Θα ξεκινήσω μ’ έναν αγαπημένο μου στίχο κι έτσι θα καταλάβεις πως όσα θα ειπωθούν απόψε θα ‘ναι γραμμένα για σένα και μόνο. «Σου γράφω πάλι από ανάγκη», λοιπόν, και ξέρω πως έχεις κι εσύ την ίδια ανάγκη να μ’ ακούσεις. Γιατί όσο δοτική κι αν είμαι, όταν μένω με τις σκέψεις μου, ξέρεις πως είμαι διαφορετική, πιο ειλικρινής θα ‘λεγα. Ίσως να φταίει ο φόβος μου μη σε πιέσουν τα συναισθήματά μου και σε χάσω, η αγωνία μου μη και χωριστούν οι δρόμοι μας και γίνουμε απλώς δυο ξένοι.
Η ζωή μας καθημερινά πολύκροτη∙ μα υπάρχουν στιγμές που μένουμε μόνοι με τις σκέψεις μας, ακόμη κι αν αυτή η ώρα είναι αργά το βραδύ στο κρεβάτι μας. Τότε το σώμα ξεκουράζεται και το μυαλό ξυπνά και ξεκινά να δουλεύει, να σκέφτεται, να ονειρεύεται, ν’ αναπολεί. Αυτές οι στιγμές για μένα ακούν στ’ όνομά σου, έχουν τη μυρωδιά σου και τη μορφή σου. Εγώ περιμένω να σε σκεφτώ με κάθε δυνατό τρόπο κι όχι απλώς να περάσεις απ’ το μυαλό μου. Αυτό είναι πλέον συνηθισμένο και γίνεται καθημερινά.
Δεν ξέρω ποια θα ήμουν αν δε σε ήθελα. Σίγουρα δε θα ήμουν αυτή που αγκαλιάζεις καθημερινά. Δε θα ήμουν ο άνθρωπος που γίνομαι όταν βρίσκομαι δίπλα σου, όταν σε φιλώ και σε κοιτώ στα μάτια, όταν συζητάμε μεταμεσονύκτια σαν την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Γιατί πλάι σου, εκτός απ’ τον έρωτα, έμαθα πολλά παραπάνω, για τα οποία πάντα θα σε ευγνωμονώ. Καταφέραμε και δεθήκαμε σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και μαθαίνουμε μαζί να αγαπάμε ανιδιοτελώς πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα ο ένας τον άλλον.
Κι αυτό έχω αγαπήσει σε σένα περισσότερο από κάθε τι άλλο. Θες να αγαπάω εγώ τον εαυτό μου και κάθε μέρα με στηρίζεις και με βοηθάς να το κάνω. Σ’ έναν κόσμο που μολύνεται ο έρωτας, εσύ μου δίνεις ελπίδα! Γι’ αυτό, λοιπόν, σου οφείλω κάτι από μένα, ένα μέρος της καρδιάς μου. Εκείνο το αναπόσπαστο κομμάτι μου που πλάι σ’ άλλους κοιμάται, αλλά ξυπνά σαν συναντήσει τον άνθρωπό του. Κι αυτό γιατί ζωντανεύει απ’ το πάθος, την επιθυμία που καμιά φορά σε κάνει να μοιάζεις παρανοϊκός, αλλά σου δίνει ζωή.
Κι εγώ δίπλα σου παίρνω ζωή, γιατί μου μαθαίνεις να ζω και να αγαπάω. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς εσένα; Αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντική μου είναι η παρουσία σου τώρα; Μπήκες στην καρδιά μου, διπλοκλείδωσες και δεν ξέρεις πόσο θέλω να χάσεις το κλειδί. Σε ‘χω ερωτευτεί πολύ. Κι απόψε είμαι σίγουρη γι’ αυτό.
Ξέρω ακόμη με σιγουριά πως τρομάζω στο ενδεχόμενο να έρθουν οι μέρες που η απόσταση μεταξύ μας δε θα ‘ναι χωρική, αλλά συναισθηματική. Μέρες που ο αριθμός σου δε θα είναι πια στις πρόσφατες κλήσεις μου και τα μηνύματά σου θα είναι άφαντα. Οι μέρες εκείνες που δε θα σε σκέφτομαι και δε θα περιμένω να ξαπλώσω δίπλα σου. Οι στιγμές που θα με αγκαλιάζει κάποιος άλλος και θα νιώθω εξίσου έντονα συναισθήματα. Αν με ρωτήσεις απόψε δε θα σου πω πως αποκλείεται να συμβεί, θα σου πω μονάχα πως φοβάμαι και δε θέλω να γίνει.
