Το γαλάζιο γκρι του, όλο σύγχυση, ουρανού
μου έμαθε να σκέφτομαι.
Τίποτε που να ‘χει κάποιον σκοπό
δε χάνεται τυχαία.
Τα σύννεφα κι η ορμή τους,
μου δίδαξαν τη φειδώ.
Να κρατιέμαι για λίγο πίσω,
πριν από κάθε μάχη που έπεται.
Κι όταν οι άνθρωποι αναβλύζουν σκότος
βλέπω σ’ αυτούς το φως.
Κι αν κάποτε φοβόμουν να το δω,
Ήταν γιατί με γύρευα σε λάθος προορισμό.