Χαιρετισμούς και φιλάκια σε κάθε πίσω σκέψη

Αν κάθε εποχή έχει μια τάση και πρεσβεύει μια ιδέα, τότε μάλλον εμείς ανήκουμε στο πρώιμο στάδιο της απελευθέρωσης. Απελευθέρωση, άρα κι απελευθερώνω, σημαίνει δίνω σε κάποιον την ελευθερία του και του επιτρέπω να δρα δίχως περιορισμούς, όταν βέβαια δεν προσβάλει την ελευθερία του άλλου. Κι αυτός ο άλλος, άλλοτε είναι συνοδοιπόρος του βαγονιού απελευθέρωση κι άλλοτε παθιασμένος κριτής του κι ανταγωνιστής του. Η απελευθέρωση της εποχής έχει να κάνει με την αναζήτηση, την αποδοχή και τη θριάμβευση της διαφορετικότητας.

Να βγούμε με πανό να υπερασπιστούμε τις ελευθερίες, τις επιθυμίες μας και τα όνειρά μας. Αξίζουμε έναν κόσμο δίχως κακοπροαίρετη κριτική. Κρατάμε μόνο την ωφέλιμη, αυτήν που έχει θετική χροιά, σαν ένα γλυκό χάδι μετά το κατσάδιασμα. Αλήθεια, τελειώνει ποτέ το απόθεμα της κακίας; Είναι αστείρευτο; Διαχρονικό; Πώς απελευθερωνόμαστε απέναντί του;

Για να καταφέρουμε ν’ απαλλαγούμε από όλες τις μαύρες μας τις σκέψεις και τα μαύρα σύννεφα του περίγυρού μας χρειαζόμαστε σθένος, ομπρέλα, δουλειά και διάθεση για δράση. Έχουμε δουλειά που την έχουμε αναθέσει κυρίως στον εαυτό μας. Είμαστε οι εργοδότες μας κι οι υπάλληλοί μας και το γουστάρουμε πολύ αυτό. Δουλεύουμε για εμάς, η δουλειά βγαίνει από εμάς και το αποτέλεσμα το αποκομίζουμε εμείς. Μια φάση εντελώς win- win. Κερδίζουμε το πολυτιμότερο αγαθό όλων, το μυστικό συστατικό κάθε ευτυχίας, την επίγνωση του εαυτού μας. Αλλά, για να μας γνωρίσουμε θέλουμε χρόνο, γιατί θα έρθουμε αντιμέτωποι με όλα τα καλούπια και τα πρότυπα που μας πλάσαραν και μας πλασάρουν ακόμη.

Αυτή είναι διαχρονική κατάρα, δεν απαλλάσσεσαι ποτέ από γλυκούς κι ευγενικούς συμβουλάτορες που μοιράζουν πείρα και γνώση απλόχερα, όσο εσύ αναρωτιέσαι «Θεέ μου, ποιος τους ρώτησε;». Αλλά οι κατάρες σπάνε όταν μαθαίνεις να τις λύνεις. Ας σπάσουμε το ξόρκι. Το καλύτερο φίλτρο κρύβεται μέσα μας και λέγεται εσωτερική αναζήτηση. Πρέπει να επικαλεστούμε τα «πνεύματα» του παρελθόντος που μας στοιχειώνουν ακόμα, όλες αυτές τις συμπεριφορές και τις λάθος ενέργειες και να αναλογιστούμε «γιατί δράσαμε έτσι;». Αυτό επιθυμούσαμε; Τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε και τι μας έμαθαν;

Από παιδιά κουβαλάμε πρότυπα κι έχουμε γεμίσει με δαύτα μέχρι το λαιμό. «Τα καλά παιδιά κάνουν αυτό και τα καλά παιδιά κάνουν το άλλο» και μαθαίνεις ασυναίσθητα πως κάτι άλλο σε κάνει κακό παιδί. Να σηκώσουν χέρι όσοι κουβαλάν την ταμπέλα του καλού παιδιού κι όσοι δεσμεύτηκαν απέναντί της. Πού είναι η απελευθέρωσή τους; Απελευθέρωση απέναντι στα δεσμά που τόσο όμορφα μας συγκρατούν, χειροπέδες κοινωνικές με στρας κι αίγλη, ποντίκια στη φάκα που αρχίζει να μας αρέσει γιατί νιώθουμε οικεία, εκεί έχει ησυχία.

