Τελικά εμείς οι νοσηλευτές είμαστε ήρωες ή όχι;

Είμαστε τελικά ήρωες ή δεν είμαστε; Να ξέρω δηλαδή να το διαπραγματευτώ με το είναι μου. Ας τα πιάσουμε όμως λίγο από τη σχεδόν αρχή. Νοσοκομείο η Ελλάς. Αν θες να δεις πώς είναι δομημένη μια χώρα, ρίξε μια ματιά στο πιο νευραλγικό της κομμάτι. Το σύστημα υγείας της.

Μέρα εφημερίας. Ένας αναστεναγμός πλανάται στον αέρα και ξεστομίζεται με χίλιους δύο τρόπους, είτε μόνος του είτε με τη συνοδεία του Χριστού ή της Παναγίας ανάλογα. Γιατί, πώς να το κάνουμε, είμαστε βαθύτατα θρησκευόμενος λαός (λέμε τώρα). Πας λοιπόν στο νοσοκομείο, δημόσιο κατά κύριο λόγο, έτσι να δεις πού πάνε οι φόροι σου, οι κρατήσεις σου και τα λοιπά και τα λοιπά. Το χάος το ίδιο.

Ασθενοφόρα σε παράταξη, κόσμος πάει κι έρχεται με μια έκδηλη αγωνία για το τι τον περιμένει. Εκεί αρχίζει το πάρτι. Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα επείγοντα, θα ‘ναι μακρύς ο δρόμος. Γιατροί, νοσηλευτές σε ασταμάτητο πέρα δώθε, να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, οχι μόνο από επαγγελματικής πλευράς. Ένα βλέμμα, μια λέξη παρήγορη- γιατί είμαστε κι άνθρωποι στο φινάλε. Υπάρχουν όμως και στιγμές έντασης κι υπερέντασης μη σου πω. Αλλά δε θα φτάσουμε ακόμα εκεί.

Ήρθε η ώρα της διαλογής. Μετά από πολύωρη αναμονή, επιτέλους. Ανάλογα λοιπόν με την πάθησή σου, θα πας και στην αντίστοιχη κλινική. Φτάνεις λοιπόν με το ωραίο σου εισιτήριο, το δίνεις στους νοσηλευτές και περιμένεις να σου πουν τον θάλαμο σου και το κρεβάτι σου. Κρεβάτι δεν υπάρχει σου λέει, θα κάτσεις σε φορείο στο διάδρομο. Μα το ταμείο -σου λέει- έχει πρώτη θέση. Σφάλμα νούμερο ένα: Σ’ έναν ιδεατό κόσμο, θα είχες μονόκλινο, άντε βία δίκλινο, με όλα τα κομφόρ. Προσγειώσου τώρα στην ταπεινή πραγματικότητα.

Μα κυρία μου, τόσες ώρες ταλαιπωρία από το πρωί, θες να μου πεις ότι έφαγα όλη μου τη μέρα στο περίμενε, μπινελίκωσα σεκιούριτι, καθαρίστριες, γιατρούς, νοσηλευτές, κάπνισα όλο τον Παπαστράτο κι έρχεσαι εσύ -η δημόσια υπάλληλος- και μου λες ότι όχι μόνο δε με βάζεις σε δωμάτιο, αλλά θα είμαι και σε φορείο στον διάδρομο; Εγώ που σε πληρώνω;

Αγαπητέ εν Χριστώ αδερφέ, να στο πω κι ωμά. Δε με έχεις πληρώσει, ούτε με έχεις αγοράσει για να ικανοποιώ τα καπρίτσια σου και να ανέχομαι την ελλειπή κοινωνική σου μόρφωση. Αλλά κι έτσι να ήταν, έχω και κάτι χρέη στις τράπεζες και δε βγαίνω, οπότε την επόμενη φορά θα πω πως, να εδώ, η μαντάμ που με πληρώνει ας τα αναλάβει.

Προχωράμε. Αν είσαι τυχερός και μπεις σε δωμάτιο, δε σου αρέσει ο ασθενής δίπλα σου γιατί βογκάει. Τι θες να κάνει, να χορεύει καλαματιανό; Δε σου αρέσει η τηλεόραση, το κλιματιστικό, το καζανάκι, το λουτρό. Κι αν έχεις διαμάχη με τον διπλανό σου για κάποιο από αυτά, φωνάζεις τον νοσηλευτή να κάνει τον διαιτητή. Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ, που θα λεγε και ο Παπάζογλου.

Με τούτα και μ’ εκείνα τα μικρά καθημερινά πράγματα, έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία ο κόβιντ. Κι εκεί που ήμασταν οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνέβη το ανέλπιστο. Γίναμε ήρωες! Πώς αλλάζουν οι καιροί! Ξαφνικά όλοι έχουν την ανάγκη μας, είμαστε χρήσιμα μέλη της κοινωνίας. Να κάνουμε πάρτι. Και κάναμε. Και να τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, τα κεράσματα από τα καφέ, εκπτώσεις, παντός είδους διευκολύνσεις. Δύο χρόνια καπέλο η όλη ιστορία, μας έκατσε στο κεφάλι. Με μέτρα, με τρέξιμο, με σπασμένα αγγεία, νεύρα κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Είσαστε ήρωες και πώς αντέχετε και κάνετε λειτούργημα και δε συμμαζεύεται. Πρώτον ποιος σου είπε πως αντέχουμε; Δεύτερον δεν ξέρω υπό ποία έννοια κάνουμε λειτούργημα. Απλώς κάνουμε μια δουλειά που ο κόσμος θα σιχαινόταν να κάνει για πολλούς και διάφορους λόγους, έχουμε υπ’ ευθύνη μας τόσες ανθρώπινες ζωές, κι αυτό το κάνει δύσκολο -ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο- και τέλος, λίγων η ψυχοσύνθεση θα μπορούσε να το σηκώσει όλο αυτό. Επειδή όμως είμαστε ο λαός με την ασθενέστερη κοινωνική μνήμη, ένα έχω να πω. Το χειροκρότημα από τη μούντζα είναι ένα εμβόλιο δρόμος.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!