Γράφει η Ελένη Κ.
Προχθές συζητώντας με μια φίλη καταλήξαμε στο ότι η ζήλια έχει τα υπέρ και τα κατά της. «Να ζηλεύεις ρε παιδί μου, αλλά με μέτρο». Ακούγοντας βέβαια αυτά τα λόγια κατάλαβα πως η ζήλια και το μέτρο δεν πάνε μαζί.
Σε μια άλλη συζήτηση που έκανα εκτενέστερα πάνω σ’ αυτό το θέμα, μια γνωστή μου έπιασε τον εαυτό της να ζηλεύει ένα βράδυ τον δικό της σύντροφο όταν σε μια κοινή τους έξοδο με μια μεγάλη παρέα, τον είδε να φλερτάρει ανοιχτά με μια από τις γυναικείες παρουσίες στους θαμώνες.
«Πως ένιωσες;»
«Επιστρέφοντας στο σπίτι κάναμε το καλύτερο κρεβάτι της ζωής μας». Αυτό μου απάντησε όταν ρώτησα με ποιο τρόπο το διαχειρίστηκε.
Δεν ξέρω αν η ζήλια λειτουργεί τελικά ως αφροδισιακό για κάποιους αλλά στη δική μας περίπτωση δε θα το έλεγα. Και δεν είναι ότι κάνεις κάτι επίτηδες. Ίσως να είναι όλα στο δικό μου μυαλό. Μπορεί να μεγαλοποιώ τις καταστάσεις και να μεγεθύνω μικρές εικόνες. Η αλήθεια είναι όμως πως από τη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου, ως έρωτας μεγάλος και σαρωτικός, πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει λιγάκι παραπάνω. Εντάξει, μπορεί κι αρκετά.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζηλεύω. Ίσως είναι η φύση της δουλειάς σου. Το ότι βρίσκεσαι σε χώρο γεμάτο με ανθρώπους που νιώθουν τόσο ελεύθεροι ώστε να φλερτάρουν και να κάνουν παιχνίδι, είναι καρφωμένο στο μυαλό μου σαν την κύρια αφορμή. Βλέπεις, δεν είναι εύκολο να φαντάζεσαι τον άνθρωπό σου να είναι κομμάτι του κι ας είναι μια ακόμη δουλειά όπως όλες οι άλλες.
Καμιά φορά, το ότι ζηλεύω με κάνει να νιώθω «ζωντανή». Είναι αυτή η σπιρτάδα που με ταρακουνάει και μου λέει να μην επαναπαύομαι γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μου θυμίζει να μην ξεχνάω τις άμυνές μου. Με ξεσηκώνει να σκέφτομαι πως σε φλερτάρουν και με κάνει ν’ αναρωτιέμαι πώς αντιδράς. Σου αρέσει άραγε; Το συνεχίζεις μέχρι το σημείο που κρίνεις πως σ’ επιβεβαιώνει ή συνεχίζεις μέχρι να κάνει «τζιζ»;
Τ’ αρνητικά της ζήλιας μου είναι πολλά. Καταρχάς με χαλάει πολύ. Με ρίχνει ψυχολογικά να νιώθω ότι μπορεί να σε χάσω. Η σκέψη και μόνο με κάνει να θέλω να πω έξω από τα δόντια πως δε μου αρέσει. Δε μου αρέσω. Δε θέλω να νιώθω έτσι. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα νιώθουν όλοι εκείνοι που ζηλεύουν ή έχουν ζηλέψει παράφορα. Εάν στο ‘λεγα ξεκάθαρα και δεν το έκρυβα, θα μου ζητούσες σίγουρα τον λόγο για την έλλειψη εμπιστοσύνης προς εσένα. Και με τα δίκια σου βέβαια- αν κι όρκο δεν παίρνουμε για κανέναν.
«Η ζήλια αγάπη μου δεν ωφέλησε ποτέ κανένα». Αυτό μου απάντησε μια άλλη φίλη. Όπως καταλάβατε, ένα μικρό σχετικό γκάλοπ το έκανα πριν καταλήξω σε αποφάσεις. Και πώς να ωφελήσει ένα συναίσθημα που έρχεται με μανία καταπάνω σου, αδιαφορώντας για τις σταθερές σου; Σε χτυπάει αλύπητα και μετά σε αφήνει να κάνεις υποθέσεις. Σ’ αυτό, βέβαια, είμαι πάρα πολύ καλή, θα το παραδεχθώ. Από τις υποθέσεις όμως μέχρι την αλήθεια, ο δρόμος είναι πολύ μεγάλος.
Σε ένα ξέσπασμά μου, θα σου έλεγα τα εξής:
«Σε ζηλεύω γιατί είσαι πολύ καλός σ’ αυτό που κάνεις. Κι αυτό σε κάνει να ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Κι αυτό μου δημιουργεί ανασφάλειες γιατί δεν είμαι κοντά σου για να το μοιραστούμε μαζί. Ζηλεύω το υπέροχο χαμόγελό σου. Σε κάνω εικόνα να κάνεις χιούμορ με τον δικό σου μοναδικό τρόπο και ζηλεύω που δεν είμαι εκεί για να το δω. Ζηλεύω τη φροντίδα που προσφέρεις στους άλλους και σκέφτομαι πως είναι πολύ εύκολο να παρερμηνευθεί ως ενδιαφέρον ερωτικό. Κι εκεί, σ’ αυτή τη φάση παγώνω.»
Ορίστε, τα είπα ή μάλλον τα έγραψα. Και τι κατάλαβα; Οι φίλες μου θα μου έλεγαν και πάλι τα δικά τους προσπαθώντας να με κάνουν να δω πως είναι παροδικό. Πως δηλητηριάζει κι εμένα και τη δική μας σχέση. Κι εγώ θα προσπαθήσω για πολλοστή φορά να το ελέγξω με χάρη. Θα σου κάνω ερωτήσεις στο τέλος της ημέρας σου για να ψυχανεμιστώ αν κάτι συνέβη. Και κάθε φορά σκέφτομαι πως είναι άδικο τελικά και για τους δυο.
Ναι, η ζήλια, όπως και κάθε τι άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο έχει δύο πλευρές. Κι αν εγώ τείνω περισσότερο σ’ αυτή με τα αρνητικά, είναι γιατί προτιμώ να είμαι alert παρά να πέσω και καλά από τα σύννεφα αν συμβεί κάτι. Κι αν όλο αυτό είναι αιτία για κατηγορία, τότε ναι, είμαι ένοχη που πιστεύω πως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Και ξέρεις κάτι; Τότε πολύ απλά θα πω στον εαυτό μου ένα μεγάλο μπράβο που προετοιμάστηκε γι’ αυτό.
Εύχομαι να μην επιβεβαιωθώ ποτέ. Γιατί η ζήλια είναι και κάτι άλλο που δε σας το είπα. Είναι ένστικτο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