Η ησυχία πολλές φορές όμως είναι βαρετή και γι’ αυτό νικάει η διαφορετικότητα. Και μια διαφορετικότητα για να θριαμβεύσει, έχει πρώτα αποδεχτεί την ύπαρξή της. Διαφορετικός, αυτός που είναι πέρα από τα συνηθισμένα, αυτός που μας ξενίζει, είναι λίγο δυσνόητος μα και ελκυστικός, μπορεί και να μην τον καταλαβαίνουμε κι αυτό τον κάνει κάπως γοητευτικό. Ωραίος αυτός ο ξένος τύπος, μακριά από τα γνώριμά μας.

Διαφορετικότητα, χρόνος για τον εαυτό μας κι αποδοχή της ύπαρξής μας, όλα αυτά είναι στάδια που ανήκουν στην έννοια της αναζήτησης. Μιας αναζήτησης εσωτερικής, ταξίδι μοναχικό, εμπειρία ζωής και κεκτημένο μας για πάντα. Αν αποφασίσεις να σαρώσεις τον ωκεανό των δεσμών σου δεν υπάρχει επιστροφή· ένα ποταμάκι που οδεύει προς έναν επιβλητικό ωκεανό. Χαιρετισμούς και φιλάκια σε κάθε αναστολή, κάθε πίσω σκέψη, κάθε κριτική και γνώμη που δε ζήτησες. Τα λέμε στην αιωνιότητα, αν κι η αιωνιότητα η αλήθεια είναι πως ανήκει σε λίγους. Στους τολμηρούς, στους απενεχοποιημένους, στους απελευθερωμένους.

Ενοχή! Βαριά λέξη, μικρή μα βαρύγδουπη σαν να συνοδεύεται από τις αμαρτίες μας. Κι όταν οι τύψεις δεν έχουν κάποια ρεαλιστική υπόσταση, αλλά πηγάζουν από σκέψεις άλλων τότε τι; Ως πότε θα πληρώνεις για ένα έγκλημα που δεν έκανες; Έχουν οι σκέψεις και οι κουβέντες από μόνες τους ενοχή; Μπορεί ο Άγιος Πέτρος να πάρει θέση; Πόσο κοστίζει αυτό το εισιτήριο για τον παράδεισο και τι πρέπει να απαρνηθώ για να το αγοράσω; Δε θέλω να ντρέπομαι για καμιά μου σκέψη ή δράση. Είμαστε ελεύθεροι πολίτες ή μάλλον πιο σωστά «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Από απόψεις, γνώμες και πρότυπα που δε διαλέξαμε και κόλλησαν επάνω μας σαν βδέλλα. Να τα επεξεργαστούμε, να τα ξεδιαλέξουμε, να τα πετάξουμε και να κρατήσουμε όσα μας κάνουν.

Καμιά ενοχή και καμιά τύψη δε χωρά. Επιλέγουμε τον εαυτό μας, του δίνουμε χρόνο να ακούσουμε τη διαφορετικότητά του. Κάνουμε ταξίδι εσωτερικού προορισμού κι αποδεχόμαστε την τέλεια μοναδικότητά μας αφού πιούμε καφέ μαζί της και τη γνωρίσουμε. Απαλλασσόμαστε από τις σειρήνες του περίγυρου που σκορπά μαυρίλα και φορώντας ωτοασπίδες, χαμογελάμε ελαφρώς απέναντι στη μιζέρια τους. Κι αφού συμφιλιώσουμε με όσα αναφέρθηκαν, παίρνουμε αγκαλιά και χαιρόμαστε την προσωπική μας απελευθέρωση! Χαιρετισμούς στους σωστούς και στα καλά παιδιά. Να τους μαζέψουμε μια μέρα για χειροκρότημα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!