Τίποτα στη ζωή μας δε θεωρείται δεδομένο. Όλα γίνονται με σκληρή δουλειά, κόπους και κυνήγι. Αυτές τις φράσεις μου έδωσαν για συμβουλές οι γονείς μου, όταν έγινα δεκαοχτώ. Μα μαζί με τη νοοτροπία αυτή, κληροδότησα κι ένα απίστευτο στρες σε κάθε νέο ξεκίνημα, με τη σκέψη: «Θεέ μου, θα κάτσει αυτή τη φορά, ή πάλι θα έχουμε μια απ’ τα ίδια;»
Θέλει τεράστιο θάρρος και τόλμη να παραιτηθεί κανείς από ένα εργασιακό περιβάλλον και μια κουλτούρα που δεν τον εκφράζει πλέον. Να αντιταχθεί σε συμπεριφορές αντιεπαγγελματικές, δήθεν υποσχέσεις για προαγωγές που δεν ήρθαν ποτέ, από έναν εργοδότη που στην τελική δεν προσέφερε τίποτα, παρά μόνο ψυχοσωματικά.
Τα δεδομένα που έχουμε και μας οδηγούν σε μια παραίτηση είναι τα εξής:
α) Το αντικείμενο της εργασίας σου δε σε γεμίζει πια και δεν έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω μέσα απ’ τον δικό σου ρόλο. Αναλαμβάνεις διαρκώς τα ίδια παρωχημένα πρότζεκτ, ενώ αντιθέτως, βλέπεις τους συναδέλφους σου να προχωρούν σε νέα πρότζεκτ, ενώ εσύ μένεις στα στάσιμος.
β) Αντιμετωπίζεις κακοποιητικές συμπεριφορές ψυχολογικής και λεκτικής βίας στην εργασία σου από συναδέλφους και προϊσταμένους σου, χωρίς λόγο κι αιτία, ενώ παράλληλα σε φορτώνουν με περισσότερη δουλειά απ’ όση μπορείς ν’ αντέξεις χωρίς τη θέλησή σου.
γ) Ο μισθός σου δεν αξίζει για τη δουλειά που προσφέρεις και κάθε μήνα μειώνεται όλο και περισσότερο, εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που σου προκαλεί το κακό εργασιακό περιβάλλον.
δ) Σε ρουφάει ενεργειακά και συναισθηματικά, αφού δε σε εκφράζει πλέον η κουλτούρα της εταιρίας.
Όλα τα παραπάνω, είναι μερικοί μόνο απ’ τους λόγους που οδηγούν έναν άνθρωπο που κάποτε αγαπούσε τη δουλειά του σε παραίτηση. Ποια είναι όμως η κατάλληλη εποχή για να παραιτηθεί κάποιος; Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε μια απάντηση, αυτή θα ήταν: Όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Όταν πλέον όλα γύρω σου μοιάζουν μαύρα και δεν έχεις αυτήν τη χαρά των πρώτων ημερών, που ξυπνούσες για να πας πρώτη μέρα στη δουλειά κι όσες απ’ αυτές τις μέρες ακολούθησαν. Όταν το να πας στη δουλειά μοιάζει πολύ με το να πηγαίνεις στο απόσπασμα. Όταν την πρώτη σου κανονική ανάσα για τη μέρα, την παίρνεις με το που βγεις από το γραφείο. Πρακτικά, ο κατάλληλος χρόνος παραίτησης είναι μετά την αλλαγή του χρόνου για να δικαιούσαι τα δώρα σου, αλλά κι αφού ελέγξεις αν έχεις αρκετά ένσημα για να βγεις ταμείο ΟΑΕΔ (πετυχαίνοντας ενδεχομένως μια απόλυση).
Φυσικά μια παραίτηση, ακολουθείται πάντα απ’ τους τρεις παρακάτω χρυσούς κανόνες:
1. Διώξε τους φόβους σου, αλλάζοντας την οπτική σου
Είναι τόσο τρομακτικό για κάποιον ν’ αφήσει τη δουλειά του, το αντιλαμβάνομαι, γιατί το έζησα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου, αν όμως κάτσεις και σκεφτείς πόσα πράγματα υπομένεις καθημερινά σε συμπεριφορές και πράγματα που δε σε γεμίζουν στην εργασία σου, το ψυχολογικό κόστος είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι μια παραίτηση.
