«Μιλώ με τ’ ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς,
γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει.
Και μ’ απάντησαν:
Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.»
Όταν έμπαινε το «Μιλώ για σένα» στο ραδιόφωνο ή έπαιζε σε κάποιο μαγαζί, κάτι τρεμόπαιζε μες στην ψυχή καθώς ακουγόταν, σαν να προσπαθούσε να περαστεί ένα μήνυμα που όμως αδυνατούσαμε να καταλάβουμε. Σαν πέρασαν μερικά χρόνια, κάτι πρόωρα τελειωμένες αγάπες, κάτι ανεκπλήρωτοι έρωτες και κάτι στοιβαγμένες, κατακερματισμένες ελπίδες, κατανοήσαμε πλήρως το νόημα του στίχου.
«Η γη ανθίζει εκεί που θέλει, άμοιρη ψυχή, μην ξεγελαστείς.»
Είχε απόλυτο δίκιο τελικά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, όταν έγραφε τον συγκεκριμένο στίχο. Γιατί, για σκεφτείτε λίγο, πόσες φορές γνωρίσαμε έναν άνθρωπο, αρχίσαμε να τον ερωτευόμαστε και θέλαμε να δεθεί μαζί μας, να μείνει, να μας δώσει όλα εκείνα που φανταστήκαμε, να μας αγαπήσει; Προσδοκίες και φαντασία που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί, φεύγοντας οριστικά. Το παράδοξο, είναι πως μετά από λίγο καιρό τον είδαμε να προσφέρει με ευκολία σ’ ένα άλλο άτομο όλα εκείνα που εμείς ζητούσαμε. Και κάπως έτσι, το πήραμε προσωπικά, ενώ είναι απλώς μια αλήθεια της ζωής. Η γη, ανθίζει εκεί που θέλει. Όχι εκεί που θέλουμε εμείς ν’ ανθίσει.
Η αλήθεια είναι πως δεν έφυγε επειδή δεν μπορούσε να προσφέρει τη σχέση που θέλαμε, αλλά επειδή δεν ήθελε να το κάνει μ’ εμάς. Αντίθετα, βρήκε ένα άλλο μέρος που του ταίριαζε καλύτερα, το αγάπησε περισσότερο και θέλησε όσο τίποτα ν’ ανθίσει εκεί. Κι εμείς; Μείναμε με τις ελπίδες που είχαμε ότι ίσως και να τα καταφέρναμε τελικά.
Η αλήθεια όμως, αγαπητοί μου, είναι πως όσο και να προσπαθούμε να κάνουμε κάποιον να μας αγαπήσει και να μείνει μαζί μας, αν δε θέλει, δε θα συμβεί. Απλώς θα καταλήξουμε να είμαστε εκείνοι που θα τραβάμε μόνο από τη μια μεριά το σχοινί. Είναι θέμα χρόνου, κάποια στιγμή να ματώσουν τα χέρια μας από την τόση προσπάθεια και θα πέσουμε αμφότεροι, χτυπώντας σε αντίθετες πλευρές.
Γι’ αυτό λοιπόν, ας φροντίσουμε να θυμόμαστε πως ο άνθρωπός μας δε θα είναι εκείνος που θα του υποδείξουμε εμείς τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να μας αγαπήσει, ή που στην αντίθετη, θα νιώθουμε πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο που θα είναι αποδεκτός ως προς τις απαιτήσεις του. Ούτε εκείνος που θα χρειάζεται να βρίσκουμε χίλιους τρόπους για να μείνει μαζί μας. Ο άνθρωπός μας, θα είναι εκείνος που από την πρώτη στιγμή που θα έρθει, θα είναι ξεκάθαρος σαν ανοιχτό βιβλίο. Εκείνος που δε θα μας μπερδέψει, δε θα μας δοκιμάσει μα θα δοκιμαστεί μαζί μας κι εμείς μαζί του, δε θα μας βάζει στη διαδικασία να προσπαθούμε να διαβάσουμε το μυαλό και τις προθέσεις του.
Ο άνθρωπός μας θα είναι εκείνος που θα ξέρει πως στη δική μας γη θέλει ν’ απλώσει ρίζες, να μας διεκδικήσει, να μας προσφέρει, να μας αφήσει να του προσφέρουμε- όχι επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, μα γιατί εμείς θα είμαστε η επιλογή του.
Μέχρι τότε, κάθε φορά που θα συνειδητοποιούμε πως κάποιος που έρχεται στη δική μας γη, μαραίνεται και δεν ταιριάζει, ας μην προσπαθούμε με το ζόρι να φτιάξουμε συνθήκες ιδανικές. Ας μη μαραζώνουμε. Άλλωστε, ο άνθρωπός μας «όταν περπατά, γλυκά όπου πατά, η στέρφα γη ανθίζει».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χαρά Δράκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