Φοβάμαι μήπως γίνω το πρόσωπο που ήμουν πριν σε γνωρίσω, πριν με αγκαλιάσεις και μου εμπιστευτείς τα κομμάτια σου, πριν ακούσω το πρώτο σε θέλω απ’ τα χείλη σου, πριν νιώσω τα πρώτα μου αληθινά συναισθήματα για έναν άνθρωπο ξένο. Κι αν το καλοσκεφτείς, είσαι ένας ξένος και στην αγκαλιά σου νιώθω πως είσαι ο πιο γνωστός μου. Κι ίσως και να ‘σαι. Ίσως να σε ξέρω και να με ξέρεις καλυτέρα απ’ τον καθένα, γιατί έχουμε εμπιστευτεί ο ένας στον άλλον κάθε πτυχή του εαυτού μας. Ακόμη και την πιο σκοτεινή μας. Και σε ‘χω αγκαλιάσει όπως είσαι και το ‘χεις κάνει κι εσύ.
Στις δύσκολες μέρες μας, δεν έφυγες. Ποτέ δε φεύγεις. Ίσως η σχέση μας και η αντοχή του ερωτά μας στον χρόνο να οφείλεται στο ότι δεν πιστεύουμε στο για πάντα. Κι έχουμε ήδη κι οι δυο εξοικειωθεί με το ενδεχόμενο μια μέρα να χαθούμε έτσι απλά. Είμαστε μαζί για όσο αντέχουμε κι αυτό από μόνο του μας κάνει να αντέχουμε παραπάνω, γιατί κι οι δυο νιώθουμε πως βρήκαμε το λιμάνι μας. Βρήκα τον άνθρωπό μου για όσο είμαι ο άνθρωπος που μαζί δημιουργούμε καθημερινά. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ το για πάντα, γιατί αν αποτύχει δε θέλω να πεις πως σε πλήγωσα.
Μπορώ όμως να σου υποσχεθώ πως νιώθω τόσα απόψε και θα προσπαθήσω να μείνω δίπλα σου. Θα παλεύω με τους δαίμονές μου για να καταφέρω να λέω σε αρκετά χρόνια από σήμερα πως με τον άνθρωπο αυτό έζησα τα καλύτερά μου χρόνια και βρίσκεται ακόμη πλάι μου. Ξέρω πως ποτέ δε θα σε ξεχάσω, γιατί δε γίνεται.
Είσαι ο καλύτερός μου φίλος, η συντροφιά μου, και δε με νοιάζει αν είναι λάθος ή σωστό. Με νοιάζει που περνάμε όμορφα κι αυτό μας δίνει το μεγαλύτερο πάτημα να συνεχίσουμε ό,τι κάνουμε. Είμαι σίγουρη πως θέλω να συνεχίσω να κοιμάμαι πλάι σου κάθε βράδυ, να μην πάψουν τα όνειρά μας να αγκαλιάζονται και να δημιουργείται ένα κοινό. Να βρίσκουμε τη δύναμη να ξεπερνάμε τις δυσκολίες μας και στο τέλος κάθε μέρας να κοιταζόμαστε και τα βλέμματά μας να λένε όλα τα σε θέλω του κόσμου, όλα τα σ’ αγαπώ, εκείνα τ’ ανείπωτα, τα δυνατά.
Μου αρκεί που με γεμίζει αυτό που είμαι όταν βρίσκομαι κοντά σου. Που με κάνεις να χαμογελώ τα πρωινά που ξυπνώ δίπλα σου και που ανυπομονώ αυτό να συμβαίνει καθημερινά. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα σε προσέχω, κι αυτή είναι η μόνη υπόσχεση που θα σου δώσω απόψε. Και να θυμάσαι πως αγαπώντας μαθαίνεις να αγαπάς! Κι αν με ρωτάς τι θα ήμουν χωρίς εμάς, η απάντηση ανήκει στο παρελθόν, κι εσύ είσαι το μέλλον μου!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