2. Δεν υπάρχει το τέλειο σχέδιο διαφυγής
Για κανέναν δεν υπάρχει το τέλειο σχέδιο απόδρασης από ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν τον γεμίζει και δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Όλοι όμως καταστρώνουμε μια μέθοδο εν καιρώ για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θέτουμε προτεραιότητες κι αποφασίζουμε τι πραγματικά είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Εκτός της εταιρίας, θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; Ή παραμένουμε εκεί επειδή έχουμε αναπτύξει πολύ καλές διαπροσωπικές σχέσεις με τους συναδέλφους μας, υπομένοντας παράλληλα κακοποιητικές συμπεριφορές απ’ τους ανωτέρους μας;
3. Κάνουμε ένα Career Break για να οργανωθούμε καλύτερα
Ένα διάλειμμα απ’ τον προηγούμενο εργοδότη πάντα χρειάζεται. Αυτό βοηθάει στο να θέσουμε επί τάπητος, όσα λάθη επιτρέψαμε να συμβούν κατά τη διάρκεια που εργαζόμασταν εκεί, ν’ αποτινάξουμε από πάνω μας, το ψυχολογικό βάρος που φορτωθήκαμε χωρίς λόγο κι αιτία και να κάνουμε restart σ’ ό,τι υπάρχει κι έχει σχέση με το παρελθόν, ώστε να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, στον επόμενο εργοδότη. Λάθη, όχι απαραίτητα δικά μας, αλλά ανθρώπων, που δεν αντιλήφθηκαν τις δεξιότητες κι όσα μπορούσαμε να προσφέρουμε μέσα απ’ την εργασία μας στην προηγούμενη εταιρία.
Αν η απόφασή σου για παραίτηση απ’ τον χώρο εργασίας σου είναι τελεσίδικη, θα πρέπει να σκεφτείς πόσο σωστά θα οργανώσεις το πλάνο σου για την εύρεση του επόμενου εργοδότη σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται περίπου τρεις με έξι μήνες μέχρι να απεξαρτηθούν από ένα μη υγιές εργασιακό περιβάλλον και ν’ αναζωογονηθούν μέσα από ένα νέο, πλήρως.
Όλα τα παραπάνω, θα σε βοηθήσουν να πάρεις τη σωστή απόφαση. Ίσως να θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα και να φοβάσαι να παραιτηθείς με τον φόβο της μη εύρεσης εργασίας, κι αυτό είναι κατανοητό κι ανθρώπινο. Όμως απ’ την άλλη το ρίσκο, πολλές φορές μόνο σε καλό μπορεί να σε βγάλει. Βρες το ψυχικό σθένος για να βρεις μια δουλειά που σου αξίζει και σε κάνει ευτυχισμένο. Που η κάθε μέρα σου εκεί σε γεμίζει συναισθήματα χαράς και θέλεις να πηγαίνεις με όρεξη για να δώσεις όλο και περισσότερα.
Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί, μα και για μένα δύσκολο ήταν στην αρχή, μια ειλημμένη απόφαση για έναν δρόμο που δεν ήξερα πού θα με βγάλει. Τώρα μήνες μετά, αφού έχω αποβάλλει όλα τα ψυχοσωματικά που μου δημιουργήθηκαν, ατενίζω ευχάριστα τη νέα μου δουλειά, που μου προσφέρει καθημερινά νέες εμπειρίες και πράγματα που πάντα ήθελα να ζήσω. Κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Αυτή η αλλαγή, μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω, ότι τόσο καιρό εθελοτυφλούσα. Υπήρχαν τόσα ωραία πράγματα εκεί έξω κι εγώ τ’ αγνοούσα. Γι’ αυτό το γαμημένο Comfort Zone. Να βγαίνετε παιδιά απ’ το Comfort Zone. Είναι η μετάβαση απ’ την ατμόσφαιρα, στη στρατόσφαιρα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
