Πέφτουμε πάνω σε ανθρώπους διαρκώς, που η κίνησή τους στον χώρο είναι μαγνητική. Αυτό μπορεί να συμβεί για εκατοντάδες λόγους αλλά ας ασχοληθούμε λίγο με τον πιο εντυπωσιακό, μιλώντας για εκείνους που μπορούν να προσαρμόζονται στις περισσότερες διαφορετικές συνθήκες -αν όχι σε όλες- και διαθέτουν μια άνεση με τον χώρο στον οποίο θα βρεθούν και με τους ανθρώπους που τον απαρτίζουν, ασχέτως αν δεν έχουν ιδέα πού είναι και με ποιους.
Είναι σαν να γεννήθηκαν με την υπερδύναμη της εξωστρέφειας και της κοινωνικότητας. Προσωπικά θεωρώ πως αυτό το χάρισμα στη βάση του είναι πιο πολύ έμφυτο παρά επίκτητο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν καλλιεργείται. Ενώ λοιπόν το κατατάσσουμε στην κατηγορία των πλεονεκτημάτων κάποιου, όταν μπλέκονται τα ερωτικά κάπως χάνει τη λάμψη του.
Κι εξηγώ. Γνωρίζεις γκομενάκι και κανονίζεις ραντεβού. Το άγχος σου έχει χτυπήσει κόκκινο κι η καρδούλα σου σπαρταράει. Πας στο ραντεβού σαν βρεγμένη γάτα και συναντάς μια εκ διαμέτρου αντίθετη περίπτωση ανθρώπου. Βλέπεις έναν άνθρωπο χαλαρό κι άνετο λες και σε γνωρίζει καιρό, συζητά αβίαστα, ρωτά και παράλληλα απαντά σε ερωτήσεις με μεγαλύτερη ευκολία από αυτή που ίσως μπορείς να διαχειριστείς, είναι επικοινωνιακός με τους γύρω του, κάνει χιούμορ με τον σερβιτόρο. Κάπου εκεί, το χάρισμα της οικειότητας που προαναφέραμε παρουσιάζει αρνητικό πρόσημο- εννοείται πως διαχωρίζουμε την οικειότητα από την αδιακρισία. Επαγωγικά λοιπόν η μια σκέψη διαδέχεται την άλλη «γύρευε σε πόσα ραντεβού έχει πάει», «είναι πολύ χαλαρός, άρα δεν ενδιαφέρεται», «μπλέξαμε με ψώνιο», γεννώντας έτσι ένα αίσθημα περιφρόνησης τόσο αταίριαστο με την περίσταση.
Το θέμα είναι γιατί μας ξενίζει τόσο πολύ αυτού του είδους η συμπεριφορά στα ερωτικά μας, ενώ σε κάθε άλλη παράμετρο της ζωής μας τη θαυμάζουμε. Νιώθω ότι σχετίζεται με την ανάγκη μας να είμαστε οι ξεχωριστοί άλλοι, που θα αξίζουν την οικειότητα κι αμεσότητα που ο υπόλοιπος κόσμος δε θα απολαμβάνει. Ενδεχομένως, όλο αυτό να σχετίζεται στην πραγματικότητα με τον φόβο μας για επικοινωνία. Με την ανάγκη μας να κρατήσουμε τις άμυνές μας όσο το δυνατόν περισσότερο ενεργές, και γι’ αυτό το μυαλό μας έμαθε να διαβάζει τους πιο ανοικτούς ανθρώπους σαν ερωτική απειλή. Το να βλέπεις κάποιον που μπορεί να επικοινωνήσει εύκολα, να τσαλακωθεί και να προσαρμοστεί ξεπερνώντας το στάδιο του κοινωνικού, δείχνει πως ο άνθρωπος αυτός ξέρει ποιος είναι και δεν το φοβάται κι αυτό στην πραγματικότητα είναι που του δίνει το πλεονέκτημα της σιγουριάς και της ολοκλήρωσης, τρομάζοντας όποιον βρίσκεται έξω από αυτό.
Σηκώσαμε απροσπέλαστες άμυνες και τις ονομάσαμε τυπικότητα προκειμένου να προστατευτούμε απ’ ό,τι μπορεί να πληγώσει εμάς ή την υπόστασή μας. Είναι διαφορετικό να είσαι πιο εσωστρεφής και να χρειάζεσαι τον χρόνο σου με τις σχέσεις κι άλλου παπά ευαγγέλιο να συμβαίνει επί τούτου με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα συγκεκριμένο image που ταιριάζει με την εποχή, ξεχνώντας ότι η εποχή είμαστε εμείς κι εκείνη φτιάχτηκε για να μας εξυπηρετεί. Κάπου έχουμε χάσει την μπάλα με την επικοινωνία μας, φοβόμαστε ν’ ανοιχτούμε και να βγούμε εκεί έξω όπως πραγματικά είμαστε, μήπως και δε μας αγαπήσουν γι’ αυτό, έχοντας παράλληλα ένα μόνιμο παράπονο ότι οι άνθρωποι σταμάτησαν να είναι ουσιαστικοί κι αληθινοί.
Το παράπονο αυτό είναι η τρανταχτή απόδειξη πως όσες άμυνες κι αν σηκώνουμε, η ανάγκη μας θα είναι πάντα ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε. Η αφετηρία για όλα αυτά είναι μία κι αμετάβλητη, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Το ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα είναι ο μόνος τρόπος, να τον αγκαλιάσεις όπως ακριβώς είναι, για να μάθει κι αυτός να μπορεί ν’ αγκαλιάζει τους άλλους. Γιατί αν δε νιώθεις οικειότητα με σένα, είναι αδύνατον να νιώσεις μ’ άλλο σώμα, άλλο μυαλό, άλλη ύπαρξη. Ίσως να φαίνεται τρομακτικό, αλλά δεν είναι τόσο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
