Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Πάντα θα βρίσκουμε ανθρώπους με τους οποίους θα μοιραστούμε στιγμές, χαρές και λύπες. Τις περισσότερες φορές, θα ταιριάξουμε καλύτερα μ’ έναν άνθρωπο. Στις φιλίες πάντα ο ένας από την παρέα θα είναι ο κολλητός σου, στις συγγένειες έχεις κάποιον «αγαπημένο». Όσο για τις ερωτικές σχέσεις, δεν το συζητάμε, συνήθως είναι ένας αυτός που ταιριάζεις.
Μέσα σ’ όλες αυτές τις σχέσεις, όμως, περνάμε πολλές φάσεις που δεν είναι ρόδινες. Από τη στιγμή που είμαστε διαφορετικοί, έστω και λίγο, πάντα θα υπάρχουν διενέξεις κι αψιμαχίες, με επικούς καβγάδες ν’ ακολουθούν καμιά φορά. Είναι όμως κι εκείνες οι φορές που με τους πολύ αγαπημένους μας, μαλώνουμε μεν, αλλά αυτό που όντως θέλουμε να κάνουμε δεν είναι καβγάς.
Αντιθέτως:
Ψάχνουμε αφορμή να ξεσπάσουμε
Πόσες φορές στραβώνουμε χωρίς εμφανή λόγο και μπαίνουμε στη διαδικασία να πιαστούμε από κάτι πολύ απλό, ίσα ίσα για να ξεσπάσουμε για ό,τι μας πιέζει αλλά δεν μπορούμε να εκφράσουμε με άλλο τρόπο. Είναι μια συνήθης τακτική. Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας το έχουμε κάνει, ακόμα κι αν είμαστε πολύ εγωιστές για να το παραδεχτούμε.
Κρατάμε πείσμα
Ένα χαρακτηριστικό πολλών ανθρώπων. Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε πως έχουμε κάνει λάθος. Πως κάποιος ξέρει καλύτερα απ’ εμάς. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσεγγίσουμε μια κατάσταση και δεν τον έχουμε σκεφτεί εμείς. Προσπαθούμε απλώς να ακυρώσουμε με όλη μας τη δύναμη κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του άλλου μόνο και μόνο για να μην παραδεχτούμε την αλήθεια.
Victimised
Σε συνέχεια του εγωισμού κι όταν βλέπουμε πως τελικά δεν αποφέρει καρπούς ή άρνηση κι η ακύρωση, ξεκινάμε να το παίζουμε θύματα της κατάστασης. Στην ουσία προσπαθούμε να ωθήσουμε τον άλλο να παραδεχτεί ότι έχει λάθος, επειδή μας λυπάται. Τον κάνουμε να νιώθει ένοχος για κάτι που έχει δίκιο, απλώς και μόνο για να τη βγάλουμε λάδι. Κακή τεχνική παιδιά, καλό είναι ν’ αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Δεν έχουμε προσωπικό χώρο και χρόνο
Κάτι που συναντάται συνήθως στις ερωτικές σχέσεις κυρίως. Όλοι έχουμε υπάρξει σε σχέση ή φίλοι ανθρώπων που είναι σε σχέση και δεν κάνουν τίποτα χώρια. Είναι μαζί παντού, κάνουν τα πάντα μαζί, απομακρύνουν ανθρώπους και κλείνονται στο δικό τους κουκούλι. Όμως αυτό δε διαρκεί για πάντα. Όταν περνάει ο ενθουσιασμός και μας χτυπάει την πόρτα η καθημερινότητα, ξεκινούν οι καβγάδες γιατί καταλαβαίνουμε πως τελικά στερούμαστε βασικών προσωπικών στιγμών, χώρου και χρόνου.
Το τέρμα
Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν φορές όμως που βρίσκουμε πολύ δύσκολο να ξεστομίσουμε τη λέξη «τέλος» κι έτσι περνάμε σε μια πιο αμυντική στάση. Πιο επιθετική για να το θέσω πιο σωστά. Δημιουργούμε προβλήματα και καβγάδες για να οδηγήσουμε μια κατάσταση στο τέρμα και να παρουσιαστεί σαν κάτι αναπόφευκτο.
Συγκαταβατικότητα ή “κάνε αυτό που θέλω”
Μετά από πολλές καταφάσεις που δεν υπήρξαν από καρδιάς, κάποια στιγμή έρχεσαι κι αρνείσαι πράγματα που μπορεί να μην είναι σημαντικά, μόνο γιατί έχεις την ανάγκη να ανακτήσεις τον έλεγχο. Είναι μια μέθοδος οριοθέτησης όταν αισθάνεσαι πως καταπατάται για καιρό η καλή σου θέληση. Σαφώς βέβαια μπορεί να είναι και μια άψογη τακτική χειραγώγησης για να κουράσεις τον άλλον έτσι ώστε εν τέλει να υποκύψει στην επιθυμία σου.
Καθημερινότητα
Δεν απέχει πολύ από την πλήξη. Σ’ αυτή την κατηγορία όμως υπάγονται οι καβγάδες που δημιουργούνται επειδή είχαμε τα πράγματα στο μυαλό μας κάπως διαφορετικά από την πραγματικότητα. Όταν πιστεύαμε πως θα ζούμε σαν αυτά τα ζευγάρια ή τις παρέες στις διαφημίσεις αλλά τελικά η καθημερινότητά μας απέχει πολύ. Το θέμα είναι ότι δε φταίει αυτός με τον οποίο έχουμε το πρόβλημα, γιατί ποτέ δε μας υποσχέθηκε κάτι τέτοιο. Φταίμε εμείς που πλάσαμε μια κατάσταση ανύπαρκτη στο μυαλό μας. Κλεισούρα, καραντίνα κι απομόνωση, επίσης, κλεισμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι για ώρες, μέρες ή μήνες, κάνουν τα προβλήματα να διογκωθούν. Μαλώνεις πλέον είτε από πλήξη είτε από συνήθεια είτε για να σπάσεις τη μονοτονία.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος που οδηγούμαστε σε μια διαμάχη, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο εκνευρισμός ποτέ δεν επέφερε καλά αποτελέσματα. Πριν προσπαθήσουμε να το παίξουμε θύμα ή να πείσουμε τον άλλο πως έχει άδικο, ας αναλογιστούμε λιγάκι την ευθύνη μας. Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι χωριζόμαστε από λάθος λέξεις. Λέξεις που άπαξ και βγουν από το στόμα μας δεν ξαναγυρίζουν πίσω. Κι όντως, μπορούν ν’ αντηχούν στους τοίχους από τις φωνές μας για πολύ καιρό, μέχρι να ξεθωριάζουν και να καταλάβουμε ποσό λάθος κάναμε τελικά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
