Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται ο Α.Π.
Άδειασα όπως ένα μπουκάλι με κρασί που το ακριβό περιεχόμενό του δεν το ήπιαν σε μια γιορτή. Δεν ενώθηκαν τα ποτήρια για να πούνε «στην υγειά μας». Αλλά στέγνωσε πάνω στο βρώμικο πάτωμα που χύθηκε. Ήταν κι αυτή η σιωπή, που της έδωσα τόσες πολλές ερμηνείες, που στο τέλος έγινε ένας θόρυβος αποκρουστικός, ενοχλητικός που τρελαίνει το μυαλό.
Μου πήρε καιρό να αρχίσω να σβήνω τις ελπίδες μου, να διαγράφω τηλέφωνα, διευθύνσεις, προφίλ. Τώρα πια δε θα μπαίνω στη ζωή σου καλοδεχούμενος σαν αγαπημένος φίλος, σαν διεκδικητής του έρωτά σου. Μονάχα κρυφά θα παρακολουθώ από την κλειδαρότρυπα, να πάρω κάτι· λίγο φως, λίγη συντροφιά. Άρχισα να μην αντέχω τον ήχο του τηλεφώνου, τον ήχο του μηνύματος, γιατί ποτέ δεν ήσουνα εσύ στο τηλέφωνο, ποτέ δεν ήταν δικό σου το μήνυμα. Νόμιζα πως μες στο κενό δεν υπάρχει τίποτα, όμως έκανα λάθος, είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λείπει.
Τόσα χρόνια μετά τόλμησα να ανοίξω το ερμητικά κλειστό παράθυρο. Στην αρχή μπήκε ένα φρέσκο αεράκι που με δρόσισε, με έκανε να νιώσω ξανά νέος, μα λίγο-λίγο πάγωνε το σώμα μου τις νύχτες. Ξανά έκλεισα ερμητικά τη ζωή μου.
Γιατί αντιδρώ πάντα λες κι εσύ με βλέπεις κάθε στιγμή; Είμαι αρκετά λογικός και ξέρω ότι στη σκέψη σου δεν περνάω πια, ούτε σαν μία μικρή ενόχληση. Γιατί κοιτάζω πάντα στην οθόνη μήπως δω κάτι, ένα σημάδι, αυτή τη μικρή πράσινη κουκκίδα που την κοιτούσα για νύχτες, για ώρες ατελείωτες;
Δε σε είχα ποτέ. Κι όμως ήσουν το μόνο που είχα. Πέρασε ακόμη μια μέρα κι είμαι εδώ, να περιμένω να μου απαντήσεις στα μηνύματα που ποτέ δεν έστειλα. Μοιάζω με ναύτη στο λιμάνι με το φυλλάδιο στο χέρι στο μικρό, άδειο φτωχικό καφενείο, να περιμένει να μπαρκάρει στο καράβι που ξέρει πως έχει βουλιάξει πολύ καιρό τώρα.
Ξημέρωσε και σήμερα. Τίποτα το σπουδαίο δε φαίνεται ότι θα συμβεί. Τα καλά νέα είναι πως μαθαίνεις να ζεις με την απουσία. Είναι σαν να περπατάς με ένα αγκάθι στο πόδι που δεν μπορείς να βγάλεις και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό. Ας είναι. Καλύτερα ασταθής, παρά ακίνητος.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
