Στη σημερινή εποχή, μπορεί να διαπιστώσει κανείς με θλίψη πως όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή προσδιορίζονται πια από τη βιασύνη. Γιατί στην προσπάθειά του να κάνει κάποιος αισθητή την παρουσία του, καταλήγει να κάνει τόσο θόρυβο, που παγιδεύει τον εαυτό του στην υπερβολική φασαρία. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται στον θόρυβο, αλλά στον βαθμό που επιδιώκεται -ο θόρυβος- έναντι της γαλήνης και της ψυχικής ηρεμίας.
Οι μικρές απολαύσεις της ζωής, οι πιο ουσιαστικές στιγμές της ζωής χάνονται, βυθίζονται στον ήχο ή στην ηχώ. Και ναι, η φωνή της ζωής μπορεί να μην είναι πολύ ηχηρή, αλλά είναι ικανοποιητική, έτοιμη να μιλήσει στο μέσα σου και να σου προσφέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζεις.
Βαδίζεις με όσο πιο γοργά βήματα γίνεται, για να προλάβεις να κάνεις τα πάντα. Με βιασύνη σπεύδεις να διαβάσεις, να πας από το ένα πάρτι στο άλλο, να πας σε όλα τα μέρη που θέλεις να δεις. Τρέχεις, για να συναντηθείς με όλες τις παρέες σου, μην αφήσεις κάποιον παραπονεμένο. Τρέχεις για τη δουλειά, τα φροντιστήρια, τους ξένους. Όμως η ταχύτητα σκοτώνει κι αυτό δεν ισχύει μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά! Πιστεύεις πως όταν βιάζεσαι να τα κάνεις όλα, το ευχαριστιέται η ψυχή σου; Σκέψου μόνο το εξής.
Βγαίνεις έξω με τους φίλους σου κι αντί να ζήσεις αυτή την έξοδο, να γελάσεις, να χορέψεις, να διασκεδάσεις με όλο σου το είναι, καταλήγεις να προβληματίζεσαι για το πού θα πας αύριο και τι θα κάνεις. Με αποτέλεσμα να χάνεις το τώρα, το σήμερα, που στο κάτω-κάτω μπορεί να μη σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να βρεθείς στο ίδιο μέρος. Άρα το όλο κλίμα που θα λειτουργούσε ευεργετικά προς εσένα -μιας και θα γέμιζες τις μπαταρίες σου-, το χειρίζεσαι με τόση απάθεια και απαξίωση και δεν το απολαμβάνεις. Μπορεί να έχεις αποτυπωμένη τη στιγμή σε φωτογραφία, αλλά σου αρκεί; Το έζησες; Ένιωσες πραγματικά ότι άξιζε αυτή η έξοδος; Εκτίμησες και απόλαυσες τις κουβέντες που είχες με την παρέα σου;
Κι όταν πάλι πηγαίνεις στη δουλειά, μήπως ακατάπαυστα σκέφτεσαι όλα τα μικρά αρνητικά της και ξεχνάς πόσο τυχερός είσαι που εργάζεσαι; Αντί να αφοσιωθείς στη δουλειά, χάνεσαι στις έγνοιές σου για το μετά. Αλλά μ’ αυτό το σκεπτικό, δε χάνεις μόνο την αξία της εξόδου, αλλά και την αξία της εργασίας. Δεν απολαμβάνεις την παρέα με τους συναδέλφους σου, δεν εκμεταλλεύεσαι το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ακριβώς τα ίδια ενδιαφέροντα με σένα, με τους οποίους έχεις μια άλλη γλώσσα επικοινωνίας. Δεν αξιοποιείς την επαφή σας. Για ποιο λόγο αυτή η αποφυγή όμως; Αφού και η δουλειά είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής σου. Άρα απόλαυσε αυτή την ευκαιρία που σου δίνεται για να έρχεσαι σ’ επαφή με το αντικείμενο που αγαπάς. Δώσε στον εαυτό σου αυτή την ικανοποίηση. Πιες εκείνο τον καφέ στη δουλειά και άνοιξε συζήτηση με κάποιον συνάδελφό σου και θα δεις πόσο όμορφα θα κυλά ο χρόνος και πόσο πιο πολύ θα πλημμυρίζει το μέσα σου από ευτυχία. Απλά, λιτά, δίχως ανάγκη για περαιτέρω τρέξιμο. Απλώς ένα μικρό περπάτημα, ένα βάδισμα σταθερό, μα τόσο ευεργετικό για σένα.
