Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Τηλέμαχος.
Όλοι γράφουν για να ακουστούν, εγώ γράφω για να μου μιλήσεις. Έχω την ελπίδα βλέπεις πως αν διαβάσεις αυτό μέχρι το τέλος, θα με συγχωρήσεις, θα τα βρούμε, ή έστω θα μου μιλήσεις ξανά, έστω για να μου πεις πως την απόφαση την πήρες και δεν αλλάζει. Έστω για να σε ακούσω να λες «Δε σε θέλω στη ζωή μου».
Δε με δικαιολογώ, δε θα το έκανα ποτέ, έχω πολλά ελαττώματα αλλά η ευθυνοφοβία δεν είναι ένα απ’ αυτά. Φταίω εγώ που έφυγες, που ήπιες κάθε λογής ξίδια, που σε έψαχναν τα παιδιά δύο μέρες στα τηλέφωνα, που ανησύχησαν έως κι οι γονείς σου. Φταίω εγώ που σε έφερα σ’ αυτή τη θέση.
Και φταίω εγώ που λείπεις από το σπίτι μας και μαράζωσε έως και το τελευταίο φυτό στο μπαλκόνι. Πάντα ήξερες ότι δε θέλω φυτά και πηγές και τα πήρες, τώρα μου θυμίζουν μόνο έναν μαραμένο έρωτα.
Και θα σε κατηγορήσω και σένα για κάτι, μόνο επειδή πραγματικά σου αναλογεί. Δε μου μίλησες ποτέ ανάθεμά σε. Δε μου είπες ποτέ πόσο λάθος ήμουν, πόσο θα ήθελες να αλλάξω. Εγώ έκανα χαζομάρες κι εσύ κοιτούσες. Έπαιρνα λάθος αποφάσεις και μου απαντούσες με σιωπή. Ποτέ δε μιλήσαμε για όσα σε έπνιγαν, μέχρι που έγιναν κόμπος γύρω απ’ το λαιμό σου. Δεν ξέρω να λύνω κόμπους κι όσο κι αν προσπαθώ νομίζω σε σφίγγω περισσότερο. Δε θέλω να σε πονέσω.
Προτιμώ να φύγεις τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, να βρεις κάποιον που να σου λύνει τα χέρια και τα πόδια και την ψυχή ολόκληρη. Κάποιον που να μη φέρει ποτέ στη θέση που σε έφερε εγώ. Παράξενο, έτσι;
Ν’ ακούς εμένα, τον κτητικό ηλίθιο, να προσποιείται πως θέλει να προχωρήσεις, πως δε θα χάσει τον έλεγχο αν σε δει σε ξένα χέρια. Γιατί μωρό μου σου ορκίζομαι, προτιμώ να σπάσω τα δικά μου χέρια, πάρα να σε αγγίζουν ξένα.
Κι ίσως τώρα που το σκέφτομαι, να μην ξέρω τι θέλω -εκτός από εσένα. Μιας και σε θέλω ευτυχισμένη αλλά φοβάμαι πως δε θα είσαι κοντά μου. Σε θέλω ευτυχισμένη αλλά εγώ θα δυστυχήσω αν είσαι μακριά μου. Σε θέλω πάνω μου και γύρω μου και στο μπαλκόνι να ποτίζεις τα λουλούδια και να χαιρετάς τις γάτες. Σε θέλω να τραγουδάς στην κουζίνα και στο μπάνιο και να τσιρίζεις στο κρεβάτι.
Σε θέλω δίπλα μου, όταν φοβάμαι κι όταν νυστάζω, όταν πονάω κι όταν δεν έχω μία, όταν τα έχω όλα κι όταν μου λείπουν μόνο διακοπές.
Θέλω να είσαι εδώ για να μοιράζομαι μαζί σου καθετί μικρό και καθετί μεγάλο. Σου υπόσχομαι πως θα αλλάξουμε καναπέ όπως ζήτησες και δε θα αμελώ να βάλω πλυντήριο όταν έρχεται η σειρά μου. Θα έρχομαι πιο συχνά με τα κορίτσια στο σινεμά και δε θα γκρινιάζω όταν διαλέγετε ρομαντικές κομεντί -που πάντα με κάνουν να κλαίω και στα κρυφά ψάχνω χαρτομάντιλα.
Και ξέρω ότι τα θέλεις κι εσύ όλα αυτά, ότι σου λείπω, ότι μέσα σου δεν έχει τελειώσει. Ξέρω όμως πως δε σου αξίζει να είσαι στεναχωρημένη, κι αν πιστεύεις πως είναι αργά για να το διορθώσω, θα δεχτώ την ήττα μου και θα αποχωρήσω. Δε θα σε ενοχλήσω ξανά, γιατί μου αρκεί που θα διαβάσεις αυτό και θα με σκέφτεσαι όταν ποτίζεις τα λουλούδια μας. Μόνο υποσχέσου μου να τους χαμογελάς κι από μένα.
ΥΓ.: Ξέρω ότι ξέρεις για τα χαρτομάντιλα στο σινεμά, μην το πεις πουθενά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
