Με κοίταξε.
Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι κόρες των ματιών μας.
Ξαφνιάστηκα.
Τόσο ξένος και τόσο γνώριμος καθώς ήταν.
Χαμογέλασε.
Μικρό κύρτωμα χειλιών, όμως ταυτοχρόνως έλεγε «τα θυμάμαι όλα».
Θυμάμαι.
Ξενύχτια, γέλια, άγριους τσακωμούς.
Έγνεψα.
Κούνησα το κεφάλι μου, το φανάρι κοκκίνισε. Λίγα βήματα.
Γεια σου, καλά;
Καλά, εσύ;
Ήταν.
Ήταν κάποτε ο άνθρωπος που κουβαλούσε κάθε νέο που με τρεχαλητό του έφερνα.
Ήταν.
Ήταν η ξεκούραση και το καταφύγιό μου.
Τον κοίταξα.
Τώρα πια, έμεινε μόνο η αλλαγή του χρώματος.
Πράσινο φανάρι, αντίθετες μεριές.
Στείλε το ποίημα και τα quotes σου και μπες κι εσύ στην ομάδα των #pillowpoets!
Διάβασε περισσότερα εδώ.
Συντάκτης: Λόρα Γιάχο
