Σίγουρα, οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποια συζήτηση με φίλους που αφορούσε τα ερωτικά μας ζητήματα, βρεθήκαμε μπροστά στο σταυροδρόμι του «Τι πονάει περισσότερο τελικά; Δύο παράλληλες ευθείες που θα πορεύονται πάντα αντικριστά χωρίς ποτέ να μπορέσουν να πλησιάσουν η μια την άλλη, ή δύο ευθείες που θα συναντηθούν μόνο μία φορά και μετά ποτέ ξανά;» Όταν κληθήκαμε όμως να διαλέξουμε έναν από τους δύο δρόμους, δεν μπορέσαμε να καταλήξουμε σε μια ομόφωνη απάντηση, είτε γιατί ο καθένας μας είχε την δική του οπτική για το συγκεκριμένο ζήτημα είτε γιατί ακόμα κι αν πιστεύαμε πως είχαμε καταλήξει σε μια απάντηση, ζυγίζαμε παράλληλα και την άλλη της εκδοχή.
Κι η αλήθεια είναι πως στο συγκεκριμένο δίλημμα δεν υπάρχει μια σωστή απάντηση, αλλά ο καθένας μας κάνει την επιλογή του ανάλογα με τα δικά του βιώματα στον έρωτα. Έτσι λοιπόν, στην πρώτη κατηγορία, ανήκουν εκείνοι που πιστεύουν πως οι παράλληλες διαδρομές είναι πιο επίπονες. Γιατί, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι πάρα τη βαθύτερη επιθυμία κι έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, είναι καταδικασμένοι ν’ αγαπιούνται από μακριά λόγω διαφόρων συνθηκών· επιλογή διαφορετικών συντρόφων, η χιλιομετρική απόσταση, ένα απωθημένο, το λάθος timing.
Έτσι, μένουν με την απορία του “τι θα γινόταν αν” και καταλήγουν να περπατούν παράλληλα, αντικρίζοντας ο ένας τον άλλον και προσπαθώντας να απλώσουν το χέρι, μήπως νιώσουν έστω και για λίγο ο ένας το χάδι του άλλου. Κι όλα αυτά χωρίς τελικά να μπορούν να πλησιάσουν ώστε να ενώσουν τους δρόμους τους και να δημιουργήσουν μια κοινή διαδρομή. Το μόνο που τους κρατάει είναι μερικά σενάρια που επιμένουν να ταλαιπωρούν το μυαλό και την ψυχή τους αλλά που ποτέ δε θα μεταφερθούν σε ρεαλιστική διάσταση.
Στον αντίποδα της άποψης αυτής, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως αφού οι ευθείες δε θα συναντηθούν ποτέ, ο πόνος δεν έχει λόγο να φωλιάσει μέσα στους δύο αυτούς ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν καταφέρει να έρθουν αρκετά κοντά, να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον, να δεθούν, να δημιουργήσουν κοινές αναμνήσεις και να δουν πώς είναι να τέμνονται τελικά. Εξάλλου, “ό,τι δεν ξέρεις, δε σε πονάει” λένε.
Προχωρώντας στη δεύτερη κατηγορία, εκεί ανήκουν εκείνοι που πιστεύουν πως οι δύο ευθείες που συναντιούνται μόνο μια φορά και μετά ποτέ ξανά πονάνε σαν αγκάθι το οποίο δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν από μέσα τους, όσο και να προσπαθούν, ένα θραύσμα γυαλιού το οποίο κάθε φορά που σφίγγουν στην παλάμη τους, καταλήγει να τους κόβει βαθιά. Πήραν μόνο μια μικρή γεύση από τον άνθρωπό τους, που τον κράτησαν στην αγκαλιά τους για ένα μόνο βράδυ, που δεν αποκοιμήθηκαν με την ανάσα του στο προσκεφάλι τους, που το επόμενο πρωί δεν αντάλλαξαν την καλημέρα που επιθυμούσαν, που δε χόρτασαν το άρωμά του. Που άρχισαν να δένονται μαζί του, όμως ξαφνικά ένιωσαν σαν να εμφανίστηκε κάποιο αόρατο χέρι που έκοψε βίαια το σχοινί που τους ένωνε, πέφτοντας ταυτόχρονα σε αντίρροπες κατευθύνσεις. Τους πονάει κάθε που φέρνουν στο μυαλό τους αυτή τη μία φορά που πέρασαν μαζί, επειδή ξέρουν πως χάθηκε όσο γρήγορα χάθηκε από δίπλα τους κι εκείνος ο άνθρωπος, αφήνοντάς τους να κρατιούνται μόνο από την ανάμνηση.
Μα ίσως εκείνη η μία φορά να είναι δώρο, μια υπέροχη στιγμή κατά την οποία εκπληρώθηκε μια μεγάλη επιθυμία, ν’ αγγίξουν δηλαδή κάτι από το απωθημένο τους έστω και για λίγο. Να κλείσουν την εμπειρία στο κουτάκι με τις ευχάριστες αναμνήσεις τους κι έτσι κάθε που το ανοίγουν, να τους περιτριγυρίζει ένα άρωμα χαράς και νοσταλγίας για τη συγκεκριμένη στιγμή.
Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά τη συνάντηση ή μη δύο ανθρώπων, όμως εκείνο που παραμένει σίγουρο είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει την ένταση και τη διάρκεια των συναισθημάτων που νιώθουμε για κάποιον. Αν είναι γραφτό, που έλεγαν οι οι παλιοί, οι παράλληλες γραμμές θα καταφέρουν ν’ ανατρέψουν τις μαθηματικές θεωρίες και να βρουν τον τρόπο να μετατραπούν τελικά σε τέμνουσες.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χαρά Δράκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
