Εκεί, κάπου μετά τα 24-25 είναι περίοδος ας την πούμε κομβική. Είναι η φάση που σου έχουν τελειώσει όλες οι στάνταρ μεταβάσεις της ζωής, σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο και κάπως εκείνη μπαίνει στο manual, ψάχνοντας το επόμενο βήμα. Ευτυχώς οι φίλοι είναι πάντα εκεί τριγύρω να ψάχνουμε τις οδηγίες χρήσης της ζωής παρέα, σκοτώνοντας τη μονοτονία και απαλύνοντας τη διαδικασία -αφού σε ένα μέρος τους αποτελούν το comfort zone μας.
Τι γίνεται όταν όμως το επόμενο στάδιο μεταξύ φίλων δε συμβαδίζει; Όταν άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη;
Ο παιδικός σου φίλος ξαφνικά ανακοινώνει τον αρραβώνα του, το φιλαράκι από τη σχολή αρραβωνιάστηκε ήδη, το κολλητάρι από τη δουλειά παντρεύτηκε και έχει δυο νέα μωρά στο δρόμο να έρχονται. Τα σχέδια γάμου, η αναζήτησή μωρουδιακών και η οργάνωση των gender reveal έχουν πια αντικαταστήσει τα ποτά και τα ξενύχτια -που ‘χαν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια-, τις εκδρομές και τις βόλτες και όλα έχουν μπει σ’ έναν ρυθμό που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει τις προηγούμενες χρονιές. Και σύ κάθεσαι, παρατηρώντας τις εξελίξεις που τρέχουν, νιώθοντας τη στασιμότητα πιο έντονη από ποτέ. Η αγορά γάτας και η μοναξιά μοιάζει μονόδρομος. Ε, λοιπόν εγώ θα σου πω ότι αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια φάση ήρθε η ώρα για αναστοχασμό και όχι για άγχος και απελπισία.
Αρχικά ας απομυθοποιήσουμε την εξέλιξη που έχουμε ως «σωστή» σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν πολύ περισσότερες από μια κατευθύνσεις. Δεν παίζουμε παιχνίδι με συγκεκριμένες πίστες, η ζωή δεν είναι σούπερ Μάριο. Ο καθένας έχει διαφορετικά στάνταρς, προτεραιότητες και όνειρα που μπορούν να τον οδηγήσουν στην πληρότητα και την ευτυχία. Άλλος έχει σκοπό την οικογένεια, άλλος της επαγγελματική εξέλιξη, άλλος θέλει να γυρίσει τον κόσμο και ου το κάθε εξής. Το ότι εμείς έχουμε άλλο πλάνο από τον διπλανό μας δε σημαίνει απαραίτητα ότι κάποιος κατευθύνεται λανθασμένα.
Είναι λογικό μαζί μας να μεγαλώνουν και οι ανάγκες μας και να διαφοροποιούνται από αυτές των ανθρώπων μας. Η φυσική εξέλιξη είναι να υπάρξει κατακλυσμός συναισθημάτων όταν κάποιος πατάει στο επόμενο σκαλί, ποσό μάλλον όταν αυτό είναι το σκαλί της εκκλησίας ki εσύ ακόμα νιώθεις πως δεν έχεις βρει καν το νόημα σε αυτή τη ζωή.
Αλλά αυτή είναι η δίκη του απόφαση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, προσαρμοσμένη στο πώς αυτός θέλει να πορευτεί. Αυτό και πάλι δε σημαίνει πως πρέπει να διχαστούμε, να προχωρήσουμε σε δέσμευση, σε γάμο, σε παιδί.
Δεν είναι για όλους τα ρύζια, τα στέφανα και οι μπομπονιέρες, είναι όμως για όλους η διασκέδαση και η απόλαυση αυτών των στιγμών που πάνε και δεν ξανά ‘ρχονται. Γι’ αυτό όταν στεκόμαστε και αντικρίζουμε τους φίλους μας να προχωρούν στη ζωή τους, καλύτερα να το ζούμε μαζί τους, να είμαστε ανοιχτοί σε ερεθίσματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλήξουμε στο τι θέλουμε ή στο τι δε θέλουμε – γιατί και αυτό εξίσου σημαντικό είναι- και να παραμερίζουμε τα άγχη για το μέλλον.
Για κάθε τι σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν καθορισμένοι χρόνοι και αυτό είναι το ωραίο, η ζωή είναι ένα παιχνίδι που σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις εσύ ποτέ θα περάσεις απέναντι, προς τα που θες να πας και τι θες να κανείς ή ποιος θες να είσαι.
Η μοναξιά , η αβεβαιότητα και το άγχος συχνά μπορεί να προκύψουν αλλά πάντα ο χρόνος σου φανερώνει τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνεις για να είσαι πλήρης. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώθουμε χαμένοι και χωρίς σκοπό ή ότι οι φίλοι μας, μάς άφησαν και εκεί θα κριθεί η ικανότητά μας να διαβάσουμε τα σημάδια και να αλλάξουμε πορεία και να σταθούμε στα πόδια μας. Το καλύτερο είναι να έχουμε πίστη στα πράγματα, να χαλαρώνουμε και να απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Να αγκαλιάζουμε τη ζωή και την πορεία της και τις αλλαγές της μαζί με τους φίλους μας και τις επιλογές τους. Σίγουρα δε θα είναι σε όλες τις φάσεις πάντα ίδια αλλά όταν υπάρχουν οι σωστές βάσεις οι αλλαγές έρχονται για να μας ανανεώσουν και να μας φωτίσουν τη δίκη μας κατεύθυνση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
