Το σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι είναι το σώμα σου που σού μιλάει

Σας έχει συμβεί να σας μιλάει κάποιος επιθετικά και να νιώθετε ένα σφίξιμο στο στήθος; Να σας αδικούν και να νιώθετε πίεση στο κεφάλι; Να σας φέρονται όπως δεν περιμένατε και να βλέπετε ότι το σώμα σας παρουσιάζει συμπτώματα στις αντιδράσεις αυτές, το στομάχι, το κεφάλι, το στήθος να συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να εκραγούν;

Φυσικά ο άνθρωπος είναι μια ολοκληρωμένη κι απολύτως συνδεδεμένη ψυχοσωματική ολότητα. Ό,τι νιώθουμε εκφράζεται φυσικά και στο σώμα μας και δε θα πρέπει να υποτιμούμε αυτά τα συμπτώματα. Όλα είναι καμπανάκια, σήματα κινδύνου κι ενδείξεις ότι το σώμα μας αντιδρά σε ό,τι συμβαίνει για να μας δείξει, πως αυτό που τώρα γίνεται δεν είναι καλό, είναι μια απειλή, δεν το θέλουμε, μπαίνουμε σε θέση μάχης κι άμυνας.

Έχουμε έναν εκπληκτικό μηχανισμό δράσης-αντίδρασης κι οι λειτουργίες μας κινούνται σε εμφανή επίπεδα λειτουργίας και λιγότερο εμφανή. Το σώμα έχει ενστικτώδεις αντιδράσεις, αλλά έχει και συναισθηματικές αντιδράσεις. Εάν μας πέσει ένα αντικείμενο στο πόδι, θα πονέσουμε και θα το σηκώσουμε· από αντίδραση θα προσπαθούμε να το τρίψουμε ή να το πιάσουμε για να ηρεμήσει ο πόνος. Σε επόμενη φάση θα πάμε και στον γιατρό να δούμε εάν έγινε ζημιά και θα προσπαθήσουμε να το θεραπεύσουμε.

Οι συναισθηματικές όμως αντιδράσεις είναι λιγότερο γνωστές κι οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να τις διαχειριζόμαστε με τόση επιτυχία. Το σώμα μας αντίστοιχα αντιδρά σε συμπεριφορές κι εκδηλώνει συμπτώματα όπως πονοκέφαλο, πίεση, σφίξιμο, ταχυκαρδία κι άλλα πολλά, όταν συμβαίνει κάτι που μας πονάει σε συναισθηματικό επίπεδο και σ’ επίπεδο συμπεριφοράς. Είναι σαν να έχει πέσει επάνω μας ένα αντικείμενο, όμως είναι αόρατο. Το υπέροχο σώμα μας όμως το αναγνωρίζει κι αντιδρά. Αναλόγως του είδους του αόρατου αντικείμενου, το οποίο πέφτει επάνω μας και συγκεκριμένα, πετιέται επάνω μας από τον συνομιλητή, σύντροφο, συνεργάτη, συγγενή, ενεργοποιεί τις συναισθηματικές μας λειτουργίες.

Από μικροί δεν είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με το να διαχειριζόμαστε με τον κατάλληλο τρόπο ό,τι συμβαίνει κι αντιδρούμε, είτε με το να πιεζόμαστε είτε με το να ξεσπάμε με τρόπο που αντί να μας προστατέψει, μας βάζει σε νέες περιπέτειες. Σε πρώτη φάση πρέπει να μάθουμε ν’ ακούμε το σώμα μας- τα πρωτογενή αυτά ένστικτα κι αντιδράσεις είναι σούπερ σωστά. Δεν κάνει λάθος το στήθος σου που πιέζεται- κάτι το απειλεί. Δεν κάνει λάθος το στομάχι μας που σφίγγεται- δεν είναι σωστό αυτό που συμβαίνει τώρα.

Δεν είναι σωστό αυτό που συμβαίνει, δεν κάνουμε λάθος, δεν είναι η ιδέα μας, ούτε θα κάνουμε ότι δεν το νιώθουμε και θα το κρύψουμε. Είναι καταγεγραμμένο μέσα μας. «Μου μιλάει επιθετικά, με υποτιμάει, με εξαπατάει, μου λέει ψέμματα, δε με σέβεται, δε νιώθω καλά με ό,τι συμβαίνει.» Αυτά λέει το σώμα. Αυτή η συμπεριφορά δε μας κάνει να νιώθουμε άνετα με το σώμα μας, γιατί τώρα έχουμε σωματικά συμπτώματα τα οποία είναι η προστασία μας, το σώμα μας μάς μιλάει και μας λέει «δεν το θέλω αυτό».

Το τι θα κάνουμε μ’ αυτό το μήνυμα είναι το επόμενο επίπεδο. Ακούμε τον εαυτό μας και το σώμα μας ή κάνουμε ότι δε μας μιλάει. Η επιλογή αυτή έχει δύο δρόμους. Εάν ακούσουμε και θελήσουμε να σταματήσουμε τον συναγερμό, τροποποιούμε την κατάσταση, εκφραζόμαστε κι εάν δεν μπορεί η άλλη πλευρά να κατανοήσει και να τροποποιήσει τη συμπεριφορά, πρέπει να αποσυρθούμε και να προστατευθούμε. Εάν παραμείνουμε να δεχόμαστε τη συμπεριφορά η οποία μας προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις, σε λιγότερο ή περισσότερο χρόνο -αναλόγως της ανθεκτικότητας που έχουμε ως άνθρωποι- θα αποκτήσουμε μια μόνιμη δυσλειτουργία μέχρι να αλλάξουμε τη σύνδεση αυτή.

Το θετικό είναι ότι το σύστημα προσαρμόζεται σχετικά γρήγορα. Φυσικά δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνοι μας και να ξέρουμε με επιτυχία να τα διαχειριζόμαστε, πρέπει να μας κατευθύνει κάποιος, να μας βοηθήσει. Θυμάστε όταν μας έπεσε το αντικείμενο στο πόδι και συνέχισε να πονάει, ότι πήγαμε στον γιατρό; Τελικά είχε κάταγμα και δε φαινόταν. Πολλά δε φαίνονται, αλλά μας έχουν κάνει ζημιά.

Ας μη μένουμε με τα κατάγματα στην ψυχή μας, λοιπόν. Να προσπαθούμε να το παλέψουμε, ίσως όμως αν το κάνουμε μόνοι μας να μη βγαίνει. Ζητάμε βοήθεια από ειδικούς. Αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας αυτό που μας λέει κι αποκρινόμαστε: «μην ανησυχείς θα γίνει αυτό που θες, θα γίνει αυτό που μου ζητάς. Θα το αλλάξω κι εάν δεν τα καταφέρω θα φύγω. Αλλά θα σε ακούσω.»

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!