Έρωτας, αγάπη, όρκοι, κοινή πορεία, συμβίωση. Κι εκεί κάπου κάτι στραβώνει και ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο λοξοδρομούν από την πορεία της αγάπης. Έτσι, πλησιάζει ένα τέλος που μαζί του φέρνει όλεθρο, πόνο, ματαίωση, θυμό, συνειδητοποίηση, αποδοχή, νέα αρχή. Γιατί όμως η στιγμή της λύτρωσης, τότε που πια θα μπορεί κανείς να αφήσει πίσω το παρελθόν, συχνά συνοδεύεται από ένα γεγονός ικανό να δημιουργήσει ένταση και φέρει τα πάνω κάτω;
Καμιά φορά ένα συμβάν που αποτελεί κόκκινη γραμμή για κάποιον απ’ τους δύο, αποτελεί την τέλεια αφορμή να μπει ένα τέλος, δίνοντας τη δυνατότητα στο πρόσωπο που ορίζει το τέλος να κάνει κάτι που σκεφτόταν καιρό αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο. Σίγουρα η σκέψη του χωρισμού δε γεννήθηκε στο μυαλό μέσα σε δευτερόλεπτα, απλώς δυσκολευόταν να μαζέψει τεκμήρια για να τον δικαιολογήσει. Καμιά φορά το αίσθημα της δυστυχίας και μόνο δεν είναι ευρέως αποδεκτός λόγος για να χωρίσεις, ενώ ένα εκλυτικό γεγονός μπορεί να γίνει ο τρόπος να τεκμηριώσεις την απόφαση σου, να είναι η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, εκείνη που δε θα αφήνει περιθώριο άλλων ευκαιριών.
Το άτομο που αποφασίζει να διακόψει τη σχέση με αφορμή ένα συμβάν που θεωρεί πως δεν μπορεί να προσπεράσει, το κάνει γιατί έτσι θα μπορεί πιο εύκολα να δικαιολογήσει την απόφασή του στον εαυτό του και να κατευνάσει τις ενοχές, αλλά και να αντιμετωπίσει τον περίγυρο που θα πέσει πάνω του να τον κρίνει. Ταυτόχρονα, είναι η ευκαιρία να απομυθοποιήσει το ταίρι και να το αποκαθηλώσει από τον θρόνο του ιδανικού συντρόφου, η κινητήριος δύναμη που θα τον σπρώξει να φύγει από τη σχέση, να ξεπεράσει τον χωρισμό και να πάει παρακάτω. Στην «ακύρωση» αυτή θα στηριχθούν όλα τα στάδια που διαδέχονται τον χωρισμό αλλά και η δυνατότητα να στηρίξει κανείς την επιλογή του, ακόμα κι αν η άλλη πλευρά προσπαθήσει να του αλλάξει γνώμη.
Αν το άτομο που σκέφτεται να χωρίσει δεν έρθει πρώτα αντιμέτωπο με ένα δυσάρεστο γεγονός, του είναι πιο δύσκολο και χρονοβόρο να πάρει τελικά την απόφαση ή να διαβουλευτεί με την άλλη πλευρά ώστε να οδηγηθούν σε από κοινού λήξη της σχέσης. Ναι μεν η ιδέα του χωρισμού σιγοκαίει μέσα του καιρό, αλλά δεν ξέρει πώς να τη δικαιολογήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο με τη συμπεριφορά του είτε εξωθεί τον σύντροφο να πάρει την απόφαση είτε δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε το τέλος να μοιάζει αναπόφευκτο. Μοιάζει δύσκολο να αναλάβει εξ ολοκλήρου το τίμημα της ευθύνης του χωρισμού χωρίς κάποια ιδιαίτερη αφορμή, απλώς επειδή δεν περνάει καλά στη σχέση.
Συνοψίζοντας, ένα εκλυτικό συμβάν ενδεχομένως να διευκολύνει τα άτομα -και ειδικά αυτόν που το σκεφτόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα- να ξεπεράσουν έναν χωρισμό. Είναι σαν μια βόμβα που εκρηγνύεται και αφήνει στο πέρασμά της ολοκαύτωμα αλλά μετά κυριαρχεί η σιωπή και η έλλειψη προοπτικής να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν την έκρηξη. Από την άλλη, όταν δε συμβεί κάτι τραυματικό, η σχέση βουλιάζει αργά στον βάλτο μέχρι να έρθει -αν έρθει- η ώρα που ένας εκ των δύο θα πάρει την απόφαση του τέλους. Όποιος κι αν το αποφάσισε, όπως κι αν έγινε, αναπόφευκτα και τα δύο άτομα θα περάσουν τα στάδια του χωρισμού. Αυτό που πιθανόν να διαφέρει είναι η ταχύτητα και ο χρόνος που θα χρειαστεί καθένας να κλείσει την πόρτα χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Μαρία Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
