Για ακόμα μια φορά είμαστε εκτός. Εκτός τόπου και χρόνου, αποδεικνύοντας πως δεν μπορούμε να προνοήσουνε -ποσό μάλλον να σεβαστούμε- ούτε τα πιο αυτονόητα πράγματα. Όλο αυτό αφορά ένα περιστατικό που έβαλε χώρα στα εγκαίνια ενός νέου γηπέδου στην Κρήτη, όπου ο προσκεκλημένος ολυμπιονίκης και πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής ομάδας έμεινε κάτω από την εξέδρα, επειδή κανείς δεν είχε προνοήσει για την ύπαρξη ράμπας, δημιουργώντας μια απόλυτα θλιβερή εικόνα περιθωριοποίησης. Κάπου εδώ να μιλήσουμε και για περιστατικό χείριστης φιλοξενίας, γιατί πού είδαμε ξανά να προσκαλούμε κάποιον, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τα περαιτέρω;
Ας πούμε όμως ότι άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε. Αφού δεν προνόησαν οι διοργανωτές για δημιουργία ράμπας, που θα επέτρεπε την πρόσβαση και στον κ. Γιώργο Καπελλάκη στην εξέδρα των επισήμων, θα μπορούσε τουλάχιστον να μεταφερθεί η εκδήλωση κάτω από την εξέδρα ως ένδειξη κατανόησης και σεβασμού προς τον προσκεκλημένο ή έστω να τον ανεβάσουν πάνω για να μην προκύψει εν τέλει η κατάσταση που ακολούθησε και αποτύπωνε το «όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια». Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε ένας άνθρωπος με αναπηρικό αμαξίδιο να μείνει κάτω από το ύψωμα, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι στέκονταν στο βάθρο, καθιστώντας το περιστατικό άκρως ρατσιστικό και τονίζοντας ακόμα περισσότερο τη διαφορετικότητα που δεν έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε, κάτι που έκανε πολλούς να ντραπούν για λογαριασμό της διοργάνωσης.
Το περιστατικό αυτό δυστυχώς είναι ένα από τα πολλά που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Τείνουμε να ξεχνάμε ή να αγνοούμε οποιεσδήποτε ανάγκες είναι διαφορετικές από τις δικές μας. Ναι, είναι σημαντική η διαφορετικότητα αλλά όχι όταν μας ξεβολεύει, όχι όταν βιάζεσαι να πας κάπου και παρκάρεις στη θέση αναπήρων γιατί «έλα μωρέ ποιος θα έρθει, σιγά», όχι όταν κλείνεις τη ράμπα στον δρόμο ή όταν γεμίζεις τα πεζοδρόμια τραπέζια και καρέκλες αφήνοντας πολύ μικρό κενό, καθιστώντας το πέρασμα δύσκολο έως και ακατόρθωτο για αμαξίδιο.
Είμαστε καλοί στα λόγια, αλλά αδυνατούμε να το αποδείξουμε. Αν κοιτάξεις γύρω σου είναι λες και αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες ή με πάσης φύσεως αναπηρία σαν παιδιά κατώτερου θεού. Κ αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, καλό θα ήταν να παρατηρήσουμε και να αναλογιστούμε σε ποσά από τα μέρη που βρισκόμαστε καθημερινά υπάρχουν κατάλληλες υποδομές για άτομα με ειδικές ανάγκες, από ράμπα για να καταφέρεις να πας σινεμά, στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς ή σε μια δημόσια υπηρεσία μέχρι ειδικά διαμορφωμένους δρόμους για τυφλούς και ειδικές σημάνσεις για κωφούς.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να σκεφτόμαστε διπλά πριν πράξουμε οτιδήποτε. Το ότι η πλειοψηφία μιλάμε από τη σκοπιά των αρτιμελών δε μας δίνει κανένα προνόμιο. Δεν είμαστε πιο κουλ, ούτε καλύτεροι. Ίσα-ίσα, έχουμε ευθύνη και υποχρέωση να βοηθάμε όπως μπορούμε και να κάνουμε τα πράγματα ευκολότερα και όχι δυσκολότερα για εκείνους που το έχουν ανάγκη. Έχουμε γεμίσει #hashtag υπέρ της διαφορετικότητας από υπερασπιστές του καναπέ. Καιρός να ξεκινήσουμε να ενημερωνόμαστε και να πράττουμε σκεπτόμενοι όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους! Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Φτάνει με τη δημόσια συγγνώμη μετά από κάθε ανευθυνότητα!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
