Η μεγαλύτερη υποτίμηση είναι να γίνεσαι μια παράπλευρη απώλεια

Πολλοί δηλώνουν με περίσσια δύναμη και τόλμη πως η ζωή είναι ένας πόλεμος κι εκείνοι έχουν βρει τον τρόπο να βγουν νικητές. Αυτό που ξεχνάνε, είναι πως σ’ έναν πόλεμο υπάρχουν κι οι απώλειες. Λιγότερο σημαντικές για τα πρακτικά, είναι οι παράπλευρες απώλειες, που συχνά περνούν στα ψιλά γράμματα, αφού θεωρούνται αναγκαίο κακό. Οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι τις ονομάζουν collateral damages και συνήθως αναφέρονται σε ανθρώπους. Τόσο δεδομένες είναι, που σχεδόν δεν τους δίνουμε σημασία. Μέχρι να γίνουμε εμείς μια από αυτές.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις απώλειες αυτές που ίσως κάποια στιγμή σ’ είχε κατατάξει κάποιος κι αν όχι φωναχτά, με όλες τις επακόλουθες πράξεις του. Εάν δε, βρεθείς σ’ αυτήν την αμήχανη στιγμή που στο δηλώνουν στα μούτρα, πως απλώς ήταν αναγκαίο κακό να πληγωθείς, πως ήταν απλώς μια συνέπεια η κακή συμπεριφορά που έλαβες, πως τα δάκρυά σου τελικά δεν είχαν σημασία για κανέναν άλλο παρά για σένα, είναι σαν να σου δηλώνουν πόσο μικρή υπήρξε η σημασία σου στην εξίσωσή τους. Ένα σκληρό και μεγαλοπρεπές άδειασμα, που δεν έχεις καμία επιλογή παρά να υποστείς από έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να βασιζόσουν στις προθέσεις του για σένα. Ένας άνθρωπος που πέρασε για να πληγώσει, για να καταφέρει να κερδίσει τον πόλεμό του.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό μ’ εμάς τους ανθρώπους, πως τα βλέπουμε όλα σαν μάχες. Ανατρεφόμαστε με τη λογική πως πρέπει να είμαστε νικητές και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, αρκεί να κερδίσουμε. Οι άνθρωποι, δεν είναι συχνά παρά μόνο ένα σκαλοπάτι για να έρθει κάποιος πιο κοντά στη νίκη. Και το δεχόμαστε αυτό, λέγοντας ένα «και τι να κάνουμε;» λες και δεν είναι σοκαριστικό να πέφτουν ψυχές όσο εμείς ανεβαίνουμε. Βαφτίζουμε σημαντικούς κι ασήμαντους τους ανθρώπους, έτσι απλά για να εξυπηρετήσουμε σκοπούς. Διαλέγουμε σαν άλλη Sophie, ποιος θα “ζήσει” και ποιος όχι, ποιος θα πέσει γιατί δε γίνεται να σταθεί δίπλα μας στο βάθρο, μην τυχόν και σπάσει από το βάρος.

Κι οι ρόλοι αλλάζουν τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, που ούτε καταλαβαίνεις πώς από νικητής γίνεσαι η παράπλευρη απώλεια κάποιου. Κι ένας άνθρωπος, όταν συνειδητοποιηθεί πως η σημασία του ήταν μηδενική, πως ό,τι έζησε ήταν ένα όμορφα ντυμένο ψέμα, αμφιβάλλει σταδιακά για τα πάντα. Το μυαλό παύει να εμπιστεύεται, παύει να νιώθει την ανεμελιά που κουβαλούσε λίγο πιο πριν, γίνεται καχύποπτος, προσπαθεί να τη φέρει πριν του τη φέρουν, γίνεται πιο βίαιος, χάνει την ενσυναίσθησή του. Παράπλευρη απώλεια θα μου πεις κι αυτό. Μα τα αγνά κομμάτια του εαυτού μας δε γίνεται να χάνονται έτσι απλά, χωρίς λόγο, γιατί κάποιους τους βόλευε για να κερδίσουν.

Αν θες να κερδίσεις πραγματικά, όμως, δεν μπορείς να το κάνεις μόνος. Ούτε αξίζει κανείς τόσο λίγο, που να είναι απλώς η πέτρα που θα διώξεις για να καθαρίσει ο δρόμος σου. Ομορφαίνουν οι άνθρωποι κι απολαμβάνουν τη ζωή όταν καταλαβαίνουν την αξία τους ο ένας για τον άλλον. Αφήνοντας παντού παράπλευρες απώλειες, στο τέλος δε θα έχει μείνει λάφυρο ν’ απολαύσεις, ούτε και κανένας να το χαρείς μαζί του. Τι σημασία έχει τελικά για εμάς η νίκη, αν γύρω μας υπάρχει μόνο σιωπή και χάος;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!