Η ζωή μας είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα, ευκαιρίες και προκλήσεις που διαλέγουμε αν θ’ ασχοληθούμε μαζί τους ή αν θα τα προσπεράσουμε. Επομένως κι οι άνθρωποι που βρίσκονται στον δρόμο μας δε μας τυχαίνουν. Εμείς τους επιλέγουμε. Ακόμα και μια δουλειά, μια ευκαιρία για ένα ταξίδι, ένας φίλος που γνωρίσαμε, οι συγκυρίες τα φέρνουν όλα την κατάλληλη στιγμή, έτσι ώστε να συνδεθούμε μαζί τους. Εμείς όμως επιλέγουμε τι θα εκμεταλλευτούμε και πώς!
Τείνουμε ορισμένες φορές προς την απελπισία και τη ματαίωση αν δεν πετύχει μια προσπάθεια που κάναμε για ένα project στη δουλειά μας, για μια γνωριμία που μας βγήκε σκάρτη, για μια καινούργια μπλούζα που τελικά δεν την κάναμε δική μας γιατί έπρεπε να προλάβουμε το λεωφορείο κ.ά. Και δεν είναι πως ό,τι χάνουμε είναι υψίστης σημασίας για μας, είναι πως μας πιάνει πανικός στην ιδέα πως δε θα προλάβουμε, δε θα μας φτάσει ο χρόνος να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες μας, να είμαστε πλήρεις και χαρούμενοι, σαν κάποιος να μας το στερεί διαρκώς, σαν κάτι να μη μας αφήνει να χαρούμε. Σχεδόν κατοχικό σύνδρομο, με μια υπερβολή μιλώντας.
Τίποτα δε χάθηκε και τίποτα δεν τελείωσε αν ένα θέλω μας μείνει στο συρτάρι. Άραγε έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσο όμορφα θα ήταν όλα άμα προσεγγίζαμε τις ατυχείς ή τις δυσάρεστες καταστάσεις με τρόπο λίγο πιο απαθή; Εάν δεν αποκλείαμε ευκαιρίες και δεν τα βάφαμε μαύρα επιμένοντας να κλαίμε γι’ αυτή που χάσαμε;
Αν μέναμε στα χαμένα και δε γίνονταν ποτέ όσα θέλαμε στο τέλος κεκτημένα μας, δε θα συνεχιζόταν η ζωή; Θα παραμέναμε αμετάκλητα δυστυχισμένοι χωρίς καμία εξέλιξη; Αν μέναμε αδρανείς και παγωμένοι, δε θα βρίσκαμε νέα δουλειά αν μας είχαν απολύσει από την προηγούμενη γιατί πίστευαν πως δεν κάναμε καλά τη δουλειά μας, ενώ εμείς αισθανόμασταν το αντίθετο. Δε θα ψάχναμε για έναν σύντροφο που να μας ταιριάζει περισσότερο αν μας πλήγωνε ο προηγούμενος κι εμείς απλώς ζούσαμε μ’ αυτό. Δε θα βρίσκαμε μια άλλη μπλούζα πιο όμορφη από εκείνη που δεν προλάβαμε για κάποιο λόγο να αγοράσουμε, αν δεν αποδεχόμασταν ότι είναι μόνο μια μπλούζα. Δε θα μαθαίναμε να ξεχωρίζουμε τους φίλους μας αν δε μας πρόδιδαν όσοι τους νομίζαμε για φίλους κι έτσι την κάναμε μ’ ελαφρά. Δε θα γνωρίζαμε νέο κόσμο, ούτε θα κάναμε νέα πράγματα, με αποτέλεσμα να ζούμε μια μαγκωμένη και στάσιμη ζωή.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν κλείνει ο δρόμος για παρακάτω εκτός κι αν μαγκώσει τα πόδια στο έδαφος. Κανένας δεν μπορεί ν’ απαγορέψει να τον περιμένουν όσα δεν ξέρει ότι τον περιμένουν στην πορεία κι ας είναι τα καλύτερα κι ας είναι τα χειρότερα. Ζωήρεψε και παίξε με όσα συμβαίνουν κι ας μην είναι πάντα αυτά που περίμενες. Εκμεταλλεύσου κλειδιά που σου δίνονται για να ξεκλειδώσεις πόρτες, ανακαλύπτοντας τι σε περιμένει πίσω τους. Είναι συναρπαστικό! Τίποτα δε συμβαίνει για έναν κακό ή καλό σκοπό αποκλειστικά· όλα έχουν νόημα κι όλα κάπου οδηγούν. Κι όταν πάψεις να σκέφτεσαι όλα όσα δεν έχεις ή όλα όσα θα μπορούσες να έχεις, κάπως αυτόματα η ζωή θα σου φέρει τα δικά σου καλύτερα, εκείνα που σου ταιριάζουν. Κι όσο κλισέ ακούγεται, τόσο νομοτελειακό είναι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άρτεμις Τακιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
