Πλέον, σε κάθε εφαρμογή των social media, υπάρχει η επιλογή να γίνουμε φίλοι, να πάρουμε απόσταση ή να έχουμε διάφορους περιορισμούς επικοινωνίας. Το πιο αμφιλεγόμενο και ζόρικο σημείο είναι το μπλοκάρισμα. Στη διακοπή αυτής της ψηφιακής επικοινωνίας έχουμε μια δυνατότητα που δεν έχουμε στην πραγματική ζωή: να κάνουμε έναν άνθρωπο αόρατο για εμάς και να γίνουμε κι εμείς αόρατοι γι’ αυτόν. Πουθενά στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει ως επιλογή, έναν άνθρωπο που δε θες να τον συναντήσεις, να τον καταστήσεις αόρατο. Συνεχίζει τη ζωή του, απλώς εσύ δεν επιδιώκεις τη συναναστροφή. Μπορεί όμως κάπου να τον πετύχεις τυχαία, ακόμα και να συναναστραφείτε στον ίδιο χώρο.
Η διαφορά σ’ αυτές τις εφαρμογές, οι όποιες αντικατοπτρίζουν την επικοινωνία μας στον ψηφιακό κόσμο, είναι η δυνατότητα να ασκήσουμε αυτή τη μορφή βίας απέναντι σ’ έναν άνθρωπο. Φυσικά κι εμείς γινόμαστε αόρατοι γι’ αυτόν, γιατί δε θα μπορεί ούτε αυτός να μας αναζητήσει, ούτε να ενημερώνεται για ό,τι εξελίξεις επιλέγουμε να δημοσιοποιήσουμε. Η διαδικασία αυτή αυτομάτως μας δημιουργεί μια αίσθηση αδικίας, απειλής και φόβου. Όλ’ αυτά τα συναισθήματα που έχουν πάρει μια νέα διάσταση μαζί με τα social media, μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε και να τα αντιμετωπίζουμε.
Μας θέτει σε άμυνα το να προκύπτει μια διαφωνία, απόσταση, χωρισμός, μ’ έναν άνθρωπο που είναι δικός μας, που έχουμε σχέση, που είναι φίλος μας στην πραγματική ζωή κι αυτός αυτομάτως μας μπλοκάρει και μας εξαφανίζει από το ψηφιακό τοπίο. Ακολουθεί η διερώτηση, σε πιο γενικό πλαίσιο, για το αν η σχέση που έχουμε εμείς με τον ψηφιακό κόσμο μας προκαλεί μεγαλύτερη ή μικρότερη ζημιά συναισθηματικά. Κι όντως, άνθρωποι που έχουν μεγάλη εξάρτηση από το διαδίκτυο μπορεί να νιώσουν φοβερή απειλή και παρέμβαση στη ζωή τους με το να τους μπλοκάρει κάποιος, να θεωρούν ότι είναι μια καταπάτηση της προσωπικότητάς τους και να αισθάνονται πολύ άσχημα. Άλλοι, που δεν έχουν τόσο μεγάλη εξοικείωση με την τεχνολογία, ή τη βλέπουν πολύ χαλαρά, πολύ χαλαρά μπορεί να νιώσουν αυτή την παρέμβαση και να το διαχειριστούν με απόσταση και ψυχραιμία.
Ένα κλασικό φαινόμενο που μπορεί να συμβεί, είναι να επανέλθουν οι σχέσεις στον πραγματικό κόσμο και να μην επανέλθουν οι σχέσεις στον ψηφιακό κόσμο. Να είσαι τελικά φίλος στην πραγματική ζωή, να ξαναφτιάξεις τη σχέση σου με τον άλλον άνθρωπο, αλλά για κάποιους λόγους να παραμένεις μπλοκαρισμένος στα social media. Αυτό, ίσως εκφράζει μια μορφή επιφύλαξης κι ένα στρες περί της διατήρησης της αρχικής μας απόφασης. Βλέπουμε λοιπόν μια μεγάλη διάσταση μεταξύ της πραγματικής ζωής και της ψηφιακής· μπορεί να είμαστε φίλοι με κάποιον στην πραγματική ζωή και να μην είμαστε ποτέ φίλοι στα social media, ενώ συχνά με τους γονείς μας και τ’ αδέρφια μας είναι τελείως χύμα η ψηφιακή σχέση.
Να έχουμε ανθρώπους στην πραγματική μας ζωή, να είναι εδώ, να μιλάμε καθημερινά, κι ίσως αξιολογήσουμε αν μας ενδιαφέρει να παρακολουθούμε και την ψηφιακή τους ζωή. Σε μια συζήτηση αναφέρουμε ότι ότι «ξέρεις, θα ήθελα να επανέλθει κι η φιλία μας στο Facebook». Αλλιώς, εάν έχουμε αληθινή σχέση, μπορεί να παραμένουμε μπλοκαρισμένοι και να μη μας ενδιαφέρει. Ας ποντάρουμε στην πραγματική ζωή μ’ έναν άνθρωπο κι αν αποφασίσουμε ότι δε θα είμαστε φίλοι και στην πραγματική ζωή και στην ψηφιακή ζωή, τότε προχωράμε και προσπαθούμε να διαχειριστούμε την πραγματικότητα χωρίς ν’ ασχολούμαστε με το τι κάνει και το τι αναρτά, διότι χάνουμε χρόνο με υπεραναλύσεις.
Ποντάρουμε στην πραγματική ζωή κι αφήνουμε την ψηφιακή σε δεύτερη μοίρα. Ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας μάς νοιάζει κι ας μας έχει και μπλοκαρισμένους. Μπορεί κι αυτό ν’ αλλάξει, αλλά παραμένουμε στην ουσία των πραγμάτων. Ας το διαχειριστούμε με ψυχραιμία κι όπως ιδανικά θα γινόταν και στην πραγματική ζωή. Ας αφήσουμε τον χρόνο να δείξει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
