Η απουσία κάποιου δεν αποτελεί απόδειξη πως δε σ’ αγαπάει. Ο πόνος της απουσίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, ψυχοπαίδι της, φασκιωμένο από τα χέρια της. Κι αλίμονο σ’ όσους δεν πόνεσαν όταν έχασαν από τη ζωή τους κάποιον, είτε το ταξίδι αυτού ήταν μακρινό, είτε κοντινό. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν έριξαν ένα δάκρυ και το άφησαν να μουσκέψει το μέσα τους -για να μην το δουν οι έξω. Αλίμονο σ’ όλους και σ’ όλα αν δεν πονούσε η απώλεια. Με ποια αφορμή θα έκλαιγαν οι «σκληροί», θα λύγιζαν οι «ατρόμητοι», θα έδειχναν συναίσθημα οι μη διαθέσιμοι;
Μα η απουσία κι η απώλεια είναι κάτι βαθύτερο από πόνος, είναι κενό, είναι θλίψη, είναι πένθος, ένας μικρός χαμός, μια μικρή κηδεία που δε σου επιτρέπει να ξεπλύνεις τον πόνο σου με μαυρόρουχα και κόλλυβα, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι μια υπενθύμιση πως όποιος κι αν έφυγε δε σ’ αγαπούσε αρκετά για να μείνει, να σου κρατήσει το χέρι, να σου σκουπίσει το αίμα από τα γόνατα και τα δάκρυα από τα αναψοκοκκινισμένα σου μάγουλα. Είναι μια υπενθύμιση πως υπάρχει ζωή και μετά από σένα, είναι μια γροθιά στον εγωισμό σου, μια κλωτσιά στην ερωτευμένη υπερηφάνεια σου, μια στερνή προσπάθεια να μην αποχωριστείς ό,τι αγάπησες -κρατώντας το ζωντανό στο μυαλό σου.
Κι όλα αυτά πονάνε και πονάνε πολύ. Γιατί το πρόβλημα με την απώλεια είναι πιο σύνθετο απ’ όσο φανταζόμαστε. Όταν χάνουμε κάποιον, είτε επειδή έφυγε από τη ζωή, είτε επειδή εμείς τον αποχωριστήκαμε, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τον πόνο της απώλειας, μόνο τον φόβο για τον θάνατο ή τον χωρισμό. Έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κενό στη μέρα μας, ένα άδειο τραπέζι, ένα πληγωμένο εγώ, έναν χώρο γεμάτο αναμνήσεις, την απώλεια όρεξης και διάθεσης. Και φυσικά -το κυριότερο απ’ όλα- τη σκέψη ότι αν αυτό τ’ άτομο μάς αγαπούσε, με κάποιο τρόπο θα είχε μείνει -καμιά σημασία δεν έχει αν όντως είχε αυτήν την επιλογή ή όχι.
Είναι όμως έτσι; Φεύγουν μόνο όσοι δε μας αγαπάνε;
Συχνά φεύγουν μόνο όσοι δεν έχουν άλλη επιλογή. Όσοι δεν υπάρχει περίπτωση να ταίριαζαν τελικά μαζί μας ή εκείνοι που μας αποχαιρέτησαν για άλλη γη, για άλλα μέρη. Κι όχι, δεν αρνούμαι πως το φευγιό καμιά φορά σημαίνει όντως αδιαφορία, απλώς υπερασπίζομαι το δικαίωμα των ανθρώπων στον θάνατο και στη ζωή. Υπερασπίζομαι το δικαίωμα των ανθρώπων να φύγουν για σπουδές και δουλειές όταν αυτός ο τόπος δεν τους χωράει και το δικαίωμά τους να εξαφανιστούν αν η σχέση τους πνίγει. Και ναι, υποστηρίζω χωρίς δεύτερη σκέψη και μ’ όλο μου το είναι, το να με βγάλει κάποιος από τη ζωή του αν την κάνω χειρότερη.
Κι αν η απώλεια που πονάει περισσότερο είναι αυτή που συνοδεύεται απ’ έναν θάνατο, ακόμα και εκείνη μας γεμίζει με αμφιβολίες για την αγάπη που μας είχε αυτό το άτομο, μόνο και μόνο επειδή μας έμαθαν κάθε φορά που πληγωνόμαστε, να τα ρίχνουμε στον άλλον. Δεν ξέρουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας η τους άλλους και το βάρος κάποιος πρέπει να το σηκώσει -και η ζυγαριά πάντα θα γέρνει προς εκείνους, εμείς τι φταίμε;
Ο πόνος του αποχωρισμού είναι δύσκολος, αλλά οφείλουμε σε κάθε αντίο να θυμόμαστε κι όλα όσα ζήσαμε πριν απ’ αυτόν. Όλα όσα περάσαμε μαζί κι όλα όσα μας χωρίζουν. Έτσι θα θυμόμαστε κάθε μέρα πιο εύκολα, ότι η απουσία του άλλου από τη ζωή μας, δε σημαίνει απαραίτητα έλλειψη αγάπης, αλλά χίλια κι ένα αλλά πράγματα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
