Όταν ένας άνθρωπος δίνει πάρα πολλά στους άλλους, συχνά ξεχνά τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Του αρέσει να προσφέρει με όλη του την ψυχή, όμως δεν παίρνει τα ανάλογα. Βρίσκεται εκεί για όλους και για όλα, μα για εκείνον δε νοιάζεται κανείς στον ίδιο βαθμό. Πρόκειται για το λεγόμενο σύνδρομο του ανθρώπου από πλαστελίνη, ο οποίος και χαρακτηρίζεται από την υπερβολικά εύπλαστη προσωπικότητά του. Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στον χρόνο, σκεπτόμενοι όσο ήμασταν παιδιά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμασταν στην πλαστελίνη που είχαμε για να παίζουμε και να περνάμε τον χρόνο μας. Σίγουρα θα θυμηθούμε πως την φτιάχναμε όπως εμείς θέλαμε. Πότε την πλάθαμε, πότε την τραβούσαμε, πότε την κόβαμε σε μεγαλύτερα και πότε σε μικρότερα κομμάτια. Η μορφή της μας επέτρεπε να την διαμορφώσουμε όπως επιθυμούσαμε, ενώ όταν την βαριόμασταν την αφήναμε στην άκρη. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Ο άνθρωπος από πλαστελίνη είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να ακούσει τον πόνο και τη θλίψη σου, να συμμεριστεί το πρόβλημά σου κάνοντάς το δικό του και προσπαθώντας να σου βρει την ιδανικότερη λύση. Θα είναι εκεί στην πιο δύσκολη στιγμή σου, κι ακόμη κι αν δεν μπορεί να το αντέξει, θα βρει τρόπο να το διαχειριστεί. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες των άλλων, θα αφήσει τον εαυτό του για μετά, βάζοντας τις ανάγκες του σε δεύτερη μοίρα. Θα φροντίσει πρώτα να είναι καλά οι άλλοι κι έπειτα -αν έχει χρόνο- θα ασχοληθεί με τον ίδιο. Κι αυτό αν θυμηθεί, γιατί συνήθως εξαντλεί τις δυνάμεις του μέχρις ότου να χτυπήσει το καμπανάκι που θα του υπενθυμίσει πως αν δεν είναι καλά, δε θα έχει ούτε τη δύναμη να χαρίζει την ανεξάντλητη γενναιοδωρία του.
Το να είναι κανείς γενναιόδωρος στις μέρες μας αν μη τι άλλο είναι χάρισμα, μέχρι ενός σημείου όμως, γιατί πολλές φορές οδηγεί σε εκμετάλλευση. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, κάποιοι έχουν δόλιες προθέσεις. Υπάρχουν κι εκείνοι που σου ρουφάνε όλη την ενέργεια για να επωφεληθούν, για να μπορούν να γίνονται χειριστικοί με δόλιους τρόπους και να βγαίνουν κερδισμένοι. Ο άνθρωπος από πλαστελίνη δε διεκδικεί όσα του αξίζουν. Θα προσαρμοστεί στις όποιες συνθήκες, ακόμη κι αν ξέρει πως δεν του ταιριάζουν. Από φόβο δε θα τολμήσει με ευκολία να κάνει ένα βήμα μπροστά, παλεύοντας για όσα δικαιωματικά του ανήκουν. Ενεργεί σαν υπηρέτης των άλλων. Το κάνει από καλή πρόθεση, για να τους ευχαριστήσει όλους, μα γι’ αυτόν ποιος είναι εκεί;
Για να βγει κανείς απ’ αυτή την κατάσταση, για αρχή πρέπει να απομονωθεί, ώστε να τα βρει με τον εαυτό του, να αφιερώσει λίγο χρόνο να τα πούνε, γιατί έχουν πολλά να συζητήσουν. Έπειτα, πρέπει να σκεφτεί ποιος του στάθηκε στα δύσκολα. Αν έστω κι ένας απ’ όσους βοήθησε, του πρόσφερε κάτι αντί να ζητήσει. Ακόμη, οφείλει να φροντίσει την υγεία του και την ψυχική του ευημερία. Να στηλώσει πόδια, αγρίμι να γίνει και να δράσει σαν να είναι μόνος του εντελώς. Να επανατοποθετηθεί, βάζοντας πάνω απ’ όλα το «εγώ» του, όχι με τρόπο εγωιστικό μα για να καταλάβει πως στην πρώτη θέση πρέπει να βρίσκεται ο ίδιος.
Όταν αντιλαμβάνεσαι πως φτάνεις σε σημείο να ζεις για τις ζωές των άλλων, παραμερίζοντας τη δική σου, τότε αλήθεια για ποια ευτυχία μιλάμε; Πού χάθηκαν όλες εκείνες οι ελπίδες, οι στόχοι, τα όνειρα; Πού πήγε το νόημα της ζωής; Μήπως στις ζωές των άλλων; Όπως και να ‘χει, ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσει κανείς απ’ το μηδέν. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να αναλώνεται για κανέναν και για τίποτα. Πάρτε τον χρόνο σας. Μάθετε να λέτε «όχι», «δεν μπορώ», «δε θέλω» και να κλείνετε πόρτες. Θυμηθείτε πως είναι σημαντικό να είστε προτεραιότητα, μιας και είστε ό,τι πολυτιμότερο έχετε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
