Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Sof.
Σε σκέφτομαι συχνά-πυκνά, μ’ ένα ποτήρι κρασί, στο μπάνιο όταν τραγουδάω, στο δρόμο για τη δουλειά, τρώγοντας κάτι που σου άρεσε, δεν είναι στάνταρ ξέρεις, απλά έρχεσαι και φεύγεις. Μου θυμίζεις όσα ήμασταν ο ένας για τον άλλον -ή όσα νόμιζα πως ήμασταν- και μετά απλά αφήνεις τις σκέψεις μου να αλλάξουν μορφή. Δε γίνεται συχνά αυτό, μπορεί μια φορά το τρίμηνο, μπορεί 2, αλλά γίνεται και με ενοχλεί.
Σε συναντάω τυχαία, πότε σε ξένα σώματα, πότε στο δικό σου, κάποιες φορές στο δρόμο απρόσμενα και κάποιες φορές σε κοινές παρέες. Κάθε φορά με πιάνει η ίδια περίεργη αίσθηση, δε νιώθω πεταλούδες στο στομάχι, αλλά ένα βάρος χαμηλά σε αυτό, σαν να αναγνωρίζω πως κάποτε πετούσαν και τώρα τα παράτησαν.
Μπήκα στο τριπακι χθες, μετά από έναν χρόνο και τρεις μήνες, να κοιτάξω τα stories σου. Κι ενώ κάπως είχα μια γλυκόπικρη γεύση στη γλώσσα, τελικά χαμογέλασα όταν σε είδα σε άλλη αγκαλιά. Φαινόσουν υγιής κι ευτυχισμένος, φαινόταν κι εκείνη ευτυχισμένη. Και γέμισε τόσο η καρδιά μου, που κι εγώ κάπως μαλάκωσα.
Είναι κάπως περίεργο που δεν μπορώ να πω πολλά για εμάς. Αλλά τι να πω; Δε μαλώσαμε, δεν κερατώσαμε, δε μας χώρισε η απόσταση, δεν έχω καμία σάλτσα να δώσω στο κοινό. Απλώς εσύ δεν ήθελες πια, κι εγώ ήθελα. Κάποιο λόγο θα είχες, στο κάτω-κάτω, δεν είμαι εδώ για να σε κρίνω. Περισσότερο τα λέω όλα αυτά για να μην τα κρατάω πια μέσα μου, να παραδεχτώ και στον ίδιο μου τον εαυτό πως ακόμα με πονάει ο αποχωρισμός αυτός.
Ήθελα απεγνωσμένα ένα αντίο, ένα τελευταίο φιλί, μια αγκαλιά, κάτι. Ήθελα να ακούσω ποιος ήταν αυτός ο λόγος, τι σου έκανα. Ήθελα να ακούσουμε μουσική για μια τελευταία φορά. Κι ας πιστεύω ακόμα και τώρα πως είχες άθλιο γούστο στη μουσική. Δεν έχει σημασία, ήταν δικό σου. Και ξέρω πως δε σε θέλω πια, είμαι εντάξει με την έκβαση των πραγμάτων, περισσότερο από εντάξει. Χρωστάω ένα τεράστιο μέρος του τωρινού εαυτού μου, σ’ αυτόν τον χωρισμό. Του χρωστάω τη δουλειά μου, γιατί χωρίς εκείνον δε θα είχα βρει το θάρρος να παραιτηθώ από την προηγούμενη και να δουλέψω για μια νέα. Του χρωστάω την τωρινή μου σχέση, που την αγαπάω περισσότερο από εμένα.
Το θέμα είναι πως αν μου είχες πει τι έκανα λάθος, δε θα φοβόμουν ότι θα το επαναλάβω τώρα και θα χάσω κι αυτόν τον άνθρωπο. Αν μου είχες πει αντίο, δε θα έτρεμα μήπως μια μέρα γυρίσω πάλι σπίτι και λείπει. Θα είχα μια πιο υγιή ιδέα για τις σχέσεις, θα ήξερα πως αξίζω έναν λόγο στον αποχαιρετισμό, μια αγκαλιά γι’ αντίο.
Αλλά πλέον αναγνωρίζω πως είναι δουλειά μου να δουλέψω με τον εαυτό μου και να τα βρω μαζί του, πως εσύ δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Καταλαβαίνω πως του χρωστάω λίγη γαλήνη και πολύ αγάπη. Ξέρω πόσα χρειάζεται κι έχω σκοπό να του τα δώσω μ’ όλη μου τη δύναμη, μ’ όλη μου την ψυχή. Έχω σκοπό να μας συγχωρήσω και τους δυο. Να το πω και να το εννοώ πια, πως όντως μπορώ να εμπιστευτώ.