Ορισμένες φορές, μιμείσαι συμπεριφορές από θαυμασμό και κατ’ επέκταση υιοθετείς μια στάση συμπεριφοράς που δε σε εκφράζει καθόλου. Γίνεσαι η ηχώ του άλλου, ο καθρέφτης του άλλου, επειδή διστάζεις να αντιπροσωπεύσεις τον εαυτό σου.
Δειλιάζεις να πεις την άποψή σου, επισκιάζεις τη φωνή σου μ’ εκείνη των άλλων. Γιατί σου το κάνεις αυτό; Αν, για παράδειγμα, βοήθησες έναν συνάνθρωπό σου να χαμογελάσει ξανά, να αισθανθεί όμορφα με τον εαυτό του, για ποιο λόγο να μη χαρείς κι εσύ μαζί του; Τα κατάφερες. Έκανες μια καλή πράξη και ναι, φυσικά και πρέπει να το ευχαριστηθείς και να αισθανθείς ικανοποίηση με σένα. Κι αν δε μάθει κανείς για αυτή την καλή σου πράξη, μη σε νοιάζει. Η πράξη από μόνη της είναι τόσο ηχηρή, κάνει τόσο θόρυβο μέσα σου, που η ψυχή σου πλημμυρίζει από ευτυχία και γλεντάει δίχως σταματημό και πίστεψέ με, δε χρειάζεται την έγκριση κανενός. Είναι μια απόλαυση που αξίζει να τη ζήσεις. Είναι κρίμα να σε ταλαιπωρείς, να «βιάζεις» την ψυχή σου με το καταναγκαστικό τρέξιμο και να μη χαίρεσαι ούτε για τα κατορθώματά σου.
Ακόμα κι όταν είσαι στο αυτοκίνητο, θες βιαστικά να αλλάξεις όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, να δεις ποιος σταθμός έχει το πιο ωραίο τραγούδι, ποιο ταιριάζει μ’ εκείνη τη στιγμή. Στην προσπάθειά σου να ακούσεις όλους τους σταθμούς, εν τέλει καταλήγεις να μην ακούσεις καν το τραγούδι που σου είχε κάνει κλικ εξαρχής. Αφού ξέρεις τι θες, ξέρεις τι σου αρέσει και τι όχι, αφού γνωρίζεις ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι, μην επιτρέπεις στην περιέργειά σου να καθοδηγείται από τη βιασύνη. Ακολούθησε το ένστικτό σου ή τουλάχιστον την τύχη.
Όταν η τύχη μεσολαβεί για να συμβεί κάτι, ασ’ το να συμβεί. Όλο και κάτι θα ξέρει εκείνη, που εσύ αγνοείς.
Φρόντισε να ζεις κάθε στιγμή στο έπακρο. Αν σου ήρθε να γελάσεις, να γελάσεις στο έπακρο, μέχρι δακρύων αν θες. Αν σου ήρθε να τραγουδήσεις όσο πιο δυνατά γίνεται, τότε να τραγουδήσεις κι όπερα αν θες. Αλλά ζήσε το, απόλαυσε τη στιγμή! Μη χάνεσαι, επειδή φοβάσαι πως θα κάνεις θόρυβο ή επειδή ο θόρυβος που υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πιο δυνατός από σένα. Είσαι από μόνος σου αρκετά δυνατός, για να ακουστείς, δίχως καν να μιλήσεις.
Τέλος, σκέψου πως το κελάηδημα των πουλιών, αν και ορισμένες φορές χάνεται εξαιτίας του βουητού των αυτοκινήτων, αυτός που έχει ανάγκη να το ακούσει και να το παρατηρήσει θα το ακούσει. Όπως τα πουλιά κελαηδούν, επειδή έτσι είναι η φύση τους, έτσι κι εσύ δεν πρέπει να επηρεάζεσαι από τους γύρω θορύβους, παρά μόνο να καθοδηγείσαι από το μέσα σου. Πάψε πια να πορεύεσαι με τη μέγιστη ταχύτητα που μπορείς, για να φτάσεις στον προορισμό σου. Πάρε λίγες ανάσες και απόλαυσε επιτέλους τη διαδρομή, το ταξίδι, την «Ιθάκη» σου όπως λέει και ο Καβάφης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρίνα Αργυρού
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
