβαίνει κάθε εγωιστικό κίνητρο. Θα βιώσει σίγουρα άρνηση, απογοήτευση, σκληρότητα, έως ότου καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα σχέση, με καινούριες βάσεις. Η ψυχοθεραπεία σε τέτοιες καταστάσεις κρίνεται απαραίτητη, για να μπορέσει η οικογένεια να ιχνηλατήσει τα συναισθήματα και τις αντιθέσεις στα θέλω της, θέτοντας υγιείς και νέους δεσμούς.

Ίσως όμως, η σύνδεση που αποζητά ο γονέας που έφυγε, να μην καταφέρει να έρθει και ποτέ. Είναι το τίμημα που άφησε να περάσουν χρόνια, χωρίς προσπάθεια επαφής και σύνδεσης με το παιδί του. Κι είναι πραγματικά πολύ σκληρό. Όπως σκληρή στάθηκε κάποτε κι η επιλογή του.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!