Είναι και κάποιοι εθισμοί που αφήνουν το σώμα άθικτο και στοχεύουν μόνο στο μυαλό. Εν τέλει βέβαια και πάλι καταφέρνουν να σε διαλύσουν. Όπως ο έρωτας εκείνος που εξαρτάσαι μόνο από τον σύντροφό σου και προσπαθείς να βασίσεις τα πάντα, έως και τα πιο προσωπικά όνειρά σου πάνω στα δικά του. Εκείνος ο έρωτας που δε σ’ αφήνει να υπάρξεις εκτός του, που σε καταπίνει κι εσένα και τη ζωή σου μαζί, δημιουργώντας μια εξάρτηση που δε σου επιτρέπει να κάνεις τίποτα μόνος σου και σου δημιουργεί διαρκώς μια ανασφάλεια ανάγκης για το «μαζί».
Είναι ωραίο να εθίζεται κάποιος στα φιλιά του συντρόφου του και στις αγκαλιές του, είναι επίσης μοναδικό να σ’ ελκύει και να σε ιντριγκάρει εγκεφαλικά η εξυπνάδα του, όμως όταν όλα όσα σε ορίζουν ως άνθρωπο έρχονται και κολλάνε πάνω του, στην προσωπικότητά του, στις πράξεις του, τότε δε μιλάμε για έρωτα αλλά για μια βίαιη ανάγκη προσκόλλησης. Ανάγκη η οποία γίνεται αρκετά εμφανής σ’ ευαίσθητες στιγμές κι αποκαλύπτει την αδυναμία σου να οριοθετηθείς αλλά και να υπάρξεις εκτός της σχέσης σου.
Και το καταλαβαίνεις αν στη σκέψη και μόνο της απουσίας του ανθρώπου αυτού από τη ζωή σου, αδειάζει ξαφνικά όλη σου η ύπαρξη. Αν όταν φεύγει στη δουλειά κοιτάς το ταβάνι και δεν έχεις τι να κάνεις. Αν όταν δεν είστε μαζί, δεν έχεις ζωή, δεν έχεις άποψη, οριακά δεν υπάρχεις. Και κάπως έτσι εθίζεσαι και βουλιάζεις σε μια σχέση που απέχει τρομερά από οτιδήποτε υγιές. Μέχρι που σε μια κρίση διαύγειας ο χωρισμός φαίνεται η μόνη λύση. Τι γίνεται λοιπόν όταν χωρίζουμε από κάποιον που αποτελούσε για εμάς το ναρκωτικό μας; Από πού θ’ αντλήσει το μυαλό όλα εκείνα που ξαφνικά θα του φύγουν;
Την ώρα που χάνεις τον σύντροφό σου, φτάνεις ν’ αναγνωρίσεις το γεγονός πως έχεις χάσει ήδη τον δικό σου σύντροφο ζωής, δηλαδή τον εαυτό σου κι αυτό είναι που κάνει την απεξάρτηση πιο δύσκολη από οποιοδήποτε άλλο τέλος μιας σχέσης. Είναι γιατί καταλαβαίνεις πόσα έχεις αφήσει για να βρίσκεσαι μέσα της και πόσα καλείσαι τώρα να ξαναβρείς. Χωρισμός, όμως, καμιά φορά θα πει ευκαιρία για μένα, αγάπη για εμένα, επαναπροσδιορισμός, χρόνος για μένα, αυτάρκεια, αναγέννηση. Να χαρίζω επιτέλους στον εαυτό μου όλα όσα κανένας άλλος δε μου χάρισε αλλά και μου στέρησε. Ο χωρισμός αυτός είναι η ελευθερία από κάθε στέρηση και κάθε ερωτικό ναρκωτικό. Κι όσο σε διαλύσει, άλλο τόσο θα σε ξαναφέρνει στα ίσια σου.
Έπειτα κι αφού τελειώσει, θα δεις πως θ’ αρχίσεις να ενεργοποιείς τις κεραίες σου πιο άμεσα για κάποια red flags και να βάζεις όρια στον εαυτό σου λίγο πριν δεθείς με κάποιον σε σημείο εθιστικό. Κι έτσι, ακόμα κι αν ζεις την τρέλα και τη χαρά του έρωτα, θα τη ζεις με τη διαύγεια της αυτοδιάθεσης που θα σε πηγαίνει ως εκεί που θα θέλεις να πας. Κι αν τώρα σου ακούγεται σαν σαχλή ιστοριούλα, είναι μόνο γιατί είσαι κάτω από την επήρεια κι έχεις ξεχάσει να ζεις τον έρωτα νηφάλιος. Κάποια στιγμή θα το δεις, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να είσαι ερωτευμένος με σένα και στη συνέχεια μ’ ένα πρόσωπο που θα του αφήνεις περιθώρια ανάσας και ελευθερίας. Γιατί μόνο τότε ο έρωτας υπάρχει. Διαφορετικά απλώς φυτοζωεί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
