Να κλείνω το φως και να ξέρω πως θα είσαι εκεί

Πάντα αναρωτιόμουν τι να είναι άραγε ο έρωτας. Βίωσα μερικούς, που κράτησαν λίγο έως και καθόλου, ενώ άλλοι με ανάγκασαν να ξαναγεννηθώ μέσα από τα ψέματα με τα οποία με έντυσαν και τις ανασφάλειες που μου δημιούργησαν, μεταμορφώνοντάς με τελικά σ’ ένα εντελώς διαφορετικό άτομο. Έρωτες που με έκαναν να αποφεύγω αυτό το άβολο συναίσθημα για να μη χαράξω γι’ άλλη μια φορά ανούσια την καρδιά μου. Μα μέσα από τα λόγια τέλους που ψιθύρισα, αναδύθηκες εσύ για να μου φανερώσεις μια άλλη πλευρά του, πιο καθαρή.

Μου φανέρωσες πως ο έρωτας είναι μια πρόσκληση σε γεύμα που ανταλλάσσουν τα σώματά μας. Είναι μια διαδικασία μέσα από την οποία ο ένας παίρνει και δίνει στον άλλον διαρκώς, χωρίς να προσπαθεί ωστόσο, να λάβει τα ίδια μ’ αυτά που έδωσε εξαρχής. Ένιωσα μια πνευματική σύνδεση μαζί σου, πολύ πριν προχωρήσω στη σωματική. Με έδεναν μαζί σου κοινές εμπειρίες και βιώματα που θέλησα να μοιραστώ. Δύσκολες κοινές προσωπικές στιγμές που μ’ έκαναν να θέλω να σηκώσω από πάνω σου βάρος για να σε ανακουφίσω, ακόμα κι αν χρειαζόταν για μια στιγμή εγώ να βυθιστώ ξανά στα βαθιά. Δεν το επέτρεψες ποτέ.

Σ’ εκείνο το πρώτο μυστικό δείπνο, ορκιστήκαμε βουβά να δημιουργήσουμε μαζί στιγμές για την αιωνιότητα. Η επισημοποίηση όλων εκείνων των αμοιβαίων, έγινε με ένα φιλί τόσο αθώο αρχικά, που όμως στη συνέχεια μετατράπηκε σε κάτι άγριο, ταυτόχρονα όμως, ρομαντικό και στοργικό. Απίστευτο πώς ένα σου φιλί μπορεί να μου εκφράσει ταυτόχρονα χίλιους κόσμους.

Σε μια ακόμα πρόσκληση που αποδεχτήκαμε ένα βράδυ, βρέθηκαν τα σώματά μας σφιχτά αγκαλιασμένα κάτω από το αμυδρό φως που ξεγλιστρούσε από κάποια χαραμάδα. Προσπαθούσα με ζήλο ν’ ανακαλύψω όλες τις κρυφές πτυχές του σώματός σου, προσπαθώντας να εξαλείψω οποιοδήποτε κενό μας χώριζε, προκειμένου να έρθω πιο κοντά σου. Σερβιρίστηκε ένα γεύμα με κύριο πιάτο τον έρωτα στην πιο υγρή μορφή του. Στο οποίο φυσικά αδυνατούσα ν’ αντισταθώ.

Το να μοιράζομαι ένα κρεβάτι μαζί σου κάθε που έρχεται το δειλινό, μου προκαλεί ασφάλεια. Το να ξέρω πως το βράδυ τα φώτα θα σβήσουν, και θα βρίσκεσαι μια ανάσα μακριά μου, είναι μια επιβεβαίωση πως θα είσαι εκεί και στα σκοτάδια που μπορεί για λίγο να επισκιάσουν το φως μας. Κι αυτό το γνωρίζω με σιγουριά γιατί με έχεις στηρίξει ήδη στα πιο δύσκολα βήματά μου, από την πρώτη κιόλας στιγμή που καθίσαμε αντικριστά στο ίδιο το τραπέζι. Δε χρειάζομαι τα λόγια επιβεβαίωσής σου, όσο το βλέμμα σου που τα συνοδεύει όταν τα ξεστομίζεις. Ένα βλέμμα που με κέρδισε από την πρώτη επαφή μας.

Ο έρωτας είναι από μόνος του μια μόνιμη προσφορά, κι αυτό μου το δίδαξες εσύ. Τη στιγμή που φροντίζεις για το αν είναι ικανοποιητικό το γεύμα μου ή αν από τον ξύπνιο μου απουσιάζουν οι εφιάλτες. Τα δώρα που μου κρύβεις σε σημεία που ξέρεις ότι θ’ ανακαλύψω τυχαία την επόμενη ημέρα.  Σε κάθε συνάντησή μας, η σωματική μας απόσταση εκμηδενίζεται όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Κάτω από το φως των κεριών χτίζω μαζί σου μια σχέση απόλυτα υγιή, μια σχέση εμπιστοσύνης που επισφραγίζεται μέσα από μια υπόσχεση ειλικρίνειας.

Απλώνω το χέρι μου για να ακουμπήσω το δικό σου κι αισθάνομαι σαν να είναι η θέση του αυτή. Δίπλα σου πασχίζω να γίνομαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αναρωτιέμαι μερικές φορές, αν κάποιος εισάκουσε τις κρυφές προσευχές μου και σε έστειλε να με σώσεις από την άγρια νύχτα.
Τελικά, επιβεβαίωσα δίπλα σου την πιο ρομαντική μου θεωρία. Πως στον έρωτα σερβίρεις στον άνθρωπό σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, εντελώς γυμνό από ενδύματα. Και καθώς ξεδιπλώνεσαι μπροστά του, σου φανερώνει με τη σειρά του τις δικές του κρυφές πλευρές, εκείνες που σε κάνουν να τον ερωτεύεσαι όλο και περισσότερο.

Και πράγματι, σ’ έχω ερωτευτεί.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!